Alle inzendingen over psychologie

het is niet de schuld van de regen ook niet het geluid van binnendeuren dat ik zei, diep in versregels dat de stilte brak knarsend zoals schaduwen zonder spiegelbeeld tegen muren en op uitgebarsten straten waar de kinderwagen krijsend angst vergezelde om de naam te horen van de leugen, van doden bevuild door stenen van…

het kan gebeuren dat iets binnen mij gaat schuiven en voor ik weet wat geschiedt troost ik een kind mijn armen omsluiten tranen en verdriet veilig met warmte hoop zonder verplichting aangedaan door kalmte valt mijn hele systeem plat het vlees zacht en vrij om soepel te doorstromen tot de prikkels weer komen de werkelijkheid slaat…

Rozen rijzen tot de zon die op haar roodst naar de dage raad. Een herinnering droomt groene zuilen, verborgen tuinen verdeeld door wind en water. Gouden gewelven weelderige elfen verstrooid over dromerige seizoenen. Bomen schrijven sterren in de aders van de tijd. Geduldige lezers vinden een bestaan waarin licht en donker samen…

krachtig trap ik door de nacht draai met mijn pedalen een weg door duisternis alsof ik tijd terug kan halen nog voor ik deze heb gemist sneller dan met licht raast langszij het zicht op wat ik ken als gras en bomen ik ben de paden kan ze dromen draag er blind mijn last…

Gisteren had ik weer eens een ontmoeting met mezelf; het was een hartelijk weerzien na een leven lang van elkaar gescheiden te zijn geweest; maar al gauw hadden we elkaar haast niets meer te vertellen; weer dreigde een scheiding, maar ik heb besloten om ons bij elkaar te houden en het contact op te voeren om die eenheid te worden die we…

ik haat het om in wachtpositie te worden gezet want dat doe ik al, met mezelf. ik vind het klote om niets te doen want dat doe ik al, met mezelf. dus als ik nou niet wacht en iets ga doen met mezelf verandert er vast wel iets, in mijzelf!…

Verstoord in de mist van een lichte lagune looft een jongere zelf zichzelf in leven zonder zenuwknopen hij schijnt zijn hoop met de kracht van de nacht doornen zijn vurig aangestoken onder een glooiend oppervlak klank verzonken in baden lood rood verloopt in groeiende macht dierbaar zijn nochtans de vogelvluchten met tranende wangen in…

ik deed het voor jou en telkens weer die moeheid op zoek naar slaap achter het bekraste engelenraam kriskas kruipend door de uren die alleen ’s nachts de spiegels bedekten met stenen van opgestapelde zondes en na afloop wanneer wind mijn naam deelde met de dood, het dorstend antwoord gaf zonk de stilte opnieuw in bomen…

Tijd willen we overbruggen afstand tussen jou en mij Uren te lang een dagreis te veel rivieren te diep Om doorheen te waden en zee...? een lig-in-de-weg Altijd is er branding in minuut en uur golfslag van seconden Wij willen afstand overbruggen & tijd een dagelijkse strijd blijkbaar...tegen windmolens.…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

ik zou op sokken kunnen glijden om binnen te komen of buiten voetstappen horen uit het landschap van kinderen hen luidkeels het licht noemen doorheen muren van de ochtend, naast het park en de lindebomen ik zou mijn buik op houten planken kunnen leggen en het zachtjes laten waaien in de eik en in mijn armen wanneer het snel donker…

Onbegrepen aanvallen op hem in z’n jeugd trekken diepe sporen in z‘n brein; neemt ze mee naar volwassenheid waar op afstand de gebeurtenissen in een groter verband te beoordelen zijn Wat moet dat joch hier, vraagt de vrome vrouw onder het schilderij van Christus aan het avondmaal; in haar blik leest hij dat zij een kind ziet van…

ik heb de tijd weggegooid niet omdat ze wit was of zwart of kapotgewaaid tegen het raam dat steeds weer gedichten uitstootte in de kamer, koud en eentonig tegen het nachthout van mijn lijf wanneer ik schimmen droeg naar beide spiegels onder mijn schedel en mezelf haastig aan de stilte ophing; het zwijgzame van een woord…

Vaak zit de charmante oude dame -eens door vele mannen bemind- op het pleintje voor mijn huis zou U weer twintig willen zijn? vraag ik in een moedig moment Ze lacht, nee dat ben ik toch al geweest, ik reis in mijn verleden langs mooie momenten met een glimlach of een traan De mens is in z’n levensherfst zijn herinneringen,…

wieg mij in één zachte adem, verbind waarheid met wonden klevend aan het nachtlicht van stilte verschuif mijn verlangen naar het schitterend oog, in pauwenveren gestileerd het zal mijn traan dragen, teder door de wuivende wind opgerekt tot een zoet vlies van troost duogedicht met: kerima ellouise…

Met mijn ziel onder de arm liep ik huilend buiten zinnen zeven dagen door de velden waar het licht was uitgegaan Nee - ik wist niet waar ik was en ook niet waar ik moest beginnen alleen wist ik dat ik zeven lange dagen zo moest gaan Nog zie ik de hoge treden die ik ging - en wou verzinnen dat dit al een boze droom was die een engel zou…

Hebt u ook wel eens zo'n gevoel ik laat de boel de boel en dat je enorm baalt je voelt je een beetje verdwaald in je hoofd is het warrig je bent chagrijnig en narrig en waarom, dat kun je niet vertellen misschien is het een kwestie van je humeur een beetje bijstellen maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan je weet niet eens hoe dit gevoel…

het werd laat en jij draaide steeds sneller het verraad, dwars door de cirkel van papiersnippers bedekte het sterven van ontvelde bomen met woorden, gewurgd door het zwijgen, losgemaakt van onschuld toen ik nog zocht naar de zomer tussen het gekwetter van vogels en de warme ramen van een voorbije dag veroordeel me maar…

Het dichterlijke schuim werd door de holle klop verwezen naar de omgevallen zolders van een huis in zacht mineur Nee - de koning was er niet en zelfs de hofnar was verdwenen en de ophaalbrug stond dagenlang omhoog in somberkleur Van de gracht dampte een lucht die zelfs de hemel deed verstenen meer dan eens een schijngestalte die verscheen…

het veld in onbeslapen lijnen nodigt me uit tot verte tot vergeten wat dichtbij lag en zich niet beschrijven liet wellicht probeerde ik geluk als woord wie hield me immers tegen om op te gaan in lichte zinnen rozelaars en herschreven stillevens - de lucht is schaduwloos en, zoals dat gaat, in bloei - zo anders dan de…

ik weet waarom jouw zwijgen de dag onderdompelt in bleke kringen om je ogen -stil maar- hoe het geschuifel van beminnen kan klinken in holle handen als koude op het winterstrand uit woordennood omdat lippen sterven en de helften van jouw hart zwart maken in geschonden duinen en in alles wat is geweest -stil maar- dit…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

Verre onbeminde, mijn hart maakt overuren speelt met overspelige tijd ik raak mijn gedachten niet kwijt onder jouw aandacht smelten al mijn horizonnen. Bedolven onder een massa spijt de stilte die ik slechts wegschreeuw in mijn dromen en het bedrog een schaduw die mij volgt tot in de nacht een slapeloze liefde die een eeuwigheid…

opnieuw raakt mijn stem de dagen van dobberende bootjes op vuurduinen te traag tussen vreemde mensen ik ben getuige van mijn mond waarin iedereen verdwijnt en de zee hetzelfde begint te zijn kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij met licht en schelpjes aan het oor in en uit het water, hun adem langs de barensweeën alsof…

Toen ik na ‘n zakelijke tegenslag alles verloor op gebruikte spullen zat vond ik mezelf terug als de dromer van weleer die zich al die tijd verborg voor de materialistische wereld van z’n alter ego. Ik durfde niet uit dat gekkenhuis te stappen, verkoos bekende pijn boven onbekend geluk. Schrijven maakt ’t leven nu…

aan het eind van de straat flikkert een kapotte lantaarnpaal tegen die lantaarnpaal leunt een man, hij lijkt verward ik zie hem wel, maar loop door over de vlotbrug maar iets dwingt me terug over de vlotbrug naar de verwarde man bij die kapotte lantaarnpaal er hangt een touw aan de lantaarnpaal verdomme, hij zal toch niet... hij flikkert…

Misschien was ze dertien. Een meisje van dertien is een kind. Een meisje van dertien is een vrouw. Een kind is een vrouw. Misschien was ze twaalf. Misschien had ze borstjes. Een meisje van twaalf heeft borstjes. Een meisje van twaalf is een kind. Een kind heeft geen borstjes. Misschien was ze dertien. Misschien was ze een kind. Maar was…

Zoek je geluk in de kleine dingen, ja, in kleine dingen. De grote dingen zijn te duur en je moet er altijd te lang op wachten. Je zult nooit gelukkig zijn, als je niet blij kunt zijn met je gezondheid, je man, je vrouw, je kinderen of, als je alleen gaat, met een eenvoudige eerlijke vriendschap. Je zult nooit gelukkig zijn als je geen…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…