Alle inzendingen over psychologie

verdronken in jouw woorden die er nu al niet meer toe doen zoeken vele ogen lichter weent de hemel tranen die waren blijven liggen in onverschilligheid wat het geheel niet opklaart al maakt het wel ruimte voor nieuw…

(tanka) rondom de kookpot vergaren hongerigen zich zwaar vergapend de lust naar zichzelf ontwijkt opgelepelde waarden…

(in restaurant Jean Marie) Omdat ik verzot ben op verse kreeft en een Chablis van de Chardonnay-druif, raadde ik dit mijn tafelgenote aan. Zij koos echter voor de biefstuk met truffelsaus en citrusgarnering en als begeleidende drank een Tia Maria, een Baileys, een Cointreau, een Amaretto di Saronno, een Licor 43, een Famous Grouse en tenslotte…

toen ik het zat was dat iedere weg tot de hel leidde groef ik diep in mezelf totdat ik de kracht vond om hem te omhelzen ging hij in rook op…

but I turned to the left and walked to the river (Henk van Dijk) en zag boven het water het oog van twintig lentes, wagenwijd open het dreef schuin door het gordijn naar mijn vingers alsof de ondergrondse gangen geen bestaan kenden, ik altijd al geweten…

nu de waarheid aan de waslijn hangt zijn de kleuren zichtbaar vervlogen de wind heeft een oor te luister gelegd al het vangt zijn dromen uit 'n grijs verleden waar de oudroze harten nog altijd memoreren aan toen liefde nog onbevangen was zij als 'n regenboog kon ontluiken geurden bloemen mooier met hun fragiele verschijning deed 't menig…

Ik wil niet lijden aan een verwachting, die de geest verwart, vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem - kamers van het hart, de ene kamer net gewit, de ander zwart, die de nachtrust tart, om de rouw maar te verbijten. Streel je wakker in het morgenlicht ,onderzoek wat je hebt beslist,ik vervloek de gisting tussen…

Je hoeft mensen niet te kwetsen, je hoeft mensen niet op de ziel te trappen, maar je hoeft mensen ook niet over je te laten lopen, echter: wanneer je zegt, dat iets je raakt, wanneer je oppert, ik wil dit niet, kijk dan uit wanneer je dat doet, want voor je ’t weet, wordt je gedelete!…

voorzichtig zette zij haar hart op een kier in de hoop dat men er zorgvuldig mee om zou gaan niet iedereen is zo, of toch groeide verlangen traag naar wat komen ging tot ze op het moment van ontluiken werd geplukt…

Haar wereld geprojecteerd in het prisma van een druppel dauw, balancerend aan een wilgentak, trouw bleef aan een voorbestemde sprong die ze afwoog tot haar horizon. Een vlinder die ik wilde vangen in een gesponnen web van woorden en verlangens, die ze begreep maar ontweek, voordat ik sprak. Een kleine vlieger, rustend op de frêle…

Ik doe mijn huid uit en hang mijn frustraties op aan de kapstok psychologische antwoorden heb ik allang in de wind geslagen die ze onlangs weer terug kopte waardoor het dubbel zo zwaar op de maag ligt spoel ik zonlicht door het gootsteenputje waar vreemde bloemen ontpoppen en zich meester maken van de ruimte die al even de mijne…

bewust breek ik de avond bang dat het zwijgen van de merels de tijd vertraagt in onbewogen ogen en kou doet kruipen in huiverhaar van de schoonste scherven lijm ik mijzelf merels en meer dicht de nacht wanneer de maan de torenhaan raakt en stap naakt uit dit stilleven…

het was de stoel die meteen al tegenstond, veel te blij in rood en zitten deed hij ook niet echt op het puntje, breekbaar bijna, balanceerden gedachten die zij strak naar buiten keek terwijl de muren zich wachtten en 'n klok haar in de gaten hield, er zelfs even bij stil stond zo zwegen ze alle tijd verleden en slikte ook daar de wanhoop…

wegen zoeken hun bestemming slingerend door het landschap ontspoorden zij even gelee stuitend op een molshoop die nooit te berde was gebracht viel de gebaande weg uiteen in ontelbare puzzelstukjes de maan fronst en verdwijnt schijnheilig achter de wolken…

wind zwerft door de stilte, door de dorst naar een eerlijk inzicht bomen wuiven, zeggen even gedag tegen de lijster in de lucht het water bouwt een eilandje aan de oeverkant, luistert tussen het riet naar de avond die zo graag zingen wil ik word schaduw, een maan onder alle manen een hond blaft de verte toe in grote dromen daartussen…

lege ogen zijn zoekende vliegen door de donk're nacht zien hoe de maan in beek sijpelt scheren vliegende honden onhoorbaar door lucht vertroebelen zo het beeld dansen hoge bomen als wangestaltes langs de slingerende weg die alsnog dood loopt…

Soms vraag ik mij af of we nog wel luisteren naar elkaar, Want soms kan een andere kijk op dingen echt wel helder zijn. Stap daarom eens over je eigen denklijn. Want als je er echt voor open staat Met een nieuwe blik, en niet meteen zo licht geraakt, Dan komt vanzelf die nieuwe kijk op dingen, Een nieuw perspectief. Anders dan je zou doen maar…

Ik ben mijn gebruiksaanwijzing kwijt ik heb tevergeefs in alle lades gezocht ik weet niet waartoe het leven nu leidt alles waaraan ik was verknocht kan ik nu niet meer vinden het is een leven onder de blinden.…

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

je denkt wel eens dat had ik anders moeten doen maar dan had ik dit niet kunnen schrijven het is daarom beter niet te denken denk ik…

Muren als krantenpapier, verdroogd en blootgesteld aan noorder winden, het kind gespeend van een tastbaar evenwicht, vergroeid met het grint en de vrije distels op het speelkwartier taant de toekomst in zijn overlevering . Het daglicht in de duisternis maant tot willekeur en schemering,de schaduw valt over het ontmantelde huis, waarvan…

en zie daar zijn we weer tezamen om de afstand af te leggen met een steeds zwijgzamere verbeelding misschien zullen we weer vertrekken en verder leven achter het gebarsten raam van de stamboom het schateren hebben we immers achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer die nog vruchten schudt uit het koele water dat tussen ogen…

Als je nergens meer van op kijkt Als alles gesneden koek lijkt Dan wordt het tijd dat je je zelf herijkt…

op de dijk ligt een perspectief dat enkele dagen later zou gestraald hebben in het zonlicht met precisie omkadert hij de lijnen die hem voor zijn gegaan en wendt zich dan af van wat meer en meer op een droom begint te lijken regen vult de diepte reist langs een bedrieglijke branding langs het vluchtpunt dat op de horizon ligt als een…

CII. Nageslacht, ik waarschuw je! Alles saamgenomen, Hoort er 'n brutale courage toe, na mij ter wereld te komen.…

Ongehinderd ongehavend mezelf van geslacht tot geslacht bekleed en ongekleed zaaiende het permanent karakter voer voor psychologen kwetsbaar erfgoed alleen ik zelf weet waarom.…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

Wij zijn nu niet meer dan dat wat verdween een laatste kus van zout op steen Mijn voeten vinden weer vaste grond toch hoor ik soms het heimwee ruisen in het hart van een schelp die jij voor mij vond dan spreekt de tijd zo licht als vlinders keren woorden terug naar hun fluistertaal vertel mij nog één keer een oud verhaal van…

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Misschien heb je ogen verder dan het ogenblik op aarde dieper dan de oceaan. Zie je gezichten geef je die een naam in het schijnsel van de maan? Besta je alleen uit verhalen en gedichten, net als ik? Heb je beelden die roepen, schreef je uit mijn naam? Kunnen je handen voelen, wind, waarom? Misschien stel ik vragen aan de stilte…