Alle inzendingen over emoties

roerloos ligt het op de loer maandenlang zonder voeding geduldig wachtend op zijn kans en dan valt het aan zet zijn klauwen in mijn hart en laat het weer bloeden…

Als dagen versleten in sneeuw in stilte om de nachtwenk schreeuwen en jouw honingzoete belofte in een duistergrauw gewaad langs het heimweebed mag slenteren op zoek naar de juiste toonzetting van verloren woorden toevertrouwd aan ’t innerlijk behang ik zal niet citeren.…

Ik zie mijn gezicht getekend door de jaren in de spiegel. Gedachten drijven aan me voorbij, gaan terug in de tijd een gezicht zonder plooien blozende wangen, stralende ogen altijd vrolijk zonder zorgen voor de nieuwe morgen. Toch zou ik niet meer willen herbeginnen al zijn de jaren te zien wat het leven mij heeft gegeven, zit bewaard…

Zacht slaat zij de nacht om haar heen geeft kussen lucht en draagt zo een laatste droom naar niemandsland vluchtig aanschouwt zij nogmaals namen die haar al eerder zijn voorgegaan nog wil zij roepen, keer om, keer om net te laat ziet zij schone schijn omringd door vele sterren die blijven proberen hun licht te laten stralen op vergeten…

het is midden in de nacht ik heb tranen in mijn ogen tranen van verdriet tranen van blijdschap opa is niet meer maar het doet hem niet meer zeer ik heb tranen in mijn ogen voor de tweede keer tranen van verdriet tranen van blijdschap opa is niet meer maar het doet hem niet meer zeer het is midden in de nacht ik heb tranen in mijn ogen…

Ik laat je los jouw vluchtige taal zal nooit meer verwonderen al zie ik het sierlijke als ik achteromkijk en nog eenmaal een teken geef voor ik zachtjes de klink vastpak een groet wordt al wuivend opgenomen door herinneringen wanneer los zand de laatste roos bedekt…

Toen je bij me was in stil verdriet vertelde je me, dat je ouder werd en wat er echt was aan de liefde omdat je doodging en alles wat te laat kwam hield je tegen.…

In klamme schaduw gevangen ik houd me vast heb me naar het licht gesleept over de drempel heen deurpost dwars gesteld geen doorgang voor onbevoegden.…

Helaas heb ik weer moeten zien hoe je eigenlijk bent Zoals eigenlijk mijn hele leven heb je je “ik” alleen aan jezelf gegeven Ver weggestopt en het niet willen weten was ik het vergeten De herinneringen komen weer boven al wilde ik het niet geloven Nu doe je niet alleen mij pijn maar ook iemand die op je leunde en je door dik en dun…

Als woorden te pijnlijk zijn om in te wonen dan omhult muziek mijn ziel en laat alle tranen vrij varen in onvermogen van mijn pen al weet ik honderdduizend vragen die ik schrijven kan.…

Hol en leeg van verlangen en de gele amberen bomen de groene en barnstenen stammen. Het licht hangt stil in de blaren. Mijn hart is te veel geopend, te veel in het licht gevangen in der wolken licht varen… En pijndoend, schrijnend dromen weg van mijzelf te komen. En eigenlijk zo wanhopend. ----------------------------------…

had ik jou al niet gevraagd om de hemel gewoon hemel te laten zijn en jouw messcherpe blikken te wenden naar de spiegel, waar jij al lang geleden niet meer zichtbaar in bent jij vertraagde zelfs het verdwijnen van de winter toen in mei de zomer ging bloeien, maar ondertussen likte jij wel aan de ijspegels in mijn hand die ik te duur had…

op zoek naar verloren voetstappen die hier eerder moeten hebben gelegen de omgeving in ogenschouw nemend stapt hij vol overtuiging door tot hij zich omdraait z'n ogen toeknijpt om zich te richten op steken zwarte vogels af tegen de grijze lucht die niet veel goeds voorspelt zijn achtergebleven hekken stille getuigen onhoorbaar de schreeuwen…

waar de stilte bijna tot ons spreekt de wind zijn rust over de aarde laat waaien daar drijft leemte wat naar de verte toe bloemblaadjes zacht en licht komen het droeve aaien een vogel vliegt rond het hemeldak zingt met ongekende kracht een hoopvol lied grillige boomtakken krijgen een glans door de zon mistdruppels verdwijnen…

Ik heb de weg alleen gelopen vol met hobbels en kuilen met stenen in elke vorm en kleur. Ik zocht er naar antwoorden uit mijn verleden die mij weer nieuwe kracht zouden moeten geven, voor nu en in het heden. Het was een woordeloos zwijgen tot ik plots warmte in mijn hart naar binnen voelde stromen er werd overspoeld met mijn emotie die…

sprak zij zacht ik ga nu maar het opvanghuis wacht ik laat niets achter en geef lucht en licht door aan hen die nog wachten voor de poort langzaamaan verdwijnt mijn naam in de grond van iemands hart ik blijf weg tot de laatste strofe toegedekt wordt trek mij nu terug achter mijn verzen ooit gedrukt om lief te hebben…

Aan J. Weerloos verhuisd naakt als een kind in een glazen huis weerloos bij het verlaten en weerloos leven latend ook al is het virtueel in een dodelijk ritueel vraag het maar aan het altaar van haar liefde waarin het geschreven staat ik mis je.…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

de wereld draait maar door . soms lijkt het voor jou stil te staan . er gebeuren ook zoveel dingen tegelijk. soms te veel maar de wereld draait maar door . hier een dipje daar een licht puntje . de moed niet laten zakken , de draad weer oppakken . soms heel moeilijk . de ene keer is t makkelijker dan de andere keer . maar doorgaan moet je…

De oude dichter staarde voor zich uit Vóór hem een onbeschreven vel Mistroostig kromde hij zijn rug De letters op zijn toetsenbord dansten verward en wild en braakten nog wat flarden van onsamenhangende tekens Een zilte traan vertroebelde zijn blik De ziekenzuster zag het lijdzaam aan en ze verdreef met haar zachte handen de nevels uit zijn…

Tranen tussen je wimpers twee kleine zilveren parels die schitteren in het zonlicht voort gekomen uit verdriet. Maar door de zon gedroogd die je weer laat kijken naar het licht van een nieuwe morgen.…

Het sombere heimweeland doet denken aan de naderende winterstorm een vreemde benadering van witte kou je laat gedichten achter geeft mij een glimlach om te herinneren en gaat dan terug naar jouw droom.…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

En zo kom ik jou in het zoeken tegen: gevonden, broos en zo verlegen. Ver was je niet ik lag verloren in je eigen hart het is jouw verdriet dat mij niet ziet. Met trage lome bewegingen verwijder je de damp van de spiegel met je hand waar het verborgen leven ligt verscholen. Ontdek je een zweverig ik, twee liefdevolle ogen, dan…

de wind wervelt door mijn avonden wanneer ik terugkeer naar het begin de draden tussen jou en mij zijn beladen en ik kan enkel lopen met wapens onder mijn ogen gericht doet het mij schamen is het een onvermogen om jou in mij te dragen of verdraag ik mijzelf niet verdwaald in een verstand vol mist de dood zal mij niet vroeg…

Alle banken hebben hun gelieven aan de moede scheemring toevertrouwd. En zij huiveren diep in eigen hout sinds de minnenden zich stil verhieven. Nacht en regen. Soms een roep door 't woud van een duif en het onhoorbaar klieven van het duister, dat zich slapend houdt om de laatste liefde te gerieven. Verder niets. De nacht en ik…

Emoties beklinken deze avond onverhuld reeds verwachte einde van mijn ongeduld je kunt mijn eerlijke gedachten niet lezen hoeft mijn zuiver denken niet te vrezen ik laat je gaan met die andere vrouw in wetenschap dat ik nog van je hou bewaar momenten van daarnet en toen en geef je als afscheid een hartelijke zoen al kun je gedachten niet lezen…

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…

De halsketting ligt in het doosje slordig de ronde lijnen en over elkaar heen, blauw is de ondergrond. We hadden ons eerste afspraakje en toen droeg je deze, je was zo mooi, je benam mij m'n adem ermee, wist je dat? Ik, lompe boer heb het niet gezegd, nu kijkt die ketting mij zo stil aan, het is haast niet te verdragen, mijn schat. Ik…

zo stopt het rijm voor de woorden klinken die als lichten aan de einder blinken om daar te stollen in een lied dat zowel de wolken als de velden in hun verlichte eenvoud ziet…