Alle inzendingen over ziekte

Hoe een lieflijk woord in een benevelde geest troost tracht te brengen, aan het verduisterd verstand een vonkje verlichting geeft.…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

Vandaag ben ik gelukkig. Ik stapte in de wondere wereld van mijn moeder. Ze nam me mee naar ongekende oorden, die juist aan haar toebehoorden. Ze strekte haar arm uit en wees naar een punt. Ik keek er naar, maar zag alleen het raam. Zij fluisterde stilletjes mijn naam en vroeg of ik die boot ook zag staan. Er stond veel volk te wachten, ze…

Deze ziekte kwam op mijn levenspad. Mijn lot is veel pijn en een vage toekomst. Moet ik dankbaar zijn over mijn vroegere functioneren? Moet ik deze ziekte accepteren omdat ik ouder ben? Mijn pijn kan zó ondraaglijk zijn, dan ben ik kwaad en heb angst! Hoelang hou ik deze ellende nog vol? Wat als ik er niet meer ben? Al deze vragen doen zoveel…

Mama leefde in haar eigen wereld, een vreemd landschap, waar lucht verwisseld is met grond. Woorden worden afgekapte letters, letters ineengekronkeld tot verwarring. Ze keek niet, maar staarde naar de diepte die haar opzoog. Ze vertikte het haar hand uit te steken, zodat ik haar kon helpen. Haar tengere vingers klampten zich rond haar hopeloos…

Dood had zich al aangekondigd maar staat nu te wachten op de hoek hij heeft zich gekleed als een zakenman iedere ochtend weer driedelig pak, stropdas, een puike schoen klaar voor de slag van de dag alleen de dood gaat nergens heen als men hem groet kijkt hij snel weg hij wacht tot de tijd gekomen is tijd onderverdeeld in secondes is…

De naam alleen al doet het leven verschrompelen. Ongemak en pijn en een huisarts met een fragiel image. Gij zult niet doden biedt de jonge hand rijkelijk ciprootjes aan. Opgelucht het pand verlaten om beter te worden.…

sereen was de stilte die het blauw witte gaf waar ik nog afgedekt in drie zonnen mijn toekomst aan enkele draadjes zag alleen ogen bewogen in kijkend lezen handen spraken met kleine gebaren woorden die adequaat werden begrepen dit protocol was niet hol maar hechtte het team in ervaren om samen ook deze klus goed te klaren subtiel…

Je vergeet het moment dat ik je hand hou datzelfde ogenblik ik ben je zoon ik heb geen zoon ik had er wel een deze woorden snijden dwars door de donkere hemel die boven mij drijft je hebt er geen weet van wat kan ik nog doen en doe dat wat ik nooit deed ik pak je hand en ik geef je een zoen jij vraagt me in je stilte of het zo voorbij…

in haar hoofd woedt het strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres…

Als je ziek bent, dan krijg je veel aandacht even... Als je wat langer ziek bent, dan zeggen ze 'oh, gaat het nog niet' Als het maanden duurt zeggen ze 'oh heb je dat nou nog steeds?' Als je ziek bent, ben je niet meer leuk. Ben je ongezellig en saai. Omdat je bijna nergens heen kan, bang om het niet aan te kunnen. Als je ziek…

Het was weer van dat! Gisteren had de grond me weer nodig. Zonder stroom gevallen. Batterij leeggezogen. Wat er gebeurde wist ik achteraf, mijn handen had ik stuk geslagen. De elektriciteit die mijn grijze massa nodig had was in kortsluiting. Overbelast en zekering uitgesprongen. Bedwelmt door het epilepsiegas besefte ik niet waar ik was.…

Langzaam wat beter zegt hij als je vraagt hoe het met hem gaat zijn beschermingsmuur is nog steeds intact Maar wij zien de scheuren de gaten, het verval hij sukkelt telkens weg als je met hem praat herhaalt zichzelf te vaak kan nog steeds niet lopen heeft met alles hulp nodig en ruikt naar oude pis De eens zo vitale man altijd vrolijk…

Zwaar bedroefd zat ik die laatste dagen aan je bed en zag de uren als een eeuwigheid verschuiven het hoofdkussen had ik verschikt, het deken verlegd en een schraal licht viel door half-gesloten luiken. Ik was de troostengel aan je moede zijde de engel van de goede hoop. Maar wie was het, die je geloof ontwijdde en je gevangen hield in de greep…

Wanneer geheugen langzaam verdwijnt, wanneer je niets meer onthouden kunt, wanneer "gisteren" verdween, zomaar is het " denken" verdwenen, wanneer herinneringen weg waaien, zonder dat de wind aanwezig is je niet meer weet welke dag er komt of zelfs welke maand het is, wanneer geheugen oplost in het niets je ons ook niet meer herkent, is…

Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en Ontvoer volkomen de aanwezigheid Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen, Zij was alleen geweest ten allen tijd. Achter haar warme oogleden begonnen De fluisteringen van de eeuwigheid. Waarom was zij niet eerder overwonnen En van haar liefde en haar smart bevrijd? - Toen zij haar ogen eind'lijk…

Als ik met mijn dochtertje Giulia van 10 met bed en al het zwembad in glij zing ik: HET AGO GING NIET NAT! Samen in het water samen in het bad samen lekker zwemmen samen lekker nat vaak met m'n vader soms met moe dat doet er niet toe ik wordt niet moe het AGO ging niet nat open bleef dit bad!…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan…

Ik kan niet in uw hoofd kijken, maar schijnbaar ben je gelukkig. Je leeft in uw eigen wereld met mooie dingen die wij ons niet kunnen voorstellen. Als het meezit ga je mij vertellen over heel die fanfare die staat te spelen, over je moeder die je mist, al is ze meer dan 30 jaar in het hiernamaals. Ik zou willen meestappen in je wereld, je…

Een wonder komt van boven. Het zegent de handen van hen die werken aan genezing in het overwinnen van een ziekte in de strijd. Zonder angst kan een lijder erop vertrouwen dat zijn lijden wordt doorbroken mettertijd. Want diegene die angst heeft voor het lijden dat hij vreest is nog nimmer onder handen van al die beoefenaren in de medische…

het schreeuwt nog geen pijn maar rafelt aan mijn zijn voel met mijn geest dat er iets vreemds is langs geweest waarvan sporen die niet bij mij horen mijn lichaam activeren tot een verdediging in een proberen het lijf te normaliseren zekerheden worden op de proef gesteld tegen dit externe geweld nog ben ik niet geveld door…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

Ik heb verdriet Ik zal er niet om liegen Ik heb in dit leven geen zeggenschap Over een ziekte Maar ik geef je al mijn liefde Om te zeggen hoeveel ik van je hou Ik koester dat En ik stop mijn gevoelens niet weg Ik blijf van je houden Zoveel zelfs dat ik je eigenlijk niet kan missen En mijn woorden tekortschieten Hoe mooi je bent van binnen…

Vol hoofd Vol indrukken Vol gevoelens Te veel lawaai Te veel gebeurd Te veel vragen Te weinig tijd Hoofd barst Als een bom Vol Bom Vol Bomvol…

Een kluwen wol, twee breipennen een glimlach die maar niet verdween koffie zwart, twee zoetjes bij haar had wederom de zon geschenen maar een dag legde zij haar pennen neer keek dwars door je heen de glimlach nog vaag geen koffie meer, geen zoetjes waar een lach eens heerste, kwam heel traag een traan.…

Misschien wist ik in mijn leven steeds weer met name van bedreigingen projecten te maken waarin kansen lagen het dragelijk te houden en mensen op afstand met name familie,medici,psychologen Misschien, ik weet het wel (h)echt zeker daardoor heb ik nooit antidepressiva gebruikt ik zorgde voor eigen antigif door met name de Bijbelse woorden…

nu ze terug zijn in de tijd koffiezetten weer als vroeger wordt en de tijd weer stilgezet en ik geen zoon meer ben maar vraag en ook wel lief bekende geur en stem en wat ik verder dan nog ben stel ik mezelf de vraag over wie ik dan werkelijk ben dan kind en nu ook zelf een opa en zit ik op de warme stoel waarop mijn moeder juist…

Neen van der Laan ik hoef niet te huilen ik ben wel geschrokken leef heel erg met u mee ook met uw vrouw en kinderen maar ik hoef niet te huilen want waar hoop is is leven en die hoop verenigt ons allen ons allen als Amsterdammers en allen die Amsterdam lief hebben u lief hebben, u ontzettend liefhebben u blijft in ons midden als…

O ja, NU weet ik wat het is, heb al dagen pijn, in een lichaamsdeel wat ik noodgedwongen mis! Door kanker een borst in 't ziekenhuis moeten laten, op zich nog niet zo'n ramp wat minder grappig is, de pijn, want: dankzij het gemis, weet ik nu: wat fantoompijn is!…