Alle inzendingen over psychologie

niet bekend maakt niet gezien niet verwacht maakt niet geloofd niet gewild maakt niet erkend…

Een lange gang deur links, deur rechts deur links, deur rechts een rokende kamer een verbitterd gezicht verbeten verdriet opgekropte woede geur van inspanning inspanning om te vergeten Welkom op psychiatrie!…

voel je warmte voel je kou voel je lijf voel je haat voel je pijn voel je aftakeling voel je einde dan ook voel je begin voel je zin voel je leven voel je liefde voel je doelen voel je gloeien voel je voelen MENS GESTOPT MET ROKEN…

'k voel altijd dat 'kind' van binnen dat wil praten, springen, zingen 'k laat het heel veel,ver komen ken geen grenzen in m'n dromen m'n omgeving laat heel veel toe maar ik maak hen vaak zo moe 'k wordt gewezen op m'n leeftijd gezond verstand, tikkie gekkigheid 't gaat erin voor zoete koek 't lijkt of het me niets doet maar…

hoe lang duurt het voor je niets meer voelt en niets meer denkt tot je leeg bent, geen gedachten die je slepen naar een wereld die je ongewild goed kent tranen helpen dan niet meer je wilt er zelf niet aan, maar ondertussen weet je zeker dat je echt niets kunt verstoppen dat het, hoe je ook zou willen, daarmee heus niet weg zal gaan…

ik ben geheel en al de leugen ik heb de waarheid nooit gekend ook de liefde werd niet roder, nauwelijks zichtbaar of tot zee verwend blind voor minder en de dagen door het blote tij zo verdween ik in de angst, de welving van het water het geschreeuw nog maar net voorbij ik zei onder donkere daken…

als een naamloze schaduw groeit tussen je sluimeringen door verloren woorden voor het denken over denken ho, tot hiertoe en niet verder in de wind van november merk je, dat wolken zich wringen zonder te weten waarheen weet je minder dan ooit……

Op lege dagen - zoals deze wanneer vogels weggevlogen mij verlieten voor een verte die ik nemen kon wellicht dacht ik aan langvergane dagen van verlaten witte wolken die genomen door de vogels zomerden in vergezicht In winters hing ik niet aan slaap die was voor dwazen - radelozen nee - nog liever brandde ik mijn ogen rood in evenwicht…

Een naamloze schaduw komt binnen door tijdloze koude tocht omspoeld, spiegelt door mijn ogen de kamer in op het netvlies van mijn gewonde zinnen. Grimmig weersta ik zijn oude, vertrouwde blik die mij doorzindert met duister, onaards geweld. Welk bloed kan deze vlammengloed doorstaan die niet door koudvuur is geveld? Maar voordat de angst…

welke droom hebt u vroeg de dichter en hij verdeed zijn ziel toen hij dagen en weken en jaren in het graf van zijn woorden dook verzen neerschreef stiller dan het geluid van minnaressen luider dan hemzelf en de muren, uitgediept tot in de kerkers van het weten hij wilde stil verdwijnen maar telkens de nacht begon droeg hij zijn geluk…

Mijn vingers wikkelen zich langzaam om haar kettingdrager. Ik fluister haar naam hopend dat ze mijn motieven ziet. Maar laten we eerlijk zijn, ik ben slechts haar dief. Nu zijn we één ,het is over, ik heb mijn eigen gewaagd. Als ik haar woonplek verlaat vormt mijn gezicht een emotie. De emotie van passie, van liefde, controle en illusie. Ik…

meer en meer verberg ik het overleven in onduidelijke woorden het zou mijn stilte kunnen verklaren en de zoveel anderen in mijn hoofd geboren ik scheld mezelf schuldig en teken al de lichamen op mijn lijf, onherroepelijk van de liefde gescheiden uit onmacht, angstvallig omdat tijd niet weg te slaan is uit allerlaatste verzen en…

over duinen en wilde braam bossen en geestrijke gronden scheren hemel en hellehonden ijlend langs mijn gedachteraam…

Er zijn mensen die zeggen "Wat ik NIET WEET, dat deert mij niet, gelukkig zijn de onwetenden". Laat U mij met de meeste nadruk verzekeren dat het enige op deze wereld dat U ooit kan schaden niet is, WAT U weet, maar wat U NIET WEET! Wat U NIET WEET, kan U verpletteren en vernietigen Aan WAT U WEET kunt U iets doen O N W E T E N D H E…

veeleer dan hoge toppen zijn het dalen die mij open- baren waar ik sta al draait de hele wereld om een duurzaam plekje vurig te bevechten in de lange levensreeks toch blijft mijn hart een hof waar afgunst niet kan stekken ruimschoots gezaaid en bemest zal die er steeds verrekken ik vraag slechts om erkenning van mijn wezen met…

De herfst had een mooie bloem voor jou in petto, speelde ik vakantie-indiaan in bruine bonen aan de kust groeide mijn baard op hete kolen, liepen we zeezoekend, mistvindend vertrokken we, slapend verdwenen we langzaam als een kleine zon in de zee verlangden we postzegels en lange brieven vanaf de maan liepen we in beleefde dinsdagen…

fragmenten flitsen voorbij als korreltjes zand tussen je tenen waarin ik verstrengel aan jou, aan mij een bepaald proces voltrekt zich binnen de cirkel die nooit eindigt het maakt me nieuwsgierig het doet me beseffen dat elke volgende stap weer leidt tot volgende stappen tussen jou en mij……

Tweemaal schreef ik je over mijn dood. Hoe kon ik toen weten dat waarheid zo zegbaar was en zo zou razen in mijn verzen. Op de muur, waar geen enkel woord meer crepeerde of terug kroop naar de leugen en mijn buik, het spreken verwaarloosd na het vloeken. Misschien bracht rouw jou naar deze kamer. Alleen. Naar het drijvende bed…

De opdracht luidt goed en kwaad Ziel balans te brengen, schoonheid Die voor de vaat vroomheid Verlaat voor het te laat Tafel of stoel is Vogel, ranke hinde Nevel, gras, beminde Aan, op, te, be, - zitten Ik wil droom zijn Blad aan boom Duizend kleuren Hoon Verklaar mij voor gek Nog word ik gewekt…

Voor jou, zeg je. Hier, neem aan. En tot in het kleinste van afscheid leg je een brood neer. Maar, vertraag ik, het geloof in kruimels heb ik begraven. Weet je nog. Onze wandelingen. En alle vogels die lachten. Behalve dan die ene kleine, die droeve die 's nachts in de dennen het koele sterven bezong en mij dan openhartig…

treed naar voren in het licht in duisternis krijgt ontvangenis de diepe schaduw van uiteindelijkheid en in het niets kan je ook zonder ben je enig ongebonden laat je wimpers vallen over je schaamte de mens is geboren uit de schande die de onderbuik bezit het is het dragen van alles wat is op zwarte vleugels zonder hoop ooit…

De tijd opent zich traag vandaag, al zie ik het niet. Het is nog donker. Geen meeuw beweegt en de straatlantaarn valt enkel in zijn eigen schaduw. Hoe dicht mag ik bij je komen als gemis geen enkel geluid maakt en de duinroos zwijgen blijft, ver achter het dalen van de zee. Ik breek mijn raam open en kom uit op dezelfde straat…

De dag gesmoord in eigen stilte verkwanselt haar vertrouwde beelden, het onbereikbare komt dichterbij.. Deugdzaam draagt een schamel kleed zacht neuriënd, om meer te verdragen gaat 't door merg en been. Half verzonken de maan, zij levert haar schijnaandeel. De luiken kraken als vanouds, draaiend rond het schurend geluk alvast…

vier witte muren één groot raam dat, nadat jij kwam, uit de schaduw dreef en om zomerkleuren vroeg blijmoedig het begin van de rivier liet zien alsof er nooit een einde zou komen aan deze eenvoud van vrede één kamer met daarin het midden van het leven, woorden op planken en de warme opbrengst van rode wijnranken met geen andere namen…

Zo moeilijk Te vertellen wat je denkt Wat je voelt Anderen te laten weten Wie je écht bent Wat er in jou omgaat Is als zoeken Naar de woorden In een leeg boek Maar Je houding Hoe je kijkt en je gedrag Vertellen duizend dingen Zo heeft dat lege boek Toch zijn eigen verhaal…

Terwijl de bladeren hun bomen verlieten trokken zij eindelijk hun wijde wereld in om echt te zoeken naar zichzelf in stormen en regen met pijn en alleen Hoe vaak moet je jezelf tegenkomen voor je ik gewoon een bekende is die je begroet zoals de morgen wanneer de nacht niet verzwaard was met de dag die niet verwerkte wat verdronk in de grote…

als ik u mijn schaduw geef zal u me dan vinden in de diepte van uw eenzaamheid of legt u hem op de handpalm met de vingers uiteen als een pijnlijk verschil misschien blijft het antwoord beter verzwegen want uw herkenning zal me tekenen als een verschrikkelijk verlangen vermoeid en verdoofd tot een fossiel van de nacht maar…

Kwelling door twee goden, de ene held van geweld, zwelgt in welke ziel hij heeft beneveld, de geest gekneveld waarop hij de tanden stuk zal bijten. Maar die ander, meester van de minnedaad, tiran van lust en het geluk tussen hemel en een wilde zee, gespoeld in het nauw tussen liefde en de haat, wat tussen de levenden en de noden…

Balancerend op de dunne draad van illusies en onvervuld verlangen verzamel ik de dunne druppels geringste greintjes moed en hoop wat gisteren nog evenwicht was is morgen zomaar hulpeloze val verzwaard door nieuwe desillusies spiegeldicht laat mij uw zinnen zien zodat ik ze kan schrijven in de ijle wolkenlucht als zelfportret zonder lijst…

wil ik je zoenen de kamer horen zingen zuchten tussen twee zinnen steeds weer je vol verwachting aankijken overgevoelig worden, overwonnen zoals het licht zoekt en vindt verovert over tepels en teder, rozen zich dan laaft aan ruimte verbeelding de zee en het seizoen waar ik van houd, wil ik je plagen op het strand met…