Alle inzendingen over jaargetijden

Oktober. Zondag. Ochtend is in grijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos zit propvol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines. Rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd: dood in minder dan een winter.…

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer die nog lang beste maatjes met de herfst was. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos…

Glimmend plaveisel, neons vloeien tot mijn voeten uit. De wind veegt regen in mijn gezicht. Jagend blad, kringelend naar de horizon.. Ik schurk tegen de einder aan, risico-bewust over de rand te kunnen vallen. En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen. Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

Opgetogen en dronken van vrijheid, weet ik dat mijn tijd gekomen is. Ik tuimel en ik val, bestemming onbekend, nagewuifd door hen die nog blijven mogen. Het korte afscheid van de kalende takken Even heerlijk zweven in de grote leegte. Los van de boom aan wie ik was ontsproten, zal ik straks in herinnering vervagen. Nog plak ik mij krampachtig…

net als de blaadjes laat ik los wat er niet meer toe doet wat niet meer hoeft gevoed de takken zijn zwaar van hoeveelheden uitgebloeid ze buigen en gaan de winter in laten achter wat niet meer groeit de natte grond onder mijn voeten vertrapt wat net gevallen is ik raap nog wat schoonheid en versier mijn huis met herfst en warmte…

Het is stil langs de landweg, het bos houdt de adem in. De laatste vogels zijn allang vertrokken, als door een klok gedreven. Vraag mij niet het uit te leggen. Een late haan kraait naar de nieuwe dag en die komt als op goud gedragen. Strooit uit zijn paarlen van geluk over het nat gebladerte. Brengt rust en vrede op deze plek. Hulp ‘loos…

Sneeuw, er is geen pad. Zal iemand me bezoeken? – Dan zijn we vrienden!…

Eens te meer op mijn rug rol ik naar jouw slaapkant.. Ik haak naar jouw seringen, die rustig maken en even terugbrengen wat had kunnen zijn. Waar ging het mis en wie heb ik doen huilen.. Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen. Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns…

Het is weer herfst geworden. De wind waait gele bladeren, uit herfstgeworden bomen. Vermoeide takken breken af. Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet…

Over bladerbreed buitentapijt ritsel ik vrolijk de herfst door…

Herfst Je hing al even in de lucht Een frisse bries bij het openen van de tuindeur Het gele blad op de vlucht Eerst 1 en dan Als een gele zee golvend in de lucht Hoe mooi die geheimzinnige mist In het ochtendgloren op de fiets Het vocht hangt aan mijn wimpers En ik geniet Hunkerend naar een avond kaarslicht Geen jonge herten dartelend…

In wouden van verlatenheid De natuur kent er geen tijd Dode stammen liggen er al jaren Mostapijten die naalden sparen Kaarsrechte stammen in een weg omhoog Een sponszwam waarop een vlieg zich voortbewoog Kleverige koraalzwammen verteren snipperhout De sfeer is vochtig en het voelt er koud Sparrenbossen mogen stilte uitstralen Rust die de…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

De blaadjes waaiden Langs alle wegen, De blaadjes draaiden In kringen rond - Ik liep te drentelen En kwam ze tegen, Ik zag ze wentelen Over de grond. Het was oktober, Wanneer de blaren, Rood als rood koper, Of geel van kleur, In dichte scharen Neer komen strijken - Ik liep te kijken En snoof de geur.…

grauwe lucht geurt herfst koude zon lacht zijn belofte in ijzige kleurenwind…

Zomer geeft zich schoorvoetend gewonnen En in het monotone tikken Van de regen De snikken Van violen Zoals in Verlaines chanson d' automne. Als jij mijn herfsthuis binnenwandelt Oktober en de schemering In je kielzog. En de nacht brengt ons over vier seizoenen Tot de dag ovalen strooit over muren Wij nog slechts een duren zijn Tot…

Weer gaat de herfst de late asters kleuren van donkerpaarse, tot purperroze en wit weer ruiken wij de krachtige balsemgeuren van 't eikenhout uitwaaierend in de mist. Weer gaan te korte dagen weemoed brengen van ochtendnevel die donkerend in de ziel van miezerige regen tot striemende vlagen waar tussen schuchter nog wat zonlicht viel. Weer…

Nu het najaar zich aandient vernauwt de wereld zich door de hals van een zandloper van stilte trage voorloper van de schemering, de losgebroken kettingwind rukt aan de lage tonen van de maanden als ijsberend roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen, hun muziek spint draden in een zilver mozaïek, als de herfstsporen…

alsof het hoogseizoen nog moet beginnen ons dorp in zon en zeebad het strand tot de laatste dag genoten onverstoorbaar bloot en bruin op slippers door reeds afgevallen blad ons dorp is nog even badgast morgenvroeg is weer fris september en ben ik aangenaam verrast dan verwelkom ik de mooie herfst met haar kleuren en haar rust dan…

boven het veld tot aan de gevel hangt laag de ochtendnevel als ik vaag voor me prevel vandaag ga je snevelen de zon is nog laag maar straks lepelt ze gestaag bij beetjes haar warmte over de nevel die bevelt traag kan daar niet tegen raakt beneveld verdampt verdwijnt terwijl de zon prevelt van laag steeds hoger in de hemel schijnt…

heide koesteren zoals je het in je hoofd hebt wat struiken een heuveltje en een blauwe lucht dit kleurpalet in je opnemen en weten dat het voorbijgaat…

Dreigende wolken bevolken de lucht en als de wolken vurig gaan ontvolken dan slaak ik van opluchting een zucht bliksemschichten doen de wolken kolken gieten af de overlopende wolken-pan dan 'weer' wachten op het vuur van de zon of het weer slaat onverwachts wederom om!…

Drie lentes was de kleine meid Vijf zomers de godin Acht herfsten de groentevrouw Tien winters de heldin En welk seizoen of het ook was Met bloemen of verval Zij zong altijd haar eigen lied Op bergen en door dal De jaargetijden vol van kleur Zij vlogen met haar mee Van haar geboorte tot haar dood Tot as en sterrenzee Sindsdien…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing een scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw arduinen richel Hier en daar vergroend van mos, lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos. Onder…

Ik had juist vriendschap gesloten met de wolken, broederschap met de regen gedronken en me verzoend met een leven van herfstige kleur toen als een allang niet meer verwachte gast stralend en majesteitelijk, sierlijk als een oosterse danser, de zon lachend in het strijdperk trad sindsdien beijver ik mij onophoudelijk bossen rozen te kopen…

De tijd van grauwe luchten Waar wolken lijken te zuchten Als een kat in het nauw Toont zomer z’n berouw De zuchten van het landschapsdecor Als een grijze deken de zomer smoort Bedauwde halmen in een uitgebloeide lappendeken Menig vluchtende vogel hebben we nagekeken Gebogen bloemstengels hebben ooit geboeid Hun schoonheid is er uitgebloeid…

Vlambloemen vuren in de nanacht in het helder licht van een zomermaan morgen wordt een hittegolf van kracht ramen en deuren moeten vroeg openstaan God kijkt glimlachend achter 't hemelblauw Hij wil dat wij van de dageraad genieten de verse bloemen plukken in de dauw en de uitgedroogde plantjes vlug begieten de courgettes en pompoenen zijn…

welke veldslagen in welke luchtlagen wolken afleggen valt niet te zeggen onrust alle dagen bolle wolken vermengd met vlakke vlagen vechten en wagen zich in elkaars lagen ver boven de grond met zonnehitte waar zij in elkaars vaarwater zitten uit elkaar drijven of samenklitten stil onverstoord gaan zij voort bouwen dikke wolkenkragen…

lichte nevel prevelt hangt boven het land vanuit de bosrand kijken bomen verlegen windstil, rust alles is aan kant de lucht is dik nog niet hersteld van de schrik het geweld de hitte de afgelopen dagen koel, stil we kunnen er weer tegen het verdragen 1 1/2 druppel regen die niet telt…

die je mond samenplakt oppermachtig over je wereld heen zakt je zwetend rood en ingekakt aan je lot overlaat met nergens koelte nergens schaduw in de straat zonder hittebestrijding er is geen bevrijding kleuren zijn dor en vaal alles dood, droogt uit totaal in mijn droom in de warme nacht fluistert een stem zacht: trek je terug in die…