Alle inzendingen over natuur

jij zaaide het zaad in de omgewoelde grond met vlakke handen dekte ik behoedzaam de wond water en licht baarden leven onzichtbaar onder het zand de spruit liet zich bewegen in het bezwangerde land het jonge groen zou ontluiken uit de bevallige schoot wij mochten haar vrucht gebruiken van aardse wortels ontbloot het recht op bestaan…

Dagen lengen Nachten korten Het zwarte van de nacht Maakt plaats voor het licht Mensen dorsten Want de grijsheid van de winterdagen Wordt door stralen uitgelicht Ineens lijkt het weer te kloppen Zo is ons leven bedoeld In de stralen van de zon Warm Niet onderkoeld…

in en uit de ademtocht op het deinen van de zee lichtgewicht gedragen welbewust van overgave strelen golven welvend voldoening van een warme waterwieg nachtdonkere diepte tintelt helder gekleurde levenskracht in zwierig ritme begroetend de zonneklare moederlach ongemerkt lengen vreugdetranen zilt de gul geschonken zachte schoot seconden…

koren in aren goudkleurig en rijp zingen ruisend hun lied meedeinen…

het land nog dromend het vroege uur onaangeroerd de zon als een purperen bal zacht rijpend boven goudgele akkers vol geur van hooi en rulle aarde en wij, wij kijken ademloos toe laten de stilte liever onbetreden het dunne licht onaangetast alsof we hier overbodig zijn uur en land zichzelf genoeg…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

De zon heeft stijl en persoonlijkheid zet iedere avond telkens iets vroeger dit vredige landschap in vuur en kleur ze vertrekt niet ongezien het feest valt even stil ze danst haar slotscene en in haar zog zuigt ze de kleuren mee dempt het geluid laat slechts de bleke maan als wachter achter…

Schelpjes fraai geschikt als in een schilderij kleuren samen even mooi en prachtig parelmoerwit, lila, zachtgrijs gestreept in een goudgele achtergrond Een meeuw stapt parmantig over de kuiltjes in het zand gele snaveltje recht vooruit, kopje eigenwijs geheven vleugeltjes keurig glad gestreken op de rug staartje fier omhoog Een vriendje…

ik lig in zon, luisterend naar de muziek die me wegdraagt hoog en zweevend. Dan een schaduw die de warmte ontneemt terwijl het zo genieten was. Mijn gedachten gaan naar jou ik luister weer naar de muziek lig in de zon en ik voel me hoog, zwevend, draaierig en licht.…

Dode vogel in het hoge gras Waar eens zijn koninkrijk vol wormen was Schone kunstvlieger van Spreidt zijn vleugels nimmer meer Zijn laatste vlucht Een enkele reis Waar de hemel aarde werd…

de dag buigt naar harmonie niet wegglijdend,maar zich vouwend naar een dieper, traag bewegen als van ritselend riet verflauwend vogelgezang houtgewas dat knispert tot as als van weemoed maar wakker beschouwend leven en dood en zin. ingevend voelt de dag die neigt naar vrede niet wegdrijft in een hol gedoe maar opent in langzaam verwoorden…

zelfs rozen waren op de vlucht stoven wervelwinderig uiteen ontkleurd door de dorre adem van een klaarwakkere sirocco de stoffige hitte liet dorsten naar verkoelende dromen en slaapdronken hongeren naar verwaterd groen ~~~~~~~ nu ademt het weer dauwmomenten blije lucht blaast door de bladeren van pas geboren bloemen rood sprankelt…

hoog, heel hoog gaat hij mee uitzicht op den kreek en zingen, kwetteren, om dan als een parachuutje neer te dalen in de goskant efkes.. daar gaat hem weer, hoog heel hoog boven het koren zijn vleugelkes propelleren bidt tot onze lieve heer, hoog mijnen gebuur komt voorbij en roept ‘ ah rieg, schoon hè ’ kijk, daar komt hij weer af…

In geen velden of wegen Zijn velden of wegen te bekennen In geen weiland Is een paard aan het rennen Geen bos Waardoor je de bomen niet ziet Maar toch maak ik Dat ik ook van niets geniet…

en in de lucide morgenstond floten vogels in een nieuw verlangen de vorige hunkering zakte in het kwelwater van de nacht alleen de bomen rijgden diepgaand hun voeten daar waar ik sliep op de uitlopers van verleden tijd kwinkeleren ze in en uit…

En net toen ik dacht dat niets mijn rust nog zou verstoren was er dat grijze monster en de stilte ging verloren De vogels vluchtten uit de bomen en niets was meer dan het leek alleen de zon bleef brandend staan op mijn huid zo teer en bleek En ik keek naar boven in het niets waar de rust was weergekeerd geen monsters meer, wel de vogels…

Oh, gij kleine guitige duiker ik zie u gaan meer onder dan boven het riet knakt en vlagt naar de koeien stomverbaasd drinken zij in uw kringen…

maak het niet open dat gat in de grond ongedierte wacht er om uit te vliegen besprenkel geurelixer weef er de spreuken die kommer en kwel uitéen doen vallen roep bij volle maan de uil aan en de havik doe dat dertien keer opdat de akker vrucht draagt…

Buiten het bedijkte land. Terug buiten het bedijkte land, waar lichamen om ons heen staan. De waker is al zonder angst overstegen. Dit is natuur uit mijn jeugd en ver daarvoor. Hier is het domein van de rivier, eb en vloed. Kreken lopen dagelijks vol en weer leeg. Iedere cyclus brengt nieuwe energie. De bodem is vruchtbaar en uit dit met…

ook Groningen moest eraan geloven het weende tranen van verdriet toen ook hij op zijn donder kreeg het tierde en schreeuwde toen het jankend de zon even moest laten gaan de temperatuur die van geen wijken wist bleef hoog en zakte niet er was alleen even dat beetje verkoeling heerlijk! -------------------------------------- Na dagen…

'k zag een vogel op een tak gulzig gluren naar een slak die mijn zonnebloem met grote slokken vlug naar binnen wilde schrokken op de muur wachtte de kat tot de vogel gegeten had overviel hem dan pardoes met de lenigheid van een poes of hoe ieder wezen door te eten bijdraagt tot de voedselketen…

droge drentse zomerdag op het platteland oostenwind die waait broeinesten van gisteren naar de overkant…

Dansend springt de regen van de wolken vol verwachting naar de ontmoeting met de aarde. Als een pianist beroeren regendruppels alles wat zij tegenkomen. Als in een hemelse symfonie klinken de regendruppels als zij op de straten huppelen. Uit vreugde over de ontmoeting tussen hemel en aarde stromen zij toe. Edoch degenen die de muziek der sferen…

dat op het slingerend pad door het avondland nog laat ontwaakt waar een buizerd op eenzame hoogte door mijn blikveld wiekt en een knoestige eik met zacht geruis me koelte biedt waar ik met buizerd en eik in het geslonken land en licht verzink nog lang in de schemering alom aanwezig blijf .…

stillekes valt de avond als ik door het duin naar het schor wandel, het lamsorenveld ligt in paarse gloed aan de voet van een groep oude begroeide duinen postelein,teunisbloem en klauwier markeren de overgang naar vochtig terrein, hier en daar staan plekken zeekraal, jonge konijntjes schieten voorbij waar zou hij zich ophouden, is het…

Met veel kabaal kwamen de messen aangesneld, de kopjes, ‘k heb ze werkelijk niet geteld. Heel langzaam gingen de snijbladen naar beneden einde in zicht, de finale kon niet meer worden vermeden. Hun kopjes zo lief, zo veel, zo wit, ‘k heb ze niet geteld, maar na een zwaai van ’t mes, lagen ze allemaal onthoofd op ’t pas gemaaide…

brak en drassig gruwt het vlakke waardland van de zee en haar niet aflatende kuren steeds gooit zij haar golvende haren heimelijk over zijn naakte huid met een boosaardig schuimbekkend geluid zullen dijken en vliedheuvels haar wassende ergernis nog keren of kolkt zij over in stormgedruis brak en drassig beeft het waardland…

Langs het pad liggen kleine kiezels met her en der wat ontluikend onkruid in de verte snelt een haas langs een lodderogende koe net niet gevangen paarden staan op hun achterste benen wapperende manen dansen in vrijheid gierende geur geeft bleke neusjes vleugels bramen binnen handbereik soppen nog niet plukrijp in vochtige…

warmkleurige slingers schildert de zeewind langs de vroege avondhemel met een laatste vleugelslag bezweren vogels de ruisende geluiden en ik droom weg over zachtdeinend water uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks) Eli Stater…

hij jammert de oude rekel door merg en been huilt hij vanuit het vlas de avond rolt patrijzen uit in strakke formatie door de geeuwende polder veren boetseren vingers tegen de neergaande zon komt er een vervolggesprek met de vos aan de rand van het schor tussen lamsoor en zeekraal, een dialoog.. als hij pluimt boven het koren…