Alle inzendingen over ziekte

de woorden vonken uit je mond de geest kan amper ademen mokerslagen zet je niet om in honing de chemo druppelt onverstoorbaar door een trage rit naar de dood laat het licht maar branden een engel beweegt hemel noch aarde…

hij had zijn handen donker gevlekt vingers op een hoopje vervormd en krom voor zich op tafel gelegd maar een leven lang uitstralende pijn kreeg hem niet klein hij heeft alles benut om zichzelf te kunnen zijn zijn stem klinkt zacht woorden onderhandelbaar in zijn aanwezige lach lichte ogen kijken met verlies van kracht nog tast…

Zijn leven bestaat uit aaneengeweven momenten geregen als de kralen van een rozenkrans op de eenzame weg waarvan je het eind niet ziet daar ligt het moment van acceptatie en verzoening van realiteit dat geen genade kent…

Gestaag spint het web gedreven in verlangen naar de honger van het leven het wachten valt haar zwaar Bedrogen in verwachting bespot, beschimpt, veracht geknecht door een groot ego dat had ze niet verwacht Gestaag spint het web draden naar het mogen zijn ontdaan van haar vertrouwen de zorg is schone schijn Op eigen kracht hervatten…

een wirwar van woorden vele zinnen gebroken het verleden verloren je was er altijd voor mij ik voelde me nooit alleen je stond steeds aan mijn zij ik leef nog in jouw dromen maar je herkent me niet meer mijn tijd is gekomen moeder ...ik sta nu aan jou zij!…

Jaren sleepte hij zijn ziekte als een zware last waar hij moeilijk mee leven kon en die hem bleef belagen na uiteindelijke acceptatie vond hij de kracht het niet te slepen maar te dragen mijn kind met Parkinson…

verbeten trok hij strakke lijnen op papier begrensde openheid ontspande in plezier met rond verloor hij zicht en voor krullige tierelantijnen is hij nooit gezwicht zijn perspectief wist enkel dag en uur want morgen was vol onbekende zorgen hij kende de prijs van chaos door teveel impulsen tegelijk de medicatie voor ontwarren…

het voelde van binnen plots wat kouder aan had mijn hand op je schouder willen leggen soms is het niet te zeggen noch op te schrijven in zinnen eens zal ik het laten weten immers ik ben met je begaan en er niet aan gewend zó dicht bij je te staan…

Wanneer de geest uitvalt Je het leven niet meer bevatten kan Je herinneringen vage contouren van de werkelijkheid zijn worden Je een lepel ziet En een vork Daas Over de tafel staart Iemand je gemoedstoestand bedaart Terwijl je schreeuwt Om hemel en hel Er is geen herstel Dof wordt het licht in je ogen Het is het totale onvermogen Van je…

Gehandicapte kinderen, volwassenen ze komen, ze zijn hier, ze gaan weer maar dan komen ze ook weer ze zijn hier voor de norm in hun vorm gezonde mensen te leren vooral lief te hebben ze zijn doorgaans veel verder ontwikkelde zielen als ze ogenschijnlijk tonen, uiten in dit leven ze offeren hun leven, dit leven op om ons vooral te leren…

Hoe een lieflijk woord in een benevelde geest troost tracht te brengen, aan het verduisterd verstand een vonkje verlichting geeft.…

sturen in een stroming die sterker is dan jij of afdalen in een waterval, meegenomen worden op een reis waar je peddels plots breken met een daverende knal, maakt angstig, je raakt van de wijs de horizon lijkt versmald gedachten raken vaak het spoor bijster het is alsof je enkel valt, je hoort niet meer het gezang van een lijster…

ze scherpt haar tong in hoge modulatie snerpt woede en frustratie rond een laag gesis slist giftige tonen als afwisseling met het gewone het zijn blikken die doden in de rode waas die over haar is gekomen tot buitensporige hoogte zijn de emoties opgelopen naar acute psychose in extremo scheuren spieren pezen van het bot…

Vandaag ben ik gelukkig. Ik stapte in de wondere wereld van mijn moeder. Ze nam me mee naar ongekende oorden, die juist aan haar toebehoorden. Ze strekte haar arm uit en wees naar een punt. Ik keek er naar, maar zag alleen het raam. Zij fluisterde stilletjes mijn naam en vroeg of ik die boot ook zag staan. Er stond veel volk te wachten, ze…

Deze ziekte kwam op mijn levenspad. Mijn lot is veel pijn en een vage toekomst. Moet ik dankbaar zijn over mijn vroegere functioneren? Moet ik deze ziekte accepteren omdat ik ouder ben? Mijn pijn kan zó ondraaglijk zijn, dan ben ik kwaad en heb angst! Hoelang hou ik deze ellende nog vol? Wat als ik er niet meer ben? Al deze vragen doen zoveel…

Mama leefde in haar eigen wereld, een vreemd landschap, waar lucht verwisseld is met grond. Woorden worden afgekapte letters, letters ineengekronkeld tot verwarring. Ze keek niet, maar staarde naar de diepte die haar opzoog. Ze vertikte het haar hand uit te steken, zodat ik haar kon helpen. Haar tengere vingers klampten zich rond haar hopeloos…

Dood had zich al aangekondigd maar staat nu te wachten op de hoek hij heeft zich gekleed als een zakenman iedere ochtend weer driedelig pak, stropdas, een puike schoen klaar voor de slag van de dag alleen de dood gaat nergens heen als men hem groet kijkt hij snel weg hij wacht tot de tijd gekomen is tijd onderverdeeld in secondes is…

De naam alleen al doet het leven verschrompelen. Ongemak en pijn en een huisarts met een fragiel image. Gij zult niet doden biedt de jonge hand rijkelijk ciprootjes aan. Opgelucht het pand verlaten om beter te worden.…

sereen was de stilte die het blauw witte gaf waar ik nog afgedekt in drie zonnen mijn toekomst aan enkele draadjes zag alleen ogen bewogen in kijkend lezen handen spraken met kleine gebaren woorden die adequaat werden begrepen dit protocol was niet hol maar hechtte het team in ervaren om samen ook deze klus goed te klaren subtiel…

Je vergeet het moment dat ik je hand hou datzelfde ogenblik ik ben je zoon ik heb geen zoon ik had er wel een deze woorden snijden dwars door de donkere hemel die boven mij drijft je hebt er geen weet van wat kan ik nog doen en doe dat wat ik nooit deed ik pak je hand en ik geef je een zoen jij vraagt me in je stilte of het zo voorbij…

in haar hoofd woedt het strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres…

Als je ziek bent, dan krijg je veel aandacht even... Als je wat langer ziek bent, dan zeggen ze 'oh, gaat het nog niet' Als het maanden duurt zeggen ze 'oh heb je dat nou nog steeds?' Als je ziek bent, ben je niet meer leuk. Ben je ongezellig en saai. Omdat je bijna nergens heen kan, bang om het niet aan te kunnen. Als je ziek…

Het was weer van dat! Gisteren had de grond me weer nodig. Zonder stroom gevallen. Batterij leeggezogen. Wat er gebeurde wist ik achteraf, mijn handen had ik stuk geslagen. De elektriciteit die mijn grijze massa nodig had was in kortsluiting. Overbelast en zekering uitgesprongen. Bedwelmt door het epilepsiegas besefte ik niet waar ik was.…

Langzaam wat beter zegt hij als je vraagt hoe het met hem gaat zijn beschermingsmuur is nog steeds intact Maar wij zien de scheuren de gaten, het verval hij sukkelt telkens weg als je met hem praat herhaalt zichzelf te vaak kan nog steeds niet lopen heeft met alles hulp nodig en ruikt naar oude pis De eens zo vitale man altijd vrolijk…

Zwaar bedroefd zat ik die laatste dagen aan je bed en zag de uren als een eeuwigheid verschuiven het hoofdkussen had ik verschikt, het deken verlegd en een schraal licht viel door half-gesloten luiken. Ik was de troostengel aan je moede zijde de engel van de goede hoop. Maar wie was het, die je geloof ontwijdde en je gevangen hield in de greep…

Wanneer geheugen langzaam verdwijnt, wanneer je niets meer onthouden kunt, wanneer "gisteren" verdween, zomaar is het " denken" verdwenen, wanneer herinneringen weg waaien, zonder dat de wind aanwezig is je niet meer weet welke dag er komt of zelfs welke maand het is, wanneer geheugen oplost in het niets je ons ook niet meer herkent, is…

Zij sloot haar ogen voor de wrede zon en Ontvoer volkomen de aanwezigheid Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen, Zij was alleen geweest ten allen tijd. Achter haar warme oogleden begonnen De fluisteringen van de eeuwigheid. Waarom was zij niet eerder overwonnen En van haar liefde en haar smart bevrijd? - Toen zij haar ogen eind'lijk…

Als ik met mijn dochtertje Giulia van 10 met bed en al het zwembad in glij zing ik: HET AGO GING NIET NAT! Samen in het water samen in het bad samen lekker zwemmen samen lekker nat vaak met m'n vader soms met moe dat doet er niet toe ik wordt niet moe het AGO ging niet nat open bleef dit bad!…

Die bleke wangen, levens laatste schans, 'n vege strijd nog en 't is al gevloden. Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan…

Ik kan niet in uw hoofd kijken, maar schijnbaar ben je gelukkig. Je leeft in uw eigen wereld met mooie dingen die wij ons niet kunnen voorstellen. Als het meezit ga je mij vertellen over heel die fanfare die staat te spelen, over je moeder die je mist, al is ze meer dan 30 jaar in het hiernamaals. Ik zou willen meestappen in je wereld, je…