Alle inzendingen over taal

dageraad breekt aan zal deze dag stapvoets of snellend verder gaan? dag, nieuwe dag ik groet je en pak je beide horens of pak jij mij weer in voor de donkere avond valt.…

Je zou het wel kunnen denken. Maar wat moet ik erop zeggen. Het verschil tussen waarop een ander kijkt kan ik niet altijd als de waarheid toezeggen. Een tweegesprek op het kruispunt om overeenkomsten in elkaar te ontdekken. Een vissen in troebel water soms. Heel moeilijk soms om de fundamentele waarheid uit de ander te trekken. De vrije…

Zeggen wij woorden, gedichten. bedoelen wij: mensen, gezichten. Wij spreken een dubbelel taal: iedereen, allemaal, eeuwigheid, overal, betekenen: jij en ik, ademval, ogenblik. ----------------------------------------- uit: 'Warmte een woonplaats', 1961.…

Cijfers en letters een uitdrukkelijk gebaar. Om in woordelijke berekening iets af te spreken met elkaar. Letters vormen woorden. Smeden zinnen aan elkaar. Schriftelijk gesproken ontmoeten onze universele beelden elkaar. Becijferd en geletterd drukken wij op schrift gemeenschap uit aan elkaar. Worden onze dromen in woordbeeld en verrekening…

En dan...... openen zich de bloemen van de magnolia Ze zijn door zon van hun bolster ........ontdaan Het zegel van lente als door een hand -onzichtbaar-verbroken Witte sterren tegen 'n schuchter blauwe lucht ....zonder maan.…

vele keren ga ik vroeg uit de veren om te wandelen langs weelderige bospaden daar ben ik kind met een verborgen spel ik leef dan in fantasie ongelofelijk wat ik zie een boom wordt mens met ogen, neus en haren in dit sprookjesparadijs met zijn hemelse geuren een specht oefent subiet op een kloppend lied het mos sprankelt sterretjes…

U minne ik teer, o taal van lust en weelde, Die 't stug Latijn in dartele ontucht teelde; Die als de kus op malse lippen smelt, En 't hart doorstroomt met Liefdes algeweld. Uw woorden zijn uit zacht satijn geweven, In toontjes die op donzen vlerkjes zweven; Uw letters, zoet als Zefirs ademzucht; En heel uw spraak, één lieve lentelucht…

Hij tilde zijn hoed op en schudde zijn lokken toch kwam er geen roos van zijn hoofd. Wat viel waren enkel wat scherven en brokken, daarmee moest de liefde geloofd. Met stoffer en blik ging hij aan het werk, zijn liefje keek nurks naar een soap De merel verscheen al aan't ochtendzwerk toen hij eindelijk z'n muze bekroop.…

het was begonnen met kleine nuanceverschillen vreemde accenten kleurden de taal wat vroeger normaal was is nu niet meer het leidend verhaal het gesprek blijft verstoken van expressief sturende ogen lichaamstaal is al tijden geminiseerd onderwijs heeft het hoofd gebogen achterstand wordt niet gecorrigeerd nog resten er wat platitudes allen…

zo'n allereerste zin van wat nog moet komen daar hangt veel van af je maakt een start hoopt dat 't loopt want dat maakt het gedicht lezenswaardig veel is poëzie zegt men maar ware woorden zorgen ervoor dat 't gedicht mogelijk zal overleven…

De ruchtige belijders van een naam Zijn grif ook tot verloochenen bekwaam. Die `t onuitspreeklijke niet leert verzwijgen, Verslingert tussen ijdel woordgekraam.…

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

Geheim kan (en het mes in pijnloos In uw dubbelhuid) verscholen in de vreugde Het schuwe woord, het klare woord (een opening in u gedrongen) er de liefde scheuren. Wellicht kent gij geen vrouw meer, jager, Wanneer deze verwondering zich voltrekt. Uw gave zinnen weerstaan dit niet. Koorts bereikt u voortdurend en houdt de koude wonde wakker.…

vandaag wendde zich tot mij, inwendig van zoeter naar bitter op een onbeperkt tijdstip langs brandgangen en afgesloten binnenwater met behulp van diverse kunstgrepen en een aan mijn waarneming onttrokken gestalte, want verdonkeremaand daglicht, wiens naam mij ontschoten is aan vereniging van ziel indachtig vrije toegang en inzake…

vanuit het perzik roze bed prijkt hij kloek tussen de lakens rond zijn zomerbruine borst, kassa krakend wulps gedrapeerd er scheren ohhh’s en ahhhh’s gedempt door meters etalageruit toch uitgegild, boven zijn hoofd: een dame buigt en vraagt of hij wat drinken wil daar zwemt een meermin in zijn glas ze oogt hem wulps voorbij en zwaait…

wanneer is het begonnen dat we woorden vonden die zouden blijven die we ons zouden herinneren die niet konden verdampen wanneer was het dat we de leegte in de woorden hoorden of huisde hij al vanaf het begin in wat we niet zeiden…

Nep-nieuws! nep-parlement! nep-volgers! nep-...... Nep-God? nep-Koning? nep-Vaderland? nep-Europa? nep-Wereld? niet nep wel nep net nep nep nep 2017 het nep-jaar!…

Bloem blad blad bloem Zuurtje touw zuurtje cirkel Wortel oor wortel neus Voet vlakje vierkantje vogel Vlieg vogel vlieg punt Plus zuurtje plus gras Duim duim duim blad Liniaal weggetje voet stof Steen steen weggetje wimper Oor vlakje bloem bloem Bel bloem touw vlakje Driehoek driehoek vogel vogel Kom kom ruit wimper Wind vlieg vlieg wolk…

“Poeh, wat een opgave Taal is zo simpel niet Neem nu bijvoorbeeld ‘Ik kan’ en ‘ik ken’” Dacht, met een blik in zijn Lagereschoolschrijfschrift Destijds de jonge Atilla de Hen…

Kwakte kleurrijk woorden op papier als schilderijen van Karel Appel flatsj klotsj klatjs flotsj beginnend met een hele lange zin gevolgd door een kort woord is een luipaard wel een lui paard is er wel logica- geen idee- dus niet Alles verscheurd en verbrand begin ik maar opnieuw ben ik nu ongerijmd wel nee slechts verfijnd dat rijmt…

Ik dacht vanmorgen een heel mooie gedachte in mijn hoofd te hebben. Maar, helaas, ze verzwond voor ik haar in klanken kon vastleggen. Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

Een beetje spelen met de woorden en zinnen Blij word je ervan…

De winterwind rukt aan de ketting van zijn muze waarin de toon veranderd lief en leed in ieders voortschrijdend verhaal, boreling die zich voedt aan de navelstreng van het alfabet de couveuse van de moraal en ik meer te biechten heb dan schrijven kan de toekomst wordt op elk moment gedrukt op de onmetelijke borsten van het…

‘A long and winding road to nowhere in particular’ (Zoro Feigl) Dichten is met een klein lampje of zelfs een magere kaarslantaarn De donkere tuin in gaan en zoeken naar Een lang geleden verloren herinnering Zelfs de zaak waarnaar je zoekt is vaag, onklaar Een raadsel, een enigma, een open vraag Misschien een briefje, misschien een liefje…

Groet me deze morgen want ik houd lente nog even verborgen Groet me deze middag want ik lach om winter... die uit zal blijven vorst.... die niet toekomt aan regeren.…

Verscheur het behang van taal Sloop het bastion van spraak Splijt elk woord met de moker open Het gaat allemaal om wat er onder de bodem groeit en beweegt, bedacht ik vannacht Leer van de stotteraar spreken Het weten vergeten Ga de mist in Zie je me nog? Het laatste woord ziel Lost lachend zich Op…

Wat je nu zegt verplaatst lucht over een kleine afstand, kleiner naarmate je zachter, haastiger praat: 'Tot waar het weer waait'. Een plek opzij van het kijken. Verwachting loopt naar de rand. Niet te bereiken. ---------------------- uit: ' Raster', 1998.…

We zijn het lot van herkomst of de toekomst in alle vormen of teksten laat beleven in ongeschreven gedichten het licht een andere betekenis geeft we dragen de sleutels die ieder koestert afdruk in de modder van vrijblijvendheid, een drijvend wiel gevoed door eigen speling, misschien door afgunst soms onzichtbaar vaag, gefilterd uit…

Maakt taal je niet blij als je weet dat een lui paard toch geen luipaard is…

Onderschat de diepte van de woordenschat op de lange duur als ik hierin ten onderga, een hopeloze strijd tegen taal en tijd, vertil me aan de bodemloze letterkast, waarin het doel wordt ondermijnd denk ik de waarheid te onderschrijven, zelf ik heb er zovelen, onmogelijk te noemen in getal, om die bij de Muzen in te lijven herschik…