Alle inzendingen over filosofie

Dansend van vreugde gaan zij hun weg Zij tillen zichzelf naar andere hoogten Kinderen van het licht in een nieuwe tijd…

Dagen geen ongetogen woord en zij genoten er duidelijk van de wrijving was soms ongehoord er vielen dan grove woorden toch konden zij niet buiten elkaar omdat zij bij elkaar hoorden Een reden voor dit was er niet niemand zocht er dan ook naar de zin ervan was een vast gegeven ook huilen is niet altijd verdriet zo zijn zij altijd bij…

Als een ster verlaat in veelvoud omgeven Flonkerend stervend voorbestemd in begin Wenen zijn manen door hem gekoesterd In gedoofd gezelschap bijeen versmolten Als beminde verlaat met veelvoud omgeven Wenen zij nabij alom door hem gekoesterd Vereend ineen gesmoord beklemmend geheel Machteloos weten zij zich voorbestemd in begin Laat bazuinen…

Het is maar zelden dat de dood met mij speelt daar het leven van mij geniet. Intens geluk en verdriet sieren mijn aanwezigheid en met de dood kan ik nu niet leven.…

De wind waait mij ver weg van hier over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een…

Het Collectaneum van een Mens 3. FINALE overgave mooi doch zwaar aan het ritme van het leven kent geen maar slechts beleven als ik daar op kan vertrouwen en niet door de waan word bestoven pas dan ben ik in staat te geloven pas dan --onbekende psalm-- pas dan als Gij mijn verweerde…

paragraaf 3 soms ben ik alleen en heb dan even niets met dat of jou of het moet de eenzaamheid zijn wanneer ik lijd aan het leven een niet te vatten rouw *ik hou van rode gladiolen* ook midden op een zomerse dag ween ik mijn donkere wolken gevoelens die niets anders doen als in mijn lijf steken met plots…

Het Collectaneum van een Mens 2. INTERBELLUM -- paragraaf 2 ik slenter, stelt u zich dat voor en ga zo mijn weg vaak in gedachten diep verzonken dat hoort ook zo immers een kip neemt ook tijd voor de leg ik heb oog voor ernstige zaken niet dat ik perse tot meer wijsheid zal geraken neen, ik denk omdat ik ben zoals een…

Het Collectaneum van een Mens 2. INTERBELLUM -- paragraaf 1 hedde nog sin um mie tu gaone uut gaone me mie te suuke naor us binne op unne daach toe beginne ut sol us bringe verre in siele en haort enne die haort gaon singe me lieve gepaort so icke ghie segge lope mie die weghe ghie vertrouwe mie doch icke siene dien hogh…

Het is allemaal eenvoudig als de lucht in september die niet goed weet wat ze wil: regen of zon doorlaten en straks alweer het tegendeel. Eigenlijk weten we niet veel maar genoeg om van dit bestaan een glans achter te laten, een klein vermoeden van licht en wat woorden uit een gedicht dat weinigen verstaan maar dat doet glimlachen naar…

het Collectaneum van een Mens is in onderhavig geval een opbouw vanuit mijn gedichten dat op een bepaalde wijze een inzicht op het(mijn) leven geeft. Het kent drie delen: Creatie, Interbellum en Finale. * Het Collectaneum van een Mens--Deel 1 1 .CREATIE geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke…

schaduwrijk is de sobere kapel waar stilte vermenigvuldigt gedachten wachten op klare taal van duidend begrip zwijgzaamheid veredelt daar zonder te verworden tot klinkend goud in die ruimte van ondoordringbare leegte waar volheid als maar groeit berust ik in mijn lot mens als mens nietig, vergroot tot denkende zot…

“Karma is een goddelijke boekhouding” God bemoeit Zich echt niet Met onze straffen en waarderen, Met al die vreugde en verdriet, Met al het eren en een oneer. Hij heeft die taak eens opgelegd Op de harde schouders van Karma. Ken maar jezelf is er gezegd, En al de rest is telkens Dharma. Debiet – krediet schommelt als een wieg: Een…

Zo blauw de lucht en toch zoveel mensen met vragen; wat hebben sommigen een zware last te dragen... maar mensen hollen door en lopen plompverloren alsof ze niet en nooit van levensvragen horen, maar plots die knal, dat oorverdovend zwijgen, en dan staat alles stil, telt nog alleen de liefde ja, alles valt in 't niet, alleen de liefde…

als ik èèn regel schrijf vul jij mij dan aan dan maken wij een gedicht over jou en mij en de reis langs de pijngrens door een land van berg en dal freewheelen kan alleen (hoe paradoxaal het ook klinkt) wanneer het bergafwaarts gaat doch èènmaal op snelheid is de tandem nauwelijks te stoppen en als we een tandje bijzetten gaan we weer…

Er vertoonden zich kloven aan het oppervlak Grauwe groeven ongekend Droog en dor ineen komend Om uit te monden in een gapende kloof Verwondingen met een niet aflatende pus De geest is verbijsterd Tijd sticht verwarring Een koude bries doet mij rillen De adem stokt Verstijft wacht ik het af De spiegel geeft geen bedrog En wanneer ik…

Verplicht rijm ik Uw miserabele leven Ik wil geen woorden waarin ik verstik Niet mooi gaan, en toch sneven Vanaf nu, ik vind het welletjes Speel niet meer uw spelletjes Ik voeg niet meer toe Ik ben u moe…

kleine dingen zitten soms dwars en maken het ook mooi -het leven- kleine dingen geven soms impuls en doen wat met je - het leeft-…

golvende eindeloosheid ruimte en licht weerkaatst in de eeuwigheid…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

Jij ziet mij als een soort van ziekte en toch heb ik het beste voor met jou. Jij ziet mij zoals ik jou zie en als je denkt denk ik ook zie mij dan...…

De wereld liegt niet ieder kent zo zijn of haar waarheid ieder gezichtveld is anders en als ik objectief moet zijn dan liegt de wereld niet. -De wereld liegt niet- maar er wordt wel veel verzwegen en soms iets anders verteld dan dat het is maar de waarheid is altijd daar omdat de wereld groter is dan jouw eigen liegerij…

Zwalkend anno 0120 a.m. dep ik wolken van spree droom ik fietsend een blauwe allee zoals opa een woord van de toekomst vond Groene Golf sprak hij trots en wij alom hmm Ik zwoeg door bochten door polder bevochten van boven gevlochten door handen van handel en -Miljaar!- ik zie wolken van sterrenschijn de overlevering diende anders uitgepakt…

Het was zo maar in hem gevallen uit het niets geboren aan komen waaien ongevraagd goed hij was er aan toe maar nu zo opeens wel gewaagd Ach fijn het was er nu dus vooruit geen gezeur meer nu de inslag was toch niet meer te keren misschien was het wel goed en kon hij er nog wat van leren Eigenlijk zat het al jaren te broeden ze waarschuwen…

Zij zaten daar heerlijk ongekend de plus en de min in het zonnetje verwarmd te filosoferen ongeremd Wij zullen nooit dat niveau bereiken sprak plus geëmotioneerd daarvoor geldt een studie hebben wij nooit geleerd De min sprak bedachtzaam was het er duidelijk niet mee eens Stel wij waren er niet er was niets te berekenen troosteloos gegeven…

Jij die tot Tachtigers behoort Beroemde Dichter en een Grote Ziel Wie `t beeld van God voor ons ontsloot Aan wie de Geest het meest van `t Al beviel, Jij hebt de lot der wereld om ons heen Voorspeld. Nu zien wij in Dat jij gelijk had. Weigerend de steen, De Hoeksteen leefden wij. En in een dromerig bestaan Werden wij troostloze wezens…

De wind fluistert het antwoord slaat neer op uitgestrekte vlaktes onbegrepen teruggekaatst wolkenformaties drijven het antwoord van noord naar zuid van west naar oost het antwoord weerspiegelt in de zee ruist in het kloppen van het hart het oor legt zich te luister het antwoord is wijs en zwijgt aan flarden gescheurd wordt…

aanvaarde reis naar aangeboden sferen ontvankelijk onmachtig te weren intensief het aangegeven te beleven ervaart na landing begane grond dat dagelijkse realiteit alleen bestond en de geest iets onwerkelijk ondergaan gepunt festijn walmend met fijne geuren trekt cannabis ons in dit vreemd gebeuren rusteloos…

Oh, dat zou het einde zijn! mezelf uittrekken even ophangen aan een haakje de rest de rest laten.. maar ja, dat zou het einde zijn!…

Onder mij zwenkt een schaduw flakkert een toorts en tiert de bootsman. Hij beperkt mijn keel met een ring hij houdt mij aan het lijntje hij scheept mij af met spiering. Eens schiet ik weg als een speer naar de pier en droog daar mijn veren in de avondwind. Vroeg in de morgen stijg ik op ik inspecteer de stranden en daal op het…