Netgedichten

netgedicht (nr. 39.808):

Later

“Ik ben uw vriendje niet meer."
"Nooit meer ?", weerklinkt een kinderstemmetje.
"Nee, nooit meer."

Het begint te waaien
terwijl ik luister naar het vrolijk spel
bij de buren. Daar geuren bloemen.

Grenzen keren. Niemand dringt binnen.
Naaldbomen, ooit zelf geplant, lopen
langs de jaren, dag aan dag.

Ik groet de vogels, wil even aaien
met mijn duim en het zicht op het heden; voortdurend.
In deze ronding is alles vreemd.

Alleen bladeren vallen op dit gras
als veel te lage, grijze wolken.

Vrienden lijken op zichzelf.
Ik klapwiek vruchteloos. Er staat een
stam voor mijn raam.

Schrijver: kerima ellouise, 30 juni 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

later

3.0 met 27 stemmen

456

Er zijn 10 reacties op deze inzending:

astridv, 14 jaar geleden

Het gevoel van verlatenheid zo rakend verwoord!

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Een prachtig gedicht waarin verlatenheid en vervreemding goed voelbaar zijn. Een gedicht om te herlezen!

annabel, 14 jaar geleden

Ontroerend, dit fraaie gedicht!

Marije Hendrikx, 14 jaar geleden

ja...... heel mooi !

katty, 14 jaar geleden

Konden we het nooit meer ,maar werkelijk omdraaien naar misschien toch een keer.....Onvoorwaardelijk vertrouwen gebroken, verloren
sluimerend in kinderzeer.

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

De wortel van de stam staat vast in de grond. Het blad mag vallen,
maar ze wordt verder gedragen door de wind. Prachtig Kerima.

Joanan Rutgers, 14 jaar geleden

Niemand anders dan jij kan zo treffend hartzeer en eenzaamheid verbeelden, je rept niet over tranen, maar ik voel ze wel degelijk, subliem!

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Beklemmend!

wießen, 14 jaar geleden

wil steeds je vriend zijn, om telkens te kunnen meelezen. door je verleden heen.

jdzs, 14 jaar geleden

geweldig!

Geef je reactie op deze inzending: