Alle inzendingen over emoties

De dood van jouw stilte is lawaaiig achter de horizon trompettert het orkest in nieuw leven ik draag jouw broeken in mijn geest het textiel van de dood in gevoelig bewegen linnen tegen huid weg naar andere wegen wollig in mijn hoofd oneindig langdradig toekomst die ooit is beloofd door het verleden genadig textiel van…

Woorden treffen met giftig sissen op kousenvoeten stroperig sluipend op weg naar kern en ziel. Verlammingsverschijnselen enkel nog mens in hoofd. Alle bewogen gedachten gebaren cirkelen zich om jou heen. Middelpuntvliedend. Dit is mij overkomen.…

hij ging midden in de nacht nog ver van ’t ochtendgloren sloot de deur haast beminnelijk zacht doch enkel om de echo niet te horen stapte opnieuw het heelal tegemoet waar chaos geen weet heeft van rede en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het…

Alles aan jou was gericht op de blijdschap en het welzijn van wie jou lief waren Jouw zachtaardigheid in het spreken dat nooit kwetste Jouw kwinkslagen waarachter de betrekkelijkheid school die voor even de ernst van dagelijkse zorgen verzachtten Maar ook de attenties zo eigen aan jou die onze ziel glimlachend in bewaring nam…

's Nachts varen de landstreken naar huis. Op volle kracht, elkaar met brandend boordlicht omzeilend. Het schuurt aan boomwortels, boegwater klotst in vijvers. 's Nachts wonen we in Midden-Duitsland. Langs het raam schaduwen de hardnekkigste creaturen van de gebroeders Grimm, zijzelf wellicht, treurend om iets van duizend jaar geleden,…

Op vakantie maakte je een foto van zo'n Frans, nauw straatje, je kon nog net een man zien, die daar naar boven liep. Thuis schilderde je die foto na en liet het schilderij mij na. “Maar die man loopt weg”, had ik gezegd. “Ja, maar hij loopt naar het licht”, zei je. Je liep voor me in het groen en ik zag je in de late zon een nauw…

Je komt en gaat.. je gaat en komt.. Innige momenten verglijden.. waarom ik, waarom jij, Toeval is er niet.. het is gewoon zo.. niet meer of niet minder.…

dorst naar droogte is dodelijk geduldig in het gehemelte van bergen en dalen de stroom passeert schaamheden bij herhaling vervalt tot laagte en vlakte schuurt oevers, verzandt binnenste bochten eindeloos en voorspelbaar in fasen gebogen langs ontblote patronen met sleepsporen in lichtvoetige modder achtergelaten tijdens keren en dwalen…

Als je ergens in blijft hangen als je in de put blijf zitten blijk je slechts te hangen beneden brak water boven nog wat lucht hol klinkend vies stinkend alleen je stinkende best laat je weer boven komen want als je loslaat, toegeeft wacht slechts een bodemloze put!…

in het voorbijgaan zag hij lippen zwijgen ogen veelzeggend lichaamstaal overduidelijk vijandig hij glimlacht in het voorbijgaan men negeert hem alles wat niet is gezegd zal nog worden besproken uiteindelijk zullen woorden roemloos sterven in de nacht geen zorgen want men heeft hem niet van binnen geraakt deze vijandige…

Ik geloof dat mijn adem als een sjaal van wolken gedragen door de zomerwind op een mooie dag de weg naar je schouders vindt.…

Leed is het kleed Dat ziel niet aflegt vóor zij het versleet, Een kleed met 't slapengaan niet uit te trekken. En al uw warmgevoerde pracht Van heerlijkheid haar toegedacht Reikt niet het te overschaadwen of te dekken...   Toch, nachtegaal, zing voort! Geluk is 't éne woord Dat haar slaapwandlend hart vermag te raken... Daar waakt het tot…

een stem vult mijn heelal met grijs getinte tonen zij stelen het licht helpen de dag niet te verschonen de boom spreidt zich groen zo hoog en dichtbij toch een kleur van morgen het raast door mijn hoofd waar ook mijn gemoed in stilte is opgeborgen een doffe klank vult mijn heelal de echo al van morgen ze telt nu ook…

Mijn verdriet zit verscholen achter de wolken ik vlieg er s'nachts naar toe daar ontwaar ik het hele universum en het verdriet is nu onvindbaar tussen al die sterren ik laat het daar maar achter ik heb het ook niet nodig verdriet is zwaar en enkel overbodig.…

dwalen, verdwalen in de avonduren wanneer de vuurbal zijn glans tekent op het zomerdak de mus ontmoeten die onstuimig kwelend haar kleintjes bewaakt waar de moederwarmte mijn eigen broosheid raakt rustend op mijn stiltebankje onder de bejaarde eik zo gestadig en vertrouwd bedenk ik de hoop draag ik gedachteliefdes dwalen, verdwalen…

Soms blijven ze even vluchtig hangen meestal kijken ze langs je heen als altijd op zoek naar het leven voor de dood ach kon ik ze weer blij maken in m’n armen nemen je grote trieste ogen kon ik ze slechts troosten met woorden of zinnen zinnige woorden die de dood passeren en achterom zwaaien naar wat is geweest om daarna weer te leven…

Je keek me zo verlegen aan terwijl we daar bij de halte in de regen bleven staan de bus zou zo wel komen maar wij stonden wat te dromen over een toekomst met ons twee zeker over een huisje aan zee daar kwam de bus en in gedachte gaf ik jou een kus de droom, die nam ik mee.…

Verlangen naar een stukje rust geheel alleen je eigen plek voor elk mens een ware must dromen van een mooie stek een waar je geheel jezelf kunt zijn die rust waar je zo naar verlangt in tijden van angst, verdriet, of pijn 'n plek waar je je hart graag mee behangt.…

Er stromen rivieren rond jouw naïviteit het is zomer, je roept een ober je vraagt vriendelijk om innerlijk licht alsof zwaartekracht niet meer bestaat weemoedig meewaait met de wind nu al mijn woorden zijn verdwenen je glimlacht voortijdig naar een kind rozen bloeien sober, je voelt je onbemind over wat jij mij aan diepte bracht de horizon…

Het is niet altijd aangenaam, als je gemoed wordt aangedaan. Emotioneel grijpt het naar de keel, het wordt allemaal teveel. Maar als hij zijn mondje roert, zijn er maar weinigen ontroerd.…

De dag is druilerig en dof begonnen de vogels zijn zelfs stil geslagen de stilte is beklemmend en zwaar de stenen lijken iets te fluisteren je legt je oor te luisteren maar je hebt het allemaal al eens gehoord het nieuws blijkt oud en grijs…

Ben al jaren op zoek naar zo´n plek ik zoek rust, mijn favoriete stek misschien tussen de sterren en de maan ik zou er direct heen willen gaan het aardse, dat te stevig aan mij hangt wat heb ik al vaak naar serene rust verlangd dit maakt de noodzaak super urgent ik voel, dit wordt het ultieme moment door jaren veranderen ideeën en gedachten…

Heb ik een gaatje kunnen maken in de dikke donkere kabel van mijn leven. Mijn levensdraad werd verzuurd. Opgelost in bijtende tranen De ogen lieten hun water als watervallen over mijn wangen stromen. De dekens waarin ik ze opgevangen heb zijn nu droog. Het kleine lichtpuntje in de verte komt naderbij. Zou het toch eindelijk waar zijn,…

ik heb alle moed verzameld toch verloren met het spel gooi ik de stenen weg maar de tegenstander heeft mijn zetten geteld boos naar boven schreeuwen naar mezelf ik geef een schop tegen mijn bed tranen springen in mijn ogen ik kijk naar de spiegels en denk wees niet bang ik ga naar beneden hij is al lang weg ik geschrokken en gestopt…

Golfbreker overspoeld door golven die ketsen aan weerskanten en dan laag over laag één, oplossen. Jou laten, naakt, stabiel, stil, zijn, voor meeuwen mosselen, wieren en mossen, en al wat er huizen wil.…

met ferme pas richting het water een deuk in mijn gedachte en weet de pijn komt altijd later met de tijd om te verzachten tussen het deinen van het gras laat ik verdriet mijn bodem zien ik weet heel goed wat is en wat was wat zeker is en niet misschien tegen de zilte wind loop ik aan het ritme van achterlaten ik voel mijn wang strelen…

angstaanvallen zijn eng, je wordt elke keer weer bang ik heb er veel last van, al jarenlang je weet dat je je niet druk hoeft te maken, maar toch gebeurt het elke keer weer elke keer meer en meer een gevoel van machteloosheid een gevoel van boosheid een gevoel van rusteloosheid er was een lange tijd dat het goed met me ging een muur om me…

ach tevergeefs de slaap betrachtend - (hoor, hoe troostend is het tikken van de zomerregen op het raam in lood en het geluid van wind in de bladerrijke bomen) - denk ik: o wat dacht ik toen de zomerstormen mij nieuwsgierig en verschrikt door 't witte huis zonder gordijnen deden dwalen en de muren witgekalkt nog witter ware door de…

Het zweet is opgezogen de straat glimt daar waar gesloten koppen over de keien sjokken zeulen met broodzakken zonder taartbeslag. Angst waadt met zevenmijlslaarzen Huizen liggen afgewend rug naar straatkant achtertuins geroezemoes en doen net alsof.... kijken stiekem…. Door luxaflex gluren de woorden bespreken gedachten…

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…