Alle inzendingen over natuur

Ik luister naar de wind De stilte bevalt me wel Dan zit ik op mijn kamer starend uit het raam en zie de vissen zwemmen hoor de vogels fluiten en voel ik de rust de rust van de natuur Het waait een beetje de takken gaan heen en weer Groene blaadjes worden bruin en bedekken later de grond Het ritselen is rustgevend ik word er kalm van…

De hemel en de aarde en daartussen wij.…

De klanken van de zomer, zoemen voorbij mijn raam De lichte tonen beroeren het gras De muzieknoten van de herfst zijn in aantocht Te horen aan de blaadjes die vallen De zware galmen van de winter, komen er achteraan Maar voor we ’t weten, zal de symfonie van de lente Weer hoog in de top veertig staan.…

Is dit de laatste vlinder? Is dit de laatste dag? Ik weet alleen maar dat ik vandaag weer leven mag!…

Zoals de bomenpracht vol oranjerode kleuren de frisse wind en ver daarboven: die strakke, blauwe lucht. Zo voel ik mij soms in de herfst van mijn leven. Er is een schoonheid die ondanks alles, toch vreugd blijft geven.…

de maan speelt oog door een boom schikt een aura rond de kruin waardoor de hemel enkel nacht uitbeeldt dat is het natuurlijk ook nacht en een oog en geen uil die nog huilen wil voor dageraad…

als het verkleuren van de blaren nog voor de val een aanvang neemt en het najaarsgrijs de rust inluidt om aan dood en opstanding te wennen geraakt de mens vaak snel ontheemd van zomeroogst en zal wellicht verval schielijk herkennen morgen bestaat alleen nog in hoop, woord en dromen wordt hij enkel zo door de verstilling…

De kou omhelst mij innig Wanneer de zon gaat rusten Cicades zingen niet ver weg Een liedje voor het slapen gaan De dauw wacht op het moment Om tranen van kristal te vormen In de vroege ochtendzon Wanneer de schoonheid weer ontwaakt De wind speelt zachtjes Met de bladeren bruin en goud Weggevlogen van de bomen Op zoek naar hun avontuur…

Ze staan er nature morte onbewogen keikoppig kijkend lijk de dood hun bast doorkerfd lijkt wel schroot ze staan er nature morte onverdroten een landschap met wilgenkoppen aan een sloot…

als de schemer invalt is er geen ontkomen aan hoe hard je ook rent word je met huid en haar opgeslokt geel ochtendlicht kust 's morgens jouw ogen wakker hemels dauw likt je schoon voor een nieuwe speelse dag…

Er vloog een vogel op gifgroen een specht zei ik een groene specht hij boorde zich dieper nog in het alom donker groen…

balanceer mezelf in poëzie schraap mijn kleren van de stoel kleed mij aan, kijk naar buiten doe een rondedans, praat in mijzelf elke dag weet ik weer zal er een nieuwe dag aanbreken de herfstparels nodigen mij uit afgestemd op hun frequenties gaan gedachten hun eigen gang op de slipweg hoog in de wind scheen het maanlicht als een lichtbaken…

Herfst kleurt de bomen Het groen wordt rood bruin en geel een blad zweeft omlaag Peppels in gelid groeiend langs rechte wegen deinend in de wind Vlinder kust een bloem vleugels trillend in de wind een mens ziet het niet Een leeuwerik zingt hoog bij de blauwe hemel zijn lied klinkt op aard De dageraad gloort op de drempel van de…

Het waaide, wat wind Het vloog, een blad Het daalde, kwam neer recht voor me, op ‘t pad Ik reed, ik zag het blad, het grind Erover heen, het gekraak Dat wat ik mooi vind…

Ooit was er alleen platteland Men snoeide natuur om te vergaren In alle rust en met de blote hand Dorpjes groeiden langzaam met de jaren Mensen waren altijd in hun sas Met de stukjes groen in elke buurt De perkjes, hegjes en het volle gras Waar je je kind zo graag naar toe stuurt Nu snoeit iemand snerpend op benzine Daarna volgt het luide…

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

Zonnestralen verlichten het bos gefascineerd laat ik mijn gedachten gaan het is een mooi gezicht zoals de bladeren door de zon worden verlicht Takken het lijken wel twee handen gestrengeld zitten ze door elkaar heen het is een wonderlijk fenomeen de dennenappels liggen verspreid het ruikt heerlijk die geur wil je niet kwijt. De zon verlicht…

vandaag schallen hoorns zal koper blinken in de zon velden worden ontruimt teunisbloem en duindoorn een tafel dekken van verval de zee heeft zich geschikt wat minder zand te nemen ik ben slechts een waarnemer muziek door hen geschreven kruipt in alle holen en gaten geen partituur is voorhanden maar ligt voorpoten geschikt vandaag…

De natuur heeft geen verf nodig om te kleuren zij is mooi van zichzelf…

Natte ribbels in het zand verraden dat de zee Zich haastig teruggetrokken heeft Krabbetjes vluchten verrast Bubbelend de diepte in Een schuimende branding hapt En breekt kletterend op het zand Wolken jagend komt een luchtkasteel voorbijgeraasd Bakken met rommel hozend De hemel vol met herrie Een donderende stilte achterlatend Versuft…

het miezert in de vroege avond als ik boven het hoge duin uitkijk lamsoren liggen goed verborgen tussen paarse blommekes, zeekraal en winde staan in de luwte te wuiven er klinkt een lichtelijk gejammer vanachter enkele duindoornstruiken stillekes ga ik nader, zie en huiver dedju, het is de vos die daar zit als hij mij ziet spitst hij…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

Waar weiden,vennen groen gekleed als golven stromen door het land De wind gevangen door bomenhagen schier eindeloos geplant Dromen ijle wolkensluiers in een hoge stille lucht waar een rover staat te bidden voor een geslaagde vlucht Word ik op de grote heide soms door stilte overmand die dan zo duidelijk voelbaar is in dit oude Drenthse…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

de zeëen bloemen en alikruiken de haringen bomen en struiken de mensen zie ze gebogen gaan om als ongepolijste muren in complete afabetten verzuren en met de jaren meer uit te slaan waarbij ik duin en heide uitzonder bonte vlinders nemen dagactief veld en schapenzuring voor lief mits de zon schijnt minstens in spleetjes herstellen ze met…

naarmate water stijgt lucht al donkerder dreigt zie ik graag haren langer groeien en onkruid weliger bloeien niet meer knippen wieden of maaien nu is het tijd krachten te sparen opstandig lange manen klittende gewassen laat ze zijn als chaosbeeld vrije natuur weerstaat en heelt…

Het water van de Schelde roept me met haar wiegende deiningen Een onweerstaanbare kracht drijft me naar haar toe Door het gat in de dijk waar ze ooit hongerig de polder binnenstroomde Stap ik in ontzag haar wondere wereld binnen Haar dagelijks wisselende verschijning is getooid met witte schuimkoppen die plagend spelen met de schaduwen van de…

de zon is niet bescheiden haar ontwaken scheurt de hemel in flarden van vuur uit duizend vogelkelen trilt een ochtendgroet de zon is een moeder zij koestert en warmt doet leven en groeien zij voedt en maakt vrolijk de zon wordt bemind de zon kent geen grenzen geen wetten geen maat zij brandt ongenadig schroeit akkers en huid…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…

gelaten in tijdsverloop in cultivatie van bloemen woorden weggeblazen in ongenoegen en terugrapen als verloren pracht van afgerukte bloesemharten en met verlangen hun bezeerde voortbestaan heraanpassen en zo getrouw mogelijk imiteren in poëzie,dat een krans van schuldbesef legt om hun uitbloei…