Alle inzendingen over emoties

Ik was de schikgodin van serge en katoen. Een stiefzus van de tijd. Ik vlocht netten voor een ziel van vlees en bloed. Genadig zond het lot mij spoken voor mijn rokken. Mijn dames waren schepen. ik sneed zeilen voor hun mast. Hoe jankte niet de kast, alsof haar vliezen braken toen ze gingen. Wie schept, baart sterven. Ik knipte navelstrengen…

 De bijen zoemen in de bloesem-blaân; De meiwind mijmert in de meiën-heg; En langs de blanke, loof-bezoomde weg De kinders zingende naar school toe gaan. En ik, diep duikend in de halmen, leg Mijn hoofd waar geurge lente-bloemen staan; Mijn lippen los, mijn ogen dicht gedaan, Voel 'k hoe nu wijkt mijn leed àl wijder weg.... O, déze vrede…

Als de nachtelijke fictie werkelijkheid Wordt, en het allemaal tussen je oren speelt Bedenk dan dat de dagelijkse waarheid daar van afwijkt Die nachtelijk fictie is een drogbeeld Maar als die fictie toch de dagelijkse Waarheid lijkt te zijn En dat dus het drogbeeld de werkelijkheid blijkt te zijn Dan zijn de nachten fijn en doen de dagen…

Ze nam en zwolg hem in, ìn hare ogen, En sprong vooruit en greep hem en gedogen wou ze niet dat hij sprak, ze drukte hem De lippen met de hare toe, hun stem Werd niet gehoord, heel lang, ze zat dichtbij Tegen hem aan en boog zich, en voorbij Zijn borst, haar hals omhoog, stilde ze zo haar dorst, soms snikkend en ter nauwerno Ademend. Eind'lijk…

ik voel me zoals een cirkel, gepropt in een driehoek het past er niet goed in de cirkel is vervormd en veranderd in een ovaal de driehoek houdt hardnekkig stand hij zal nooit veranderen in een vierkant die driehoek rond mij...…

de kleur van een bananenboom in de vroege ochtend… het heetst van de middag roept hen naar binnen geuren van planten, een blos bij een niet verwachte bloemenhulde kleurt haar gelaat donkerder dit is mijn nooit vergeten land een meisje zingt , ik gaf haar mijn oor. zie de blauwe vlinders diep in de jungle ( wonderschoon ) hoor hoe een…

’t Is alsof verte mij steeds roept onrust mij drijft tot de horizon. In wind en wolken door azuren blauw over zeeën en bergen ongeduldig, willoos. Ligt ginds geluk wat ik vinden zal waarheen ik word gedreven tot einde van mijn leven?…

dat dit huis geen thuis meer is de planten verdorren voor het raam….ik me ook ( weer ) een vreemdeling voel nu het zo is dat je mijn aanraking niet meer kunt verdragen en mijn aanblik je doet huiveren - hebben we ooit liefgehad ? - nu het zo is herinner ik me opeens ten volle dat dit land nooit de mijne was geweest al was het…

woejwoej o zo fijn poederkool met rook op diezelfde wind verspreid (voor de spiegel dit ja-woord oefenen) dat vooral ja van vliegas kreeg hij borstgroei... gingen zijn borsten groeien helmpje mijn helm vraag het mijn handpop helmpje mijn helm de dood ook mooi die slaat hen met graagte - wat heet - die slaat hen met zwaarte voor de…

als een vlam terugtrekt in zijn blauw voel ik me klein en warm mijn hand voorzichtig aan de randen tot het vloeit en tongen likken laat hoog opgelaaid, naar boven waar een luchtzak –heet zijn uiting volgt: een sfeerballon drijft over in mijn wel- gevormde blik de tranen die me overmanden…

Het gewicht van evenwicht drukt zwaar op schouders Een wankel begrip Onbalans danst mee Laat het zijn Vecht niet Stuur langzaam bij Evalueer in harmonie -Want weet... Emotie en ratio dansen samen.…

Als we Nederland verlaten is er de pijn van het afscheid, misschien nooit meer terug te zien. Benieuwd naar het nieuwe land, een nieuw begin, aanpassen. Een nieuwe taal leren. Heel vaag in de verte is toch nog Nederland, het blijft smeulen van binnen. Maar als we ouder worden laait het vuur weer op. We spreken weer de Nederlandse taal en…

Donzigzachte zalmkleur doorschijnend als water is de lucht en weer roze, helder de hemel de dag was goed zingen geluiden, sterven weg in zoemende snelweg veraf die onrust in mij waarheen met beperking alsof de adem diepte mist ontevreden, geen aandacht zorgbehoevende lotgenoten, verlangen dat bijt in je hart wie doet wat te weinig mensen…

Ik heb een krans gelegd voor hen die vielen bloemen ter nagedachtenis in stilte hen herdacht die streden voor onze vrijheid gerouwd om die niet meer zijn. Ik heb de vlag gehesen ter ere van het feest om de vrijheid te vieren van hen die levend zijn want zij die hun leven lieten wilden dat wij blij zouden zijn.…

Soms is het moeilijk nog te weten wie "ik" nu eigenlijk is. Zou ik het met anderen kunnen meten, of is het gewoon wat het is? Soms is het moeilijk nog te kunnen voelen, of is het de gedachte die mij parten speelt? Zou het dat zijn wat ze met "gestoord" bedoelen, of heb ik dat er zelf maar aan toebedeeld? Soms is het moeilijk nog te vertrouwen…

Klim over bergen vaar over zeeën trek van land tot land kijk naar bloemen kijk naar bomen luister naar vogels geniet van vissen groei met seizoenen mee bezoek de mensen leef in geluk met dromen.…

Bij de rietkraag waar ik mijn vriend uitlaat huppelen konijnen in het licht Drink ik van de heren uit volle borst zing mijn avondlied Hese kelen tranendal zo scherp ik de nachtlamp aan zo roer ik het avondmaal zo zwengel ik af Dwalen druppels door het zwart. --------------------------- uit: 'Roodvocht', 2003.…

Onderschat maar onbewogen Onomstreden, onaantastbaar Veelbetekenende blikken Onmacht in een strijd van woorden Blind starend op een uitzichtloze toekomst Ogenschijnlijk wezenloos En geruisloos maar oorverdovend Schuilt daar de diepgewortelde kracht Om grenzen te doen vervagen En bergen te verzetten.…

Als bomen zouden vertellen langs het pad wat ze hebben gezien in al die jaren misschien goed dat ze zwijgen en dat ze hun geheimen in stilte bewaren. Wat heeft het gras langs het pad doen groeien dan alleen regen of schaduw van die bomen en kinderen, of mensen, die daarin stoeien? Ach, laat het in stilte daarvan dromen. Waarover zingen…

ik lag met mijn buik tegen de aarde beestjes weg te jagen van de bloemen vlakbij mijn borst. Er had van alles kunnen gebeuren een vliegtuig kon landen een boom kon verjaren een groep bejaarden kon worden gelucht. Maar er kwam een oud vrouwtje op een ezel met een deken over haar benen over het bospad voorbij. Zij zag mij en groette.…

Mijn dag en was niet oud genoeg, mijn hart en was niet koud genoeg, dat zwaar de vlijme twijfel-ploeg mijn vree niet breke ... Zo schijn 'k (misschien der vreugd bestemd) een vrouw, die, vreemder angst beklemd, oneindig naait haar doden-hemd steke bij steke. En 'k naai mijn eigen weifel-kleed, zorgvuldig zo't mijn vrezen sneed…

Zal ik de liefde nog wat ontwikkelen die smeulende brandvlam binnenin glans en schijn onderscheiden Engel Uriel, breng me licht Ik weet het niet breng alles door elkaar vanwaar die tomeloze drang op te gaan in het geheel ik wil een klaar beeld ontvang slechts storend geruis ik weet het niet meer red ik mezelf van deze mist waar…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft. Als men mij daar heeft heengedragen, En u het…

dat wat niet koosjer moet er tussenuit zei je langs je neus Weg. onderweg van Rotterdam naar Amsterdam terwijl de trein over sporen van verleden raasde…

Zo wordt het stilaan avond, de zon kleurt nog wat rood en donkere wolken drijven met wat vaal licht omboord. Er komt nu iets van vrede, al was de dag ook zwaar. Al heb ik moeten vechten om moed en hoop, al is er zoveel dat nauwelijks past in woorden, maar 't leven is groter en schiet telkens weer uit zoals nu 't groen in de tuinen. '…

Kostbaar geschenk van oude vriendin: zelf uitgestoken stekje uit bos, in jampotje, wortelt in mijn keuken. Blij plant ik het in mijn kale tuin, begiet behoedzaam. ‘t Wordt een slanke berk, buigzaam, rank en sterk, laat zich door wind oostwaards wijken. Zijn zilveren bladeren beschaduwen de parkeerplaats in zinderende hitte, koele waaier…

Ik zag mijn moeder in een meeuw veranderen tijdens de lucide dromen van mijn onrust er stak een wind op die over het verleden blies mijn ingewanden lagen hulpeloos op een tapijt van brandend zand de meeuw kwam naar mijn rug naar mijn maag, longen en hart met een onheilspellende oorlog in de lethargie van haar schaduw ik schreef een…

Ik zet mijn stem op tegen de kale muren hoe lang zal het nog duren voordat ik door hen word opgevreten schreeuwend schop ik tegen de stenen ik leg mijn ziel voor hen bloot in de verte hoor ik hoe een klok de uren al heeft gedood.…

O, op een wind van woorden en gelach wegzweven, even, naar geboren en geborgen zijn, op akkoorden van oude rijmen, en dan terug en weer terug.…

Denk niet aan woorden die ik schrijf nog zeggen zal leid slechts mijn handen hoor zo nu en dan mijn stem vraag niet wat u daarvan denkt gewillig zijn letters die kleuren op papier regels langs randen van leven draaiend om de kern van bestaan en wezen niet begrijpend wat ik zoek ook al tellen reeds mijn jaren schrijf toch mijn ervaren…