Alle inzendingen over filosofie

sommige dichters schrijven in modieuze sferen soms luchtig dan weer zangerig soberheid kennen ze niet opvallende stijlen een ratatouille van zuurstokkleuren dubbelzinnigheden verpakt in heftige ritmes schrijfmonsters die denken dat ze wereld aan kunnen…

verleg het zoeken beraam geen misser die soms aanklopt op luchtkastelen ontdek het vinden wat je kan plaatsen zal nooit hechten op blinde muren…

Kun je pas als echte dichter boeien Als gevoelens uit heideknoppen bloeien Als emoties pas oplaaien bij paarse kleur Wat moet je als je doof bent voor geur Behoren gevoelens tot gebrandschilderde ramen Of aan klokken van een zonnige witte kerktoren Ontstaan gevoelens en emoties slechts in relaties Of kunnen ze ook alleen in mij zich laten horen…

het was geen stroom van bloed maar meer van uitvallen het leven trok nu het kortste eind de dood leerde me lopen in vervaging van het nieuwe naar onopgemerkt in elders het spel van spelen doordrongen in verse lichaamslijnen op ieder perron onderweg stapten silhouetten op op zoek naar een hoger baken niet in zee…

niets meer maar ook niet minder dan zonder reserves voor iemand staan en gaan in een wereld vol tegens en nieten die iemand heb je lief al het andere is vrij inwisselbaar gezwets en lariekoek niet dat het niet kan of hoeft sterker er moet meer maar wat dat wisselt…

en weer luidt de doodsklok geen klompengekletter vandaag begraven we met schoenen aan nestelen ons in verdrietstoelen luisteren naar een hemelse stem die langs kaarslicht heen gewoon tot ziens zegt en rouwen…

Sommige mensen reizen heel ver anderen sterven dichterbij…

Als je zegt; ik geloof in jou in tegenwoordige tijd zou het verleden dan meespelen……

wij zoeken vrijheid plaatsen glas, waar niets moet zijn uitzicht, zon en licht het vogeltje gevangen ligt, het nekje gebroken…

Angst is altijd relatief maar ook altijd aanwezig het ontkennen van dit bijzijn is als het ontkennen van leven Oordeel niet over het onbekende maar leer het eerst kennen laat dan je gevoel spreken in plaats van het te ontkennen Revolutie is soms nodig maar vecht met woorden en wijsheid en niet tegen je vijand maar voor je vrijheid…

Denk jij ook veel over leven maar ook zo vaak aan de dood als je alles hebt gegeven is de wereld dan nog groot ben jij ook zo vaak bedrogen keer je weer die andere zij als het leven is vervlogen ligt de waarheid in jou en mij…

In de vlucht van je gedachten trek ik door tot aan de lijn mijn taal geef ik je aan de conclusies zijn voor jou, maak ervan wat jij erbij denkt schrik niet, oordeel voor jezelf het leven van een ander stuurt makkelijker dan van jezelf. Ik zie gedachten in jouw hoofd ze komen er niet uit onvoorspelbaar, het gedrag van mij, tekenend trek…

Een eeuwigheid van tijd en zoeken, van vinden en weer loslaten, van dromen en doen,... Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid…

net zoals een droom oplost in werkelijkheid is het bij wolken op een afstand wondermooi flarden mist er middenin…

Een meisje van een jaar of 20, liggend op de sofa van haar dromen, dinsdagmiddag om een uur of drie. Het gerinkel van een bel, mannen op zoek naar Le Courbusier, Rem Koolhaas, Van den Broek & Bakema. Over welke namen hebben we het hier? Kunnen in een ruimte werelden zo verschillen dat er sprake is van opruiming of ruimtegebrek? Ruim…

De zon, de schaduw, heel dit stil aanwezige, het zoeken, de frustraties en de pijn, de vreugde en de zorgen alle dagen, hoe kan dit alles heel het leven zijn? Waarom blijft reiken naar en altijd wachten op iets beters? Wanneer is volheid van geluk voor lang? Ik weet het niet, wil soms niet al die vragen... maar simpelweg er zomaar zijn en…

Een blank papier, een rode roos en heel veel niet-gezegde woorden, de stapels van gedrukte tekst, de vluchtigheid van de beloften, wie heeft ze niet gezien, gevoeld, wie heeft niet al die levenslessen al moeten leren, graag of niet? Heel langzaam heelt nu mijn verdriet en kan ik weer om zoveel zingen. Wat is ons leven toch een raadsel, een…

ze nam een duik in troebel water niet dat ze het wist ging zoeken om te vinden het antwoord op haar vraag maar ze zag niets tastte in het duister vond geen weg terug toen besefte ze ik kan onder water leven de mist trok op en in het heldere water zweefde het antwoord op haar vraag ’s morgens is haar lichaam aangedreven…

Zij droeg Berlijn en ik linnen zoals een schilders oog dat alleen kan zien Zij maakte licht raamloos binnen waar grijze jassen beter hadden gestaan…

jouw romantische ziel verloofd met een slanke blondine met een hartjestatoeage op haar linkerborst mystiek lijfje waaiend op het ritme van het leven stoeiend en vlinderend samen in een nieuw leven om te zijn waar je bent…

een stoere westfriezin tussen Enkhuizen en Medemblik belde vanuit haar waterbed glaasje wijn in de hand zij bleef in Hem diep geloven ze sprak zolang er wonderen zijn is God de wereld nog niet uit kijk naar mij zelf inderdaad de flapuit is een godswonder zij lacht en giert overal gespierd…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen of verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de feitelijke beleving…

vuurrode koorden dansen in het groene licht van de zuiderse kapel een tap geeft de leiding en wiegt op en neer een neerwaartse spiraal duikt op in de ondergaande nachtzon een nieuw leven vol gebreken springt in het ravijn…

Het denken dat gedachten niet bij toeval ontstaan. Het je afvragen waarom toeval bestaat, als het geen invloed heeft op het denken. Het weerleggen van de idee dat gedachten niet toevallig zijn, want. Het je erbij neerleggen dat dit niet per toeval is gedacht. Het in het midden laten hoe het zit en het toeval er buiten laten.…

ik wandel door het park ontmoet hier mijn wereld reis zo door jou en mij naar ver en diep van eindig en onbekend over dwaalwegen en uitzicht het heelal wordt hier verkend een zwaan drijft voort ogend naar haar kroost overziet dat wat moet omdat het zo hoort ik heb weet van verre landen zie daar de mens ontmoet hem in zijn tuin vraag…

willen mijn handen grijpen naar touw en klimmen naar hoogten vluchten voor de bodem die in fusie met boven einde onbegonnen laat waar links en rechts in remise het gemiddelde dualisme op het nulpunt vereeuwigt en surplus zich verliest in uitgetelde statistieken of wil ik liever de extremiteiten waar het pijnlijk lachen uit balans…

leef nog lang zo zeg ik tegen de oude man en keer mijn rug naar hem toe hij en ik weten beter zijn laatste gang houdt hem al tijden in de ban hij is het ademen moe steeds meer ontvalt hem het leven niet zo zeer aan den lijve of door een ledige geest neen, de eenzaamheid begint hem te beklijven de zin van alles bevreest hem…

Verlangen is een missie met de heimwee naar vroeger maar door die gehechtheid problemen schept en het huidige moment als een vlucht wordt ontkend.…

en dan hoor ik bloemen als de wind het leven leidt open stuifmeelmonden en ze fluisteren zacht leef... ik luister, maar draai me om…

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…