Alle inzendingen over emoties

Langs sporen van wind lijnen van staal trekt gelijk het web van zwak evenwicht banen van onwetendheid in stralen van licht tot aan de zekerheid liefde die over horizon schijnt.…

't alles groeit naar een taal, De stilte. Wolken dromen de achtergrond. Een raaf zit op zijn troon, De steen van het huis der liefde. 't al oogt als een wachtende vrouw, totdat de gedachten-kraan sluit. -Ik ben veranderd, door het baden in tijd.…

de traan die ik van binnen voel, laat ik van buiten niet zien. de glimlach die ik van buiten laat zien, daar is van binnen geen plaats voor!…

Ja vond ik woorden als water uit de wolken op jong voorjaarsgroen dat bloemen doet bloeien waar vlinders fladderen vogels tot nestplaats zijn. Dat dan mijn woorden als zonnestralen omhelzen veld en beemd paren met vogelzangen zuiver zijn als ’t water uit lieflijk kabbelende beek. Zie mijn waterval van woorden waarin ik mijn geluk u…

zijn uitgeputte lichaam in de hoek van de kamer een lege fles gesnurk gebroken glas achteloos op de grond dansende schaduwen op het erf een meisje in tranen niet begrijpend wat haar was overkomen waarom niet gegild? tot de dageraad kwam .. laat ieder met zijn eigen schaamte…

Als een knokig karrepaard merg uit bot gezogen verschoten flanken ijzers afgetrapt door het eindeloos bergopwaarts de piek nooit genomen. Om vervolgens uitgewrongen dorstig een traject over de zwoegende dijk tegen storm en klippen op met aanloop te nemen. En dan ook nog loodzware aktetassen meezeulend. Het volle gewicht dat…

Open de cel waarin mijn ziel gevangen zit neem muren weg die mijn brein het zien beletten zuiver de lucht waar mijn hart ademt. Schenk mij vrijheid mijn leden te strekken woorden te spreken mijn brein ontlasten van zorg en pijn en zuiver het licht waar mijn oog ziet.…

O, ’t naderen van de nieuwe lente. Hoe zij zich op haar komen voorbereidt! Met steeds meer lieve, kleine tekens heeft zij een glasgordijn van groen over de struiken uitgespreid. En knoppen barsten juichend open aan de bomen. Ik wou wel dat het net zo juichen kon in mij. Maar ik verloor mijn lentedromen. Ontluiken werd steeds meer ontluistering…

(fontanellen sluiten nooit helemaal) achtergelaten door de gift van leven tril je na jouw stem drijft zacht tussen mijn vingers, hinderloos verklaart ze daar de liefde aan mijn hart…

Makker, de dag is óp; lóóp, om je deel te halen Van 't bare zonnegeld, van dauw en ochtenddoop, En schater, sleetse zorg en nachtlijk leed ten koop, Om 't spoelen van de wind en 't lied der wielewalen. Makker, een open dag voor strijd en nieuwe hoop. Hij schuurt het hart weer blank, hij vult de lege schalen, Zó: heil de jonge dag! de wijn…

Ik ben de voetstap op het groene mos, ik ben de bloesem aan de volle tros, de geur ben ik van ’t eikenbos, ik ben de druppel op het klaverblad, de slijmerige slome slak op ’t pad, ik ben de nieuwe knop, de honinggeur, de strakke hemel en haar blauwe kleur, de lichte zang van vogelfluit, de zachte twijg, zijn nieuwe huid, ik ben de dans…

en toen was het er weer dat donkere gevoel als een krijsende zwarte ekster vliegend door de dreigende lucht vanuit de zon terug opgeborgen in de schaduw daar waar het thuishoort en nergens anders daar waar alles wazig lijkt en is ik wil het kwijt ik wil geen onheilspellende zwarte ekster zijn maar een witte meeuw met…

Is er dan geen leven in die dode hoek buiten ons gezichtsveld aan andere zijde van de horizon is er geen beweging meer in een ziel die afgestompt gebrainspoeld is geplaatst in de dode hoek waar is het gevoel dat leeft buiten de dode hoek laat zien wat is over de horizon.…

Onvindbaar in de groei van gras, een heksenkring. Diep in het rijpen van een vrucht. Slaat donder in de lucht. En doemt met bergen op in ijs, een rode lavastroom. En schrijft, wanneer de dag zijn licht verliest, zijn naam in uw gevoel. Maar later slaat het licht weer aan. Je moet eerst naar de bakker gaan. ----------------------…

Jij knoopt de doodsdrift aan mijn Ik met een schrikdraad van macht in een snijdende omarming Jij stroopt de tranen van mijn ogen - twee werelden die elkaar nooit zien - en vreet hun staar kapot Een schouderklop valt als een hamer op totale duisternis wanneer jouw schaduw me opslokt De meerpaal droomt de drenkeling maar de sterren…

Geef stilte een naam, inhoud aan niets draag wind op je schouders bevochtig je hoofd met dauw en luister naar vogelzang. Geef eenzaamheid een naam laat massa zwijgen dring door in het diepste bewustzijn van menselijkheid en liefde luister naar een stem die roept. Geen stilte of eenzaamheid geeft inhoud aan massaal zwijgen en niets kan…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

Tafelmanieren zijn uitgevonden door mensen die nooit honger hebben gekend nooit verslaafd aan chocolade geen vervanging hebben gevonden zich troosten met het idee dat niets zo aanhankelijk is als een kind met kleverige vingers…

Het is nacht en ik vang de maan in mijn handen blauw van herinneringen ik vouw mezelf naar binnen en zie het stromen van het koude water naar het wantij. -------------------------------- uit: 'De Hengstenvrouw', 1997.…

Laat mij de stoere wachter wezen die jouw dagen met vreugde vult in deze tijd door zon verguld die aan de oostkim is gerezen jou omhelzend als daaglijk licht met zingende liefdesakkoorden verwarmen met minnewoorden voor jouw charme ben ik gezwicht ach, verwacht geen stoere wachter slechts een slungelige schlemiel die als blok aan je voeten…

De lichte dag is niet welwillend Hij zou `t willen Kunnen dromen als de nacht Liefde vrede En meer cliché Donkere clichés zijn licht geboren Tijdens de geveinsde droom Daglicht toont werkelijkheid Een chaotisch moeten De start van weer Het aangezicht van enge prestige Ikzucht toont zich schaamteloos Laat rijkdom tot zich komen Via…

De fruit en de groenteschillen van mij de graten, de botten, de vellen van jou, onze geschillen, het zwijgen voorzichtig schep jij, roert ze dooreen, spit om, dat ’t niet gaat verrotten, verzuren, beschimm’len, donkere laag voor de wormen, dat ’t warmt. Hoe heerlijk dit leven, die voedende gloed. Maar plots is het weg, ’t warme verdwenen…

soms schrijf ik met een lege pen ik vloek achter gesloten deuren maar weer verschijnt er geen zinnig woord ik heb geen interessante dingen te vertellen het intieme hou ik toch liever voor mezelf . schrijf het liefst als het donkert gaf het al bijna op…maar vandaag voel ik dat mijn pen zich heeft gevuld inkt vloeit rijkelijk…

Nu weet ik het niet meer, het heldere denken is weg en slechts de spoken kunnen hier regeren. Wie kan dit echt verstaan tenzij wie zelf die duisternis ooit heeft doorwoond, het niet meer kunnen ordenen van heel die wereld die chaotisch en onheilspellend op je afkomt, met dromen die heel angstig zijn en beelden die je hart verpletteren met kilheid…

zoals ik je aanraak voel ik de morgen altijd weer anders gisteren niet als vandaag de morgen is broos vol van verwachting vogel in het ochtendgloren telkens een nieuw lied dat alleen al is poëzie…

Ik kus uw lippen en uw ogen, Ik kus uw haren en uw mond, Ik kus mij moede en gezond; Kussende ben ik rondgetogen. Gij glimlacht en gij wilt gedogen Dat ik uw hand kus en uw voet. Ik eet uw vlees en drink uw bloed Ik kus uw lippen en uw ogen. Ik kus u in de vroege morgen, Ik kus u 's avonds en des nachts. Ik kus u stil en onverwachts…

In weerwil van wat hoog verheven wacht reflectie stil ontdaan in matte glans slechts rimpelend door schaduwen omgord geroerd door onzichtbare hand. Slechts traag bewegend omgeven door aarde duister schimmen van onzekerheid gehuld in vage nevel genageld op één plek.…

mag ik jou missen in de stilte het uur dat ik blijf waken terwijl de slaap mijn ogen kust, dwingt tot rust hoe zou ik kunnen vergeten zelfs al zou ik willen… hoe je adem klonk in het ochtendgloren naast de bimbam van de klokkentoren je woont in mij, levenslang in de beweging van mijn hand het schrijven, mijn gedicht al ben je ver…

Een vreemdeling heeft bezit van mij genomen hij leeft mijn leven, droomt mijn dromen neemt jou in zijn armen kruipt tegen je aan om zich aan jou te verwarmen een vreemdeling leeft mijn leven ik zie hoe hij zich aan jou heeft gegeven hij eet van mijn beschuit op bed die jij voor hem hebt neer gezet een vreemdeling leeft mijn dromen.…

Alsof de bomen zich hebben teruggetrokken een soort van zwijgen hangt er mijn buur heeft de dode boom uiteindelijk wat een klaarte wat een verte geveld…