Alle inzendingen over woonoord

Het huis is ons vreemd na de kortste vakantie, veel vreemder dan verre hotels of paleizen. Het glansloze vloerzeil negeert onze voetstap, een stapel van krantenpapier ligt op tafel. De zeep is verdroogd en gebarsten, en went maar met weerzin aan onze voorzichtige handen. De kamers, de trappen vergaten volkomen ons dagelijks leven, dat nu weer…

Als dit de plek is, waar ik wakker wil worden waar sta ik dan waar ga ik dan ik word wakker in deze droom.…

Als ik hier mag blijven wonen: heel graag. Als ik hier kan blijven, zou het heel bijzonder zijn. Als ik hier verder ga, dan begin ik bij een nieuw begin! Als ik hier wonen mag: dank je, dat je mij goed gezind was. Als ik hier woon, dan samen met de rest en allen! Als ik hier ga wonen, is het altijd dankzij jou. Wat immer bleef en is…

Het spoorbiljet werd in de trein reeds afgegeven. Hier ligt het laatste plein voorgoed, breedvoerig om te laten gaan ieder die schedelgevoelig langs de dakgoten zich voortrept, het water haastig bereiken wil, de Pieter Koertsz ziet met de ketting aan de stadspoort, de Bermuda, een Chileen. Hier staat men eenzaam op de brug in 't holst…

Mualec Deng Wone bleef in Sudan waar honger groeide met gele stengels, en naar 't noorden, naar de grijze Waal, vluchtte uit Derwenta weg in Bosnië, Edith Poljac met haar ouders. Nabij Asjkelon uit Gaza, kwam Youssef Nasr, Palestijn: allen om de Waal te zien, golven in het kustland bij de groene zee, vele honderden aan boord van drie uitvarende…

Bezem uit! 't Is kermis! Knechten, meiden, vrouwen, mans, heel de bonte zwerm is lustig aan de dans. Een ander groep aan tafel eet vis en worst en wafel. Oudwijfje schinkt, oudventje drinkt, oudliedje deunt en klinkt: Ha! Niets zo leutig-fraai en fris als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is! Zonder…

Suriname in de kamers van mijn verlangen vertoef ik graag waar jij mijn beeldschone dame bent en ik slechts je dienaar helaas schenk ik geen thee meer in de koele ochtend op de veranda je sierlijke hand door mijn haren Ah, ik mis je de vreugde van ons samenzijn zo zelden in een mensenleven wat een geluk hebben wij gekend mijn…

In de stad met het zilverig oogerondkijken, de tere omhoge volneergeblazen zachtgerande wolklucht, ’t strijkel van de blauw wittigbespeelde lucht. Hoe heerlijk. Het stille hoogdroge roodwange door de lucht. Met moeie voeten, maar warm lepelende lucht; stil langs de huizen, de lichtglazen, de donkerstenen, dat donker geloop naast, er over henen…

Ik moest eerst even mijn voorraam wassen, de spreeuwen hebben zich al een paar dagen luidruchtig boven de wijk verzameld. Soms achtervolgden ze elkaar in een niet te voorspellen luchtballet, dan weer leek een boom te ontploffen als de hele kolonie tegelijk opsteeg. Ze hadden ondertussen wel alles ondergescheten. De buurvrouw is…

De deur ging open: er kwam lucht doorheen, licht veel licht en frisse wind. Het was mijn laatste deur. De laatste afwas. De laatste boodschappen; regelingen werden getroffen. Het waren de laatste, zware inspanningen hier en het werd gezien. Jaren van aanwezigheid door flink afwezig te zijn. Het was voorbij, het is voorbij. Ik liep in de…

Prima bedenksel is het hoofd en verre van gevangenis: gedachten lopen in en uit, over de balustraden hangen oude en dierbare momenten, nu eens geprononceerd en geurig dan weer verzadigd achterover. Alles heel smaakvol ingericht met de geschiedenis der mensheid, en praktisch ook: opdrachten komen binnen en worden uitgevoerd, instincten stompen…

warm augustuslicht streelt het blad van mijn zondagochtendtuin alles is nog stil de dag ontvouwt zich ziet mens en dier ontwaken nog even talm ik bij het raam voel mij verzadigd door rust de dauw op het gras verdampt ik open de terrasdeur…

Amsterdam is een heel mooie stad vol mensen en verkeer en indrukwekkende gebouwen Ik was er maar drie keer en keek mijn ogen uit. Toch voelde ik me als Fries er wel thuis nu kan ik er alleen nog maar aan denken, maar ik heb mijn hart verpand aan het grachtenpand van Anne Frank want dat maakte toch de meeste indruk. Nu schrijf ik met een mevrouw…

Weer varen boten langs het raam. Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig van eeuw naar eeuw recht op de haven aan. Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar onder hun fluwelen rokken en de mannen takelden liefde liefde naar boven, stouwden hun zolders…

FRIESLAND GEDICHT FOP In friesland wonen hele stoere friezen de mannen zijn oersterk zoals sven kramer en epke zonderland en drinken op zijn minst een fles beerenburg leeg in het weekend frieze vrouwen worden honderd jaar en zetten in hun eentje een heel voetbalelftal op de wereld die helaas altijd verliezen van ajax de knapste schizofreen…

In het weiland Loopt een koe Te dansen, met Boven haar een Grote grijze luchtballon - Tijdens het dansen Overdenkt zij haar kansen, En flitst door haar hoofd Een wens als was zij een mens: Als ik nou maar 's meekon!…

Ik sta erbij en kijk ernaar en bedenk direct een bijnaam "De blokkendoos" en mijn gedachten dwalen af naar mijn verdwenen legodoos.…

Tuinen: zijn de kruinen; zijn de kronen op de 'hoofden' van de huizen.... tuinen!…

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

Wat raken mij nog kring of kroeg in deze nieuwe kamer? het uitzicht is hier ruim genoeg voor harts beheerst gehamer. het water tussen bomen ligt zo helder in het vergezicht der zaterdaagse kade, dat ik niet weet - niet weten wil - van schade de lucht drinkt vogels in hun vlucht en wolken in hun zwijgzaam drijven - het najaar nadert…

volle maan boven de Marekerk ik ga vroeg naar bed want morgen moet ik weer naar werk…

[uit het zangdicht: Arnold.] In het land van Utopeia groent en blauwt ene eeuwige mei, glanst ene eeuwige lentezonne, zingt eene eeuwige vogelenrei, blinken marmeren sloten tussen myrtenwoud en waterkant, en het is een zalig land 't land van Utopeia. In het land van Utopeia draagt elk herder vurige min tot het puur etherisch wezen ener…

Toen we overal langs de Oostkust door anderen Die ons niet accepteerden Werden weggestuurd, wisten Wij het niet meer, overal waar We ons wilden vestigen werden We als nakomers, als vreemde eenden In de Amerikaanse bijt weggehoond En soms zelfs letterlijk weggevochten En toen we het helemaal niet meer wisten Was er nog maar één weg…

Dit is inderdaad niet te verdragen. Lege kamers kijken me verwijtend aan. Ik zet dozen anders neer en nog eens anders en dan ga ik vroeg naar bed. Iemand, ik weet niet wie, zei dat het hoorde. Wanneer het weer voorbij is raakt het ook vergeten. Maar ik vergeet zo slecht. Iemand kwam me helpen. Nu staan de dozen op hun plaats. Ik rust uit…

Melancholie overvalt de lente die wel wil, ongeduldig mislukt en de rode loper naar de warme zon niet uitgerold krijgt grijs en helemaal van de wijs Verwachting, laat me zachtjes je hand nemen, vertrouwen op de gouden dageraad, vermoeden van Utopia. O godallemachtig moet toch mogelijk zijn ! Nog zoveel pijn, zo diep, een traan bij elke…

De heuvel glanst in teer gouden avondlicht; een wijde den op het zacht glooiende veld waakt over ruig struweel, dat fijntjes welt, kijkt naar het verijlende vergezicht. Voldaan bloost de zon, moe van haar gewicht, geeft de stad zoele streling, die rust vermeldt, terwijl alles met schemerpaars versmelt. Daarin soezen verzonken werk en plicht…

Heilige geboortegrond, Plekje, waar mijn wieg eens stond, Waar ik 's levens teedre jeugd Heb doorleefd in reine vreugd! Wonderschoon, bekoorlijk oord, Dat de zangen hebt gehoord, Waar, verrukt of weemoedsvol, Eens mijn jonge borst van zwol! Berg- en dal- en bronrijk land, Waar ik, aan der liefde hand, ’t Heil, zo lang door mij gezocht,…

Er was gras gegroeid Over dat heilloze Dat maanden, wie Weet al jaren niet Lag weg te rotten In wat we de bermkant Van het leven noemen - Kunststof die eeuwen Liggen kan zonder Ooit in zichzelf op Te lossen - door gras Overgroeid en aan het oog Onttrokken alsof het niet Meer bestaat - wij weten Wel beter, ' t is juist De…

Minstens drie maal daags Kom ik je op het fietspad Tegen, Jumbo-tas onafscheidelijk Aan het stuur, blik op oneindig, Tevreden neuriend in jezelf De wereld koud aan je voeten Ziet je niet staan van de mist Elke dag probeer ik je te groeten Maar ' t lijkt wel of je me niet Hoort of ziet, of je in jezelf Verloren bent en jij jezelf…

Op straat - onzichtbare edellieden drukten mij in hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik '…