Netgedichten

netgedicht (nr. 39.687):

Witte zeilboot

Je had
me mee kunnen nemen
in de kleine dingen
van vlinders en bloemen
groeten en afscheid
zoete hoop en zilte tranen
op de witte zeilboot

de rivier volgend
weg van de onrust
naar het moederland
met de kasteeltuinen
waarin je opgroeide
had je mij kunnen
vertellen waarom
die grote gebeurtenissen
zonder gevolgen bleven
in de lethargie van jouw religie

ik had de film willen geloven
de witte zeilboot kunnen uitzwaaien
in mijn heilig harnas
had ik mij niet
mogen vergissen
toen je me achterliet

maar dat deed ik wel
ik vergiste mij absoluut
toen ik de witte boot
zag vertrekken
wist ik dat
er een geschiedenis
voorbij was gegaan

je niet meer zou terugkeren
in mijn verwaaide leven

voordat ik tot inkeer zou komen.