Alle inzendingen over natuur

het miezert in de vroege avond als ik boven het hoge duin uitkijk lamsoren liggen goed verborgen tussen paarse blommekes, zeekraal en winde staan in de luwte te wuiven er klinkt een lichtelijk gejammer vanachter enkele duindoornstruiken stillekes ga ik nader, zie en huiver dedju, het is de vos die daar zit als hij mij ziet spitst hij…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

Waar weiden,vennen groen gekleed als golven stromen door het land De wind gevangen door bomenhagen schier eindeloos geplant Dromen ijle wolkensluiers in een hoge stille lucht waar een rover staat te bidden voor een geslaagde vlucht Word ik op de grote heide soms door stilte overmand die dan zo duidelijk voelbaar is in dit oude Drenthse…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

de zeëen bloemen en alikruiken de haringen bomen en struiken de mensen zie ze gebogen gaan om als ongepolijste muren in complete afabetten verzuren en met de jaren meer uit te slaan waarbij ik duin en heide uitzonder bonte vlinders nemen dagactief veld en schapenzuring voor lief mits de zon schijnt minstens in spleetjes herstellen ze met…

naarmate water stijgt lucht al donkerder dreigt zie ik graag haren langer groeien en onkruid weliger bloeien niet meer knippen wieden of maaien nu is het tijd krachten te sparen opstandig lange manen klittende gewassen laat ze zijn als chaosbeeld vrije natuur weerstaat en heelt…

Het water van de Schelde roept me met haar wiegende deiningen Een onweerstaanbare kracht drijft me naar haar toe Door het gat in de dijk waar ze ooit hongerig de polder binnenstroomde Stap ik in ontzag haar wondere wereld binnen Haar dagelijks wisselende verschijning is getooid met witte schuimkoppen die plagend spelen met de schaduwen van de…

de zon is niet bescheiden haar ontwaken scheurt de hemel in flarden van vuur uit duizend vogelkelen trilt een ochtendgroet de zon is een moeder zij koestert en warmt doet leven en groeien zij voedt en maakt vrolijk de zon wordt bemind de zon kent geen grenzen geen wetten geen maat zij brandt ongenadig schroeit akkers en huid…

de verten lonken in fragiele gedachten gevangen dimensies in magisch bewegen een nieuwe blik die stilte roept en vrede schenkt…

gelaten in tijdsverloop in cultivatie van bloemen woorden weggeblazen in ongenoegen en terugrapen als verloren pracht van afgerukte bloesemharten en met verlangen hun bezeerde voortbestaan heraanpassen en zo getrouw mogelijk imiteren in poëzie,dat een krans van schuldbesef legt om hun uitbloei…

Jij schitterende vlinder je streek neer op de rand van m'n balkon Met trillend gespreide vleugels je heel even koesterend aan de stralen van de zon je ragfijne vleugels gingen langzaam dicht toen vloog je weg de vrijheid tegemoet en liet je een glimlach achter op m'n gezicht mooie vlinder je te aanschouwen deed me goed…

Het water van de Zwarte Polder stroomt in kleine waaierdelta’s Naar de open zee die donker en duister lang bewaarde geheimen bewaakt In onwezenlijke stilte raken zacht ruisende golven het vlakgespoelde strand Diffuus verdwijnt een vage horizon in donkergrijze luchten Een oesterschelpje zakt trillend weg in het natte zand Vol verbazing blijf…

De onmetelijkheid van het heelal is te verdragen op een mooie lentedag in de Beemster, thuis op deze eenzame planeet vol tulpen en stolpen 'Gladde akker', 'Hoop en Vlijt'. Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels. Een zwaan broedt plechtig het leven uit, bestaat…

Genietend van Hollands vergezichten Die o, zo hersenschonende verre velden Steeds weer wisselende natuurgedichten Die me van rust en stilte en zo vertellen Reizend met de trein naar het volgend oord Wisselt het raam in een lijst vol nieuw geluk Echter, vaak wordt mijn ogenblik ruw verstoord En mijn waasdromig denken slaat schervend stuk…

de storm gaat liggen maar komt zeker terug de datum is bekend wie is met mij wie tegen voer voor de regen kracht voor de zon een jongenman strijd de strijd alleen…

Ik was in rust en kabbelde voort Voelde me gedreven worden Naar warme stromen Ik wilde spelen en bewegen Klimmen en dalen Naar grote hoogten Ik werd omhoog getild En boog nederig voor de zon Stortte bruisend naar beneden Terug in de eigen schoot…

Heb je ook wakker gelegen van de herrie vannacht lag je ook te waken, in ’t holst van de nacht heb je ’t ook horen hozen, tot de straten blank stonden heb je ook aan ’t raam gestaan vannacht? ’t Bliksemde, ’t donderde met volle kracht ’t regende verschrikkelijk, lag je ook wakker vannacht? Als bij ’t aanbreken van de ochtend de nacht wegtrekt…

door de regenval staat er nog één laatste zomerse volbloeide rode roos in de tuin al haar andere metgezellen zijn verwelkt, verwaaid een schemering van droefenis zucht in mij geen enkele rozenknop kan ik meer zoenen heel eenzaam en alleen sta jij nu in volle glorie te bloeien nog eenmaal schijn jij met je rode gloed je kleurenlicht…

Heel nieuwschierig sluimert de ochtend op mijn ogen gaan over het land veel dauw erop de dauw wordt meer naarmate de zon hoger staat en verdwijnt als het avondrood zijn gloed straalt Verhelderd wanneer de zon achter het water verdwijnt dan komt de maan wat somber boven die half schijnt gevoelstatig zo hoog daar achter de sterren verdrietig…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

Ontspannen mijmer ik en wandel mijn stappen in het landje apart Bonte kleurenblokken schuiven voorbij achter de statige zeedijk Wuivend gras in de wakkerende wind Dorsende machines maaien het goudgele graan Wolkenschaduwen dwalen over een lappendekenveld Een kunstig patchwork van heldergroene en goudgele kleuren Donkerbruin geploegde aarde,…

in de nazomer ruik ik de geur van dahlia's herfstdraden weven zich tussen planten in potten de zonnekracht is mild verdampt langzaam ochtendnevel kikkers zwijgen in de vijver eten nog hun buikjes rond op mijn terras gloeit nu het weelderige kleurpalet…

Doorschijnend helder zoekend licht breekt door een donkergrijze wolkenlucht en raakt de ondoorgrondelijk diepe zee een levend aquarel rijkt naar de horizon Witte driehoekjes als willekeurig verspreidde vlekjes bewegen wiegend over het water koersen naar de oneindige einder en verdwijnen langzaam uit het zicht Een stevige bries verjaagt…

Maar de toekomstige roos is aan het bloeien geslagen. De roodfluwelen blaadjes hebben zich al geopend, Decennia te vroeg, niet op schema. Nu hebben de kwekers een vergadering belegd, Ze spreken in hun glazen stoelen. Ze spreken zonder terughoudendheid. Ze spreken wilskrachtig. Ze sommen de gevaren op. Zo'n eigengereide roos is funest voor…

Het bladerdak op zijn dichtst populieren op hun hoogst akkers op hun rijpst bolsters van noten en kastanjes op hun schoonst…

eenzaam staar ik in de verte waar de sluier van de mist langzaam verdwijnt alsof hij wist dat ik hier sta te zoeken naar een beetje helderheid voor mijn sombere gedachten en zegt: nu is het tijd om je hoofd te laten rusten even stil te blijven staan en je gedachten stilletjes even weg zien gaan roerloos staar ik in de diepte langzaam komt…

druppels vallen zomaar uit het niets ze glijden over m'n arm omlaag strelen mijn gezicht liefkozen mijn huid en vermengen zich met de stroom van tranen hier in het diepe groene bos dans ik op een open plek omringd door bomen en hoog boven me een groot groen bladerdak waardoor de zachte druppels naar beneden komen zweven als tinkelende…

Onzichtbaar maar aanwezig laat ze alles dansen op het land Aan zee maakt ze rimpelingen in het zachte zand soms zwijgt ze en gaat ze even liggen onzichtbaar maar altijd aanwezig de wind aan zee en op het land…

hollandse luchten spiegelen in nat vervenend land smalle paden, drijvend zand water met pluis en gras duale beelden, wandelaars talmen bomenrijen als horizon daar waar Drenthe ooit begon het zompig land, een groen moeras…

het is de straffe wind die mij de achterzijde van de bladeren laat zien, zo heftig krommen de populierentoppen, het ratelt gestaag en de bulderende zee op afstand schreeuwt verhalen ik luister in één stuk door naar wolkenranden die mijn polderland verstoppen achter zonlicht kolossale gezichten blijken moeders die zingen over koren, veranderlijk…