Alle inzendingen over verdriet

Tranen Als ik gestorven ben laat dan jouw tranen over mijn gezicht stromen. Het geeft aan hoeveel, je van mij gehouden hebt. De liefdestranen zal ik niet meer voelen. in jouw gedachte raak het mij ziel. Tranen, herinneringen, verdriet en de liefde, die je met mij had. Vergeten doe je ze zeker niet.…

Een donkere wolk, boven mijn leven. Langzaam drijft hij over mij heen. Door mijn eigen kracht gedreven, als een zwaar blok aan mijn been. De zon zal voor mij ook schijnen, een enkele straal valt op mij neer. Hoewel ze soms ook weer verdwijnen, Zijn zij mijn grootste drijfveer. De hele zon wil ik bewonderen, al is die wolk nog zo dik en…

als jij Tanja Afra Maria anders zou heten dan zouden we nog altijd aan je denken we zouden niet zwijgen misschien zocht je eerst als een hinde je schichtige weg maar dan fiere Tanja veroverde je de wereld dat zou jij doen thuis Tanja de steeds veilige thuishaven waar je ouders blijven wachten reikhalzend naar je uitkijken en…

jij gleed toen diep weg ik wilde jou beschermen maar kon dat toen niet nu ben je ver weg, ergens waar ik niet bij kan zijn altijd als ik dan droom pak ik jou op tijd vast maar ik ben je kwijt op een dag zal ik zijn waar jij nu alleen bent en zul je niet meer lijden want jij bent de persoon waar ik van leerde en je dankbaar voor ben dat…

Tom is maar 27 jaar geworden. Ik danste met hem op wilde muziek. We beukten tegen elkaar aan, zoals hardrockers dat doen. We zaten samen in een band, waar hij volgens mij de drummer van was of de gitarist, neem mij mijn dementie niet kwalijk. Ik was de zanger en ik zong als Johnny Rotten van de Sex Pistols. Gekweld. Tom kon bijzonder…

Als ik op haar peinze, o Jesu, - en ik peinze op haar gedurig! op mijn zuster Valentine, op haar ziekte zo balsturig, op haar heengaan zo gelaten; Valentine, o Valentine, lam dat leed, en niet wou blaten! - Als ik op haar peinze, o Jesu, die zó vroed was, zó goed was; die zó liefhad, U zó liefhad, ons zó liefhad; ach en zoet was,…

Op de rouwkaart van mijn vader stond een gedicht geschreven niet door mij, vermoedelijk door mijn zus ze heeft een andere vader ik vond het een flauw gedicht mijn vader is nu al lange tijd dood maar ik mis hem niet want hij was nooit een vader voor mij hij was de vader van zijn andere kinderen en daar hoorde ik niet bij ik werd door een…

Ik ben zo droef omdat ik niet kan horen Uw zachte stemme met haar zoete taal; Terwijl 'k langs de besneeuwde straten dwaal, Klinkt mij 't gelach der menschen vreemd in de oren. En door de luiken van de hoge toren Stroomt het geluid mij binnen van 't metaal; Geroerd sta 'k stil; wijl 'k angstig ademhaal Is 't mij alsof een stem me roept…

Diepe tranen altijd stil en versluierd nooit uitbundig slechts weemoedig introvert ingetogen opwellend in een enkel spoor omlaag weglopend op de wang onwillig de kin verlatend geborgen in de hand die de ogen wist…

Midden in de week gingen we altijd op pad Naar onze plek buiten de stad Als de deur openging, stond zij daar alsof ik stond voor het altaar Maar zij vroeg geen offers Zij eiste geen slachtoffers Zij was de onbaatzuchtige liefde die mijn hart barmhartig doorkliefde Hoe ik als tiener volledig oplaaide elke keer als die deur openzwaaide Een flits…

De nacht was vol hemeltergend gegis Ik wil maar begrijpen Ik wil mijn botte ziel slijpen totdat ik de zwarte plek eruit wis Ik ben niet slecht en boos evenmin maar mijn leven heeft alleen zin na dit nieuwe emotionele gevecht Zo veel jaren was ik uitgeschakeld Mijn blik was asgrijs Maar ben ik nu wijs? Het verleden moet niet opnieuw opgerakeld…

de tranen die je krijgt bij het afscheid van een vriend die je niet wilt laten gaan laten zich steeds opnieuw drogen door de herinnering…

natuurlijk huil ik om het gemis nu maar meer nog vloeien mijn tranen uit dankbare herinnering…

hoe dan ook.. staat ze me bij. Soms wanneer ik eindelijk slaap en zij over mijn dromen waakt, wanneer ik rücksichtslos de bodem raak van grauwe wanhoop en dure flessen kraak en eens te meer mijn dorst moet lessen.. kom binnen zegt ze, de schurftige honden zijn het hoekje om eet nu van mijn liefde uit zilveren schalen. Haar hals is warm…

jouw beeld is als een film die uit diepe dankbaarheid mij de ogen tranen doet die als een kus van jou op mijn lippen rusten…

verlangend kijk je uit naar zomaar deze dag waarop je flaneren kan op de wonderlijke ramblas waar veelkleurig als het leven legers van zonovergoten mensen langs standbeelden paraderen opgaand in struinende drukte van catalaans vurige ambiance zul jij je tijdloos gaan verliezen in machtig prachtig de schoonheid van stralend kleurrijk gaudi's…

de tranen die stromen als het verdriet niet stoppen wil drogen op mijn wangen waarna aan jou de herinnering ze wegveegt met een lach…

Het pad zal je volgen stappen zal je er zetten Maak korte metten met het vooroordeel sluit 't uit... De praatjes komen aangewaaid blijven hangen doen aan ieder tekort Want wij zijn kwetsbaar als halmen aan de waterkant Een rukwind en we liggen plat...... over het pad: platgetreden geplet door zovele voeten.…

als het gemis mij huilen doet is het de heugenis aan jou die mij weer lachen laat opdat weer het leven mij pleziert…

wanneer in het duister mijn tranen treuren dringen de herinneringen van de momenten samen als zonnestraaltjes daar doorheen…

ik heb haar ogen langzaam zien breken in het te lang verzwegen verdriet voelde haar handen liefdevol strelen wat niet meer was te helen zij spraken elkaar in een voor anderen niet te volgen verhaal volstonden met kijken door blikken van zeldzaam begrijpen de toon van hun muziek bleef zingen in de woorden van beiden zij…

we wolkten in eigen gedachten vulden de hemel met leven dachten elkaar op een bijzondere manier liefde en zorg te geven zeilden in wit langzaam verwaaiend een voorzichtige koers maar het blauw werd niet helder de zon bleef omfloerst daar spookten in donkere randjes de scherpe tandjes van onverwerkt verdriet in windstille woorden…

Gevangen achter waterval van tranen Ze zouden altijd moeten stromen maar dat doen ze niet … Gevangen in eeuwigdurend verdriet Gedruppel ontsnapt soms een lach Gevangen in gelukkige momenten Vastgeketend door besef droevige realiteit…

als de wind de deur beweegt denk dan niet ze komt er aan want alles wat verdwenen is kan niet langer meer bestaan het is een harde les wellicht maar het past in dit gedicht…

er is niets meer wat je nog langer hier houdt je deed me pijn wilde een vriend van mensen zijn beroemd en rijk worden van mijn kunsten mijn vuur heb jij gestolen in het nachtelijk uur waarin alleen de uil kon kijken toen de vogels lagen te slapen een zwaar vergrijp rijkdom en macht de verleidelijke rode steen afkomstig uit een barre rots…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

plotseling huil ik om de zangvogel van zoëven die haar zoete deuntje zong hoor het bonzen van de gong eenzaamheid door schilderijen van verlorenheid en kijk omhoog kus de hand van de zon het licht van de kunstenaar ik geef er woorden aan…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Wat doe ik hier In een huis met familie Het voelt niet als familie Het zijn mensen waarmee ik samenleef Elke dag vraag ik me af Zullen ze ooit echt familie zijn Maar ik weet het antwoord al Ik zal altijd onderaan staan Waarom doet het toch zo'n pijn Als ik me nooit verbonden heb gevoeld Theoretisch gezien zijn ze familie Maar praktisch…

alleen de merel in de boom voor het venster was aan het verschil der dagen niet voorbijgegaan en begon een lied te zingen onder de zon waar ook de paarden draafden alsof hij zelf de teugels in handen hield het zoete licht en het op hol geslagen hart bedaarde…