Alle inzendingen over filosofie

Is het gepraat van kaarsen, laag over het arduin van kathedralen, het paars van de waakvlam om een aangebroken lichaam. De slagtand van de koplamp in het melkvlees van de nacht? Op woorden, in een kamer, de vlek die het ineens verstaanbaar maakt? Is het over sneeuwland de vonk die alles doet ontbranden? Over mijn dorp van kometen de regen…

De ochtend keerde alles, bloedsomloop En haperingen maakten rechtsomkeert De binnenzijde van mijn kussensloop Was ook geheel naar buiten toe gekeert Geluiden klonken anders, het getal Was niet meer logisch en de mijmerij Verlichtte elk bereik van het heelal De waarheid werd gewoon een schilderij Ik werd verdwaasd gewekt als nooit tevoor…

ik hou niet zo van mensen die aandacht vragen ik doe dat zelf al genoeg en toch, ik vind dat het allemaal vanzelf moet gaan water kan best stromen maar verdampen kan het ook relativeren is een kunst maar wat je niet verstaat kun je ook niet spelen de sex en de vraag daarom kan ironisch zijn, maar waar ik fluister niet langer shit omdat…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

Dwars door het hart van de tijdelijke stad smelten aderen in gelopen straten niet gehinderd door bloedstollende vaten baant hij zich een weg door uitgehold hartegat steeds hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat…

vallen is zweven in het landschap aan draden geweven, is hijgen geperste longen in de avondmist spreken in morse met de onderkant van de brug de pijlers van de laatste grap voor de aftrap vallen is aarzelend op zij gaan voor het dode lijk op het voetpad spelen volgens andere regels…

Dat het dichterbij kwam, daar waren we wel zeker van. Als duin zou het in ons huizen. En al vielen meeuwen vaak uit wolken, het was er, naderde en naderde. Zoveel wisten wij. Het pad, zeker, we tekenden het. Zo zou het zijn. Alles was in kaart gebracht en dan zouden we gaan. Veters gestrikt. Fiets mee. Naar zee, naar zee waar alles begint…

Weer voor het niets geplaatst de verschrikking daarvan maakt het moeilijk te geloven dat alles beter gaat De zon schijnt mateloos de bloemen geuren rijk Naast mij ploft een zeemeeuw neer dood, kreeg een hartaanval daarboven…

De natuur is voor mij een bron van inspiratie het straalt energie uit om in contact te komen met het diepste in mezelf het geeft me het perspectief om alles in andere kleuren te zien het werkt bijna als een reinigingsmiddel op mijn ziel.…

waar zijn woorden fluisteren fluisteren woorden zijn gedachten in klanken klanken in gedachten waar klinkers klinken klinken klinkers waar gedachten leven leven gedachten in woorden-flitsen flitsen woorden in beelden beelden fluisteren zijn woorden gedachten in klanken waar klinkers klinken leven gedachten in woorden-flitsen…

Als je weet wat je morgen wacht Hoe zou je vandaag dan leven De toekomst weggegeven Verwondering ontkracht Als de dag de nacht opzij schuift En tot het verleden verklaart Dan weet ik wat ik nog niet wist toen gisteren morgen was…

de schuimende paarden volgen de heer der stormen gedwee hun eindeloze rijen storten zich op het zand en sterven zou de wind soms vragen of de zon lang genoeg de aarde heeft verdragen omdat de maan het vroeg want de tijden lijken steeds terug te keren naar de grijze dijken die het groene land beklemmen…

Voor een andere kijk hoeft men slechts van liggen over te gaan tot staan of omgekeerd wat ook te bereiken valt met transcedente poëzie lichtjes zwevend boven de grond men zegt ´hij dicht´ als men je ziet, en ´let op, straks zie je het weer niet´…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

De logica is helder klaar Geeft ons houvast, volle zekerheid En stuwt de carriere als maar En geeft ons zinvol de tijd Sprekend met de goed gekozen woorden Intelligent, in elk geval bedaard En natuurlijk met gestropte boorden Maar toch een ieder naar zijn eigen aard Maar niemand kan na weinig jaren Reeds getuigen van terechte zekerheid…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

Bedek het blauw Met smetteloos wit De regels zien simplisme Elke letter speelt verhit Zijn trillend spel Niets verlet de tonen van stilte Een onhoorbaar begin In donkere kilte…

De zon is een oog in mijn verlaten dromen waar ik zoek naar de silhouetten van eenzame dromers die blind blijven als ze ontwaken in de hel die hen alleen in de schaduw van hun dromen nog inspireert…

Begripvol, had ik begrepen, is veel weten: Van woorden, wetenswaardigheden, betekenissen juist op waarde schatten, zonder gissen. Naar nooit lang vissen naar de juiste definitie, maar met concrete taal een abstract verhaal kunnen linken aan een eigen kader van auto-vormende cognitie. Door goed kunnen luisteren naar het fluisteren…

Stel dat ik me iets herinneren kon van de tijd voor ik werd geboren toen ‘k beschermd en aangenaam volgroeide in het moederlichaam en niets m’n drijven kon verstoren Maar al wat ik had raakte ik kwijt ik werd door de natuur verdreven mijn angst werd allereerst gebaard en nadat m’n wegen waren geklaard ademde ik schreeuwende het leven…

Je duwt en stoot, beperktheid is je kracht minder is meer. Je wereld kent geen kleur, alleen betekenis, zonder oordeel. De blinde die je bent, je vindt je pad door beperking begaan, opent je ogen bij het doel en vraagt oprecht, hoe heb ik dat gedaan?…

Een muur een kast vol boeken ongeduld wordt niet beloond tijd staart hem aan(doenlijk) wachtend tot wetenschap kennis wordt ooit zal hij denken dat hij weet nog niet dat leven zich niet laat lezen…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

Doornen raken de dageraad prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels…

Het begint vaak met vier omdat een mens twee armen heeft twee benen, twee ogen en oren en dan twee gezichten als zon en maan die opkomen en ondergaan, op en neer het lijkt wel evenwicht in bestaan Twee gezichten dromen zichzelf te zijn lezen een boek, voelen zich een ander van vlees en bloed even maar en dan veranderen zij in beestjes op…

ik ben wie ik schijn te zijn, een veinzer, een dichter dus van wanen en lyriek toch lees je uit mijn liefdesverzen voor…

Mevrouw, ik zie jouw ogen Zo bloeddoorlopen Dat zelfs het breken van de hemel Boven onze hoofden Een rozenregen is Mevrouw, ik zie mezelf In de glans van je traan Staart een kind naar mijn blik Ziet de verbazing als ik schrik En sluit schichtig zijn ogen Mevrouw, kijk naar mij Achter de droefheid, het verraad En de schijn…

Ik zoek niet langer tevergeefs De kortste weg tussen twee punten Noch de gulden middenweg Was ik maar een dier Dat zich ’s avonds onwetend Te ruste legt in het koele gras Van zijn onverhulde dromen Toch ligt de einder vandaag Weer iets verder weg, Weg van de troosteloze kust En de onrustwekkende geluiden Was ik maar jij en jij en jij…

Ik stond op, besloot filosoof te zijn met eindeloze reeksen vragen en in elk antwoord het venijn van onraakbare diepere lagen Gevangen in de grenzenloze revue op het kantelpunt tussen voorbij en nog te gaan . Wij samen in het nu als splinters in een momentenrij De gesluierde geheimen achter de dood de kracht van zweven en van drijven…

In de verte wacht de zee op een jonge zalm die zich ongeduldig met de stroom zal laten glijden Hij zal staren over de gonzende diepte Waar hij langzaam ingetrokken wordt Maar voor het zout in hem kan kruipen Zullen zijn holle ogen sluiten De zalmen zullen elkaar vinden Samen wachten ze tot de tijd komt Om hun verleden terug te zoeken…