Fluisterend naar de zee

Wit besneeuwde bergen, waar hij zijn oorsprong vond,
klaterend, vol van zacht kristal de rotsen rond,
vol van levenslust ruisend, dromend,
tot een machtige rivier samenkomend.

Vredig tot rustige stroom verheven,
dan weer briesend door dooi omgeven,
vloeit hij langs de oevers van het dal,
rotsen omhelzend, polijstend na hun val.

Oneindig stromend door het lage land,
binnen een bedding van klei en zand,
zacht strijkend langs zijn oevers, laag,
door stuwen in zij stroom vertraagd.

Schepen draagt hij stroomopwaarts mee,
zij keren weer, fluisterend naar de zee,
waar ook de rivier zijn bestemming vindt,
en Noordzee hem zacht omarmend bemint.

Schrijver: Jan A. Jansen, 21 februari 2009

j.jansen-t2dkpnplanet.nl

zee

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 167