Netgedichten

netgedicht (nr. 38.519):

Krakende oevers

Op de krakende oevers
tast ik af, wandel ik mijn weg

Ik kan altijd kiezen
zo denk ik

Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver
Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders
Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem

“Loop weg”
zo denk ik

Maar de vaste grond is leeg
afgestorven of in de pels
van de winterslaap verborgen
En de lange sparren arrogant
hun naalden houden me op afstand
Uit de grond dondert het donkerrode ijsklompen
vervroren bloed hagelt als lava

Schaats ik verder op dit bitterzoete water
of kies ik controle te verliezen?

denk ik zo?