Alle inzendingen over emoties

Avond is het, en ik denk aan allen, Die verwijderd van mij, en onzichtber Voor mijn ogen, nu diezelfde avond D'onbewogene, de stille, inzien. Langs de bevende, de zacht ontroerde Luchtspiralen, lopen fijne ritme- Draden, waarop de gestalten dansen, Ener teder dromende muziek. Slechts voor deze die fijn luisteren, Vloeit de kleurengolving…

als ik toch had geweten dat je een gekleurd oog had jij mij als persoon niet op waarde zou schatten als je een halfbloedje zou willen (bruin velletje) als was ik een halfje bruin. alleen om interessant te lopen doen nog donkerder? om je familie mee te ergeren je vrienden mee te imponeren wat ben je toch bekrompen. ruimdenkend…

De wind drijft over de verlaten meren het rimpelspel van een herinnering. Oud wolkgevaarte spiegelt zich. Verloren onderstromen zoeken nu in het riet verheuld in zingen onderkomen. En sta mij bij: dit is een godsteveel. De volheid van je vrouwenhaar dat in verlangensspeling verdolend rond je rijpe mond haar licht bezwaart - Hoe vind ik…

De wolken branden in de lucht er is geen wind, slechts een zucht de rivier borrelt alsof hij kookt de natuur lijkt in opstand ik ga naar de rand van een ravijn om te zien hoe vergevingsgezind zij zal zijn.…

Praten over leven praten over de dood hoe jij je hebt gegeven aan iedereen in nood we praatten alsof we elkaar al jaren en diep kenden en samen over uitgestrekte weiden renden we praatten, het leek wel honderd jaar.…

mooi ben jij, zegt hij een beetje moe, zeg ik (onlogisch) je leunt tegen me aan ik voel je warmte zijn woonkamer warm verlicht straalt veiligheid uit alleen hij in deze ruimte soms zo voelbaar alleen zo ver weg landen die onveilig zijn ik kijk in het zwart buiten voel hoe hij me zoekt houden van is zo groot, zegt hij maar…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

In een droom kwam je bij mij en zei tegen mij vlieg maar ik laat je vrij ik vloog omhoog en voelde dat jij mij bedroog ik stortte naar benee en vroeg waarom ging je eigenlijk niet mee je stamelde wat en nam de weg naar de open zee.…

ergens nog een kus in grijs… als ik dan buig in licht devote knikken tot mijn knieën aarde raken zacht en ongerept ik ben behept met deze gave tot ze adem vangt en zingt: een zuiver lied verdriet is tijdloos, ook na zoveel jaar ik zoek je, vind je -telkens weer mijn kind dit blind zijn schuurt en schuurt in glasgebonden ogen waar…

Er zat niets anders op dan naar school te gaan met een schooltas vol met boeken en voor de zoveelste keer een plaats te zoeken in het wiskundelokaal dat ik zo haatte wiskunde was voor de apen ik zat daar volop te gapen totdat ik onoverkomelijk de beurt kreeg en ik er niets van bakte en ik uiteindelijk dan ook zweeg de hoofdaap stuurde…

Ik blijf steken in een wirwar van draden. Mijn tranen zijn als de dauwdruppels aan een spinnenweb. Ik ben verkeerd ingeschat Die spin wordt ook als akelig waargenomen. We hebben gelijkenissen Al verschillen we in grootte Maar we zijn allebei intelligent op onze manier. Een spin maakt haar net om een prooi te vangen Ik ben de prooi waarop…

een regendeken legt zich over de lege straten van een slapende stad kiltedruppels raken een smaak van verlaten pijnigen een hart stilte schrijft zich in vergeten gedachten zoekt een openheid - zonlicht komt, ontluikt wekt een verwachten het is nog zomertijd de dichter wikt, schikt verzen tot een bloemlezing een bundel vol…

midden voorbijgangers wierookwalmen galmende psalmen laat het licht zich met zoveel leven ontdekken dat het de tijd breekt tot een eindeloze ommevaart van kleurrijke ogenblikken die me helpen om voor het eerst benevens leven te begeven…

ik heb je ontmoet in hele rare omstandigheden, we hebben samen toen veel tijd gedeeld. maar we hadden toen geen andere mogelijkheden, dat was toen ons tijdbeeld. jarenlang uit het oog verloren, geen contact en de echte liefde is weggegaan. maar na lange tijd ben ik je gaan opsporen, met goed resultaat, en nu is er weer een goede klik ontstaan…

't hart doet pijn de hand doet zeer maar waar moet je naar luisteren? en wanneer.. moet je weer iets nieuws grijpen? of blij zijn met wat je al pakken kan.. echt heel diep naar binnen kijken? en heb je er wel plezier van.. al die dingen die iedereen wil weten waar het pijn vanbinnen doet hoe kan ik het vergeten? nee, dat kun je niet want…

Veel spullen heb ik weggedaan een stereotoren, een tv waarom zou ik ze behouden ik deed er toch niets mee mij resten de plastic planten op de vensterbank voor hen schrijf ik nu een woord van dank zij verfraaien nu mijn huis door plastic voel ik mij pas thuis.…

In de brief die jij nooit schreef is het heuvellandschap groener dan de polders van onze jeugd alsof een vreemde mijn bestaan volgt beamen we de doodse stilte in het nachtrijk zonder dromen tegelijkertijd zijn we niet samen door stormen uit elkaar gegroeid in een dagboek zonder toekomst we volgen de rivier zonder wanhoop onder het maanlicht…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

Mijn dromen waren donker vannacht maar die van gisteren waren geel en rood dus streep ik de een maar weg en hou ik die vast waarvan ik het meest genoot die van vannacht gooi ik uit mijn gedachten ik heb genoeg van zulke nachten.…

toen jij ophield met ademen stokte iedere adem in de kamer pas één maand leefde je hier en niet meer in de buik van mama je kleine gezicht grijs, blauw rond je mondje angst gierde door de kelen zou jij deze wereld reeds inruilen voor een onbereikbaar zijn? toen jij ophield met ademen kwam de paniek tot leven in allerijl naar het ziekenhuis…

Iets kan je ontzettend raken Tot op je ziel aan toe Het valt niet te verklaren Heel moe word ik er van doodmoe Waar komt dat toch vandaan Je blijft maar malen Ik kan het niet begrijpen Dat moet toch ergens zijn te achterhalen Het gebeurt wellicht niet met opzet Maar nagedacht is er zeker niet Anders zou men het wel laten Want het geeft…

Luisterend naar de piano op de autoradio, zie ik nu haarscherp een exgeliefde spelen. (die nu rouwend om een ander is) Mijn wijk binnen komen rijden, jongetjes zien klimmen over hek, die me in een vlaag doen denken aan mijn kind, waarvan 'k kort daarvoor nog het graf, waarlangs ik reed, dacht te bezoeken, maar toch niet deed. Langs…

hij verleidt me… verleidt me, hij fluistert woorden die ik wil horen bij bloementuinen die zo heerlijk geuren als een kind in zijn armen ben ik een veer gedragen door de wind zo licht ben ik. zes maanden lang draagt hij me naar het land der verleiding hij geeft me de zon, de zomer vertelt me dat ik zijn alles ben gelijk sta aan duizend…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

ze heeft geprobeerd te leven toen de zon geen warmte meer gaf.. haar lichaam steenkoud was elke dag ( ook haar hart ) waar ze te oud was voor hem met vijfentwintig jaren. nu wil ze naar een plek zonder angst, verdriet en pijn niets weten van hen samen geen herinneringen meer aan toen, gelukkig en verliefd… waar liefde bedrog is…

Ik ken geen rem ik praat en praat maar door ik lijk wel dol op mijn stem maar ik ken mijn grenzen niet ik ga dwars door hen heen en zo draaf ik door ken geen stop totdat er iets in mij breekt dan houdt het op.…

het maakte niet uit hoeveel bloemen zij van hun bladeren ontdeed gemis sneed vlijmscherp door haar al voelde het als nimmer tevoor…

mensen blijven maar vragen stellen over ons en hoe het nu gaat je hebt me brieven geschreven en ik stuurde ze terug met de wind het is nooit gemakkelijk geweest met mij samen te zijn mensen vragen me dingen of ze zelf geen leven hebben, beschuldigen me zal ik mijn ogen dan maar verbergen ? voor hun vragen heb ik geen tijd want het is geen…

Spartelend in het water heeft hij de eeuwigheid van de jeugd hij denkt nog niet aan later alles wat hij nu doet doet deugd er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden zijn wereld kent geen wantrouwen de schoonheid kiest hem uit vol vertrouwen eens slaat hij zijn vleugels uit voor nu zal hij hier zijn kasteeltje bouwen.…