Alle inzendingen over emoties

de wind schreef de nacht in de duisternis van haar chador geloken haar wimpers ogentroost de fluister tikte haar aan in de vroegte van de morgen droeg een bruidsluier vol belofte aan de zon streelde krullende lokken liet wangen blozen in de middaguren krulde haar lippen in een zachte glimlach rozenrood in de schemering…

je eens zo mooie kleuren vielen hard vloeiend tot diepe herfst…

Langzaam volgen vingers de lijnen van dit lichaam op zoek naar een leegte waar nooit iets heeft gezeten…

onbeschrijflijk, jouw lippen op de mijne. ik mis je lippen op de mijne als je kust met anderen. de pennen die de woorden toveren op het papier. onbeschreven. niet te verwoorden , de liefde voor jou . zo ver weg, zo dichtbij. alles wat ik wil is wij.…

Stilte van woorden die veranderen en terugkeren in beloftes die ik met dromen vul wanneer jij me vraagt wat ik wil vinden in de nacht die ons laat verdwalen met echo's en de liefde die alles kleurt en tekent wat we aanraken en weer zullen verliezen wanneer we ontwaken en alleen onze eigen eenzame stem terugvinden…

flarden grijze mist dwalend, soms zwart versperren de weg naar herkenning woorden, zijn leeg vormen geen stroom kabbelen weg naar vroeger de uitgestoken hand zweeft doelloos blijft steken als een wapperend blad kijken, en niets zien luisteren, en niet gehoord worden maken de dagen tot ongekende eenzaamheid. voor jou....voor…

Liefdessluimering ontwaakt Haar diep verdrongen verlangen Naar toen Zichzelf herkennen in nu Eenzelfde wereld En Ontwaakt wakker Hoort zij dierbaar geschater Voelt even herleven Die gouden liefdesgloed Over haar sidderende lijf Hoog - en dan weg Mogen liefdes gouden uren Die haar zijn vergeten Wakker opnieuw herleven.…

Warm zijn haar tranen toch is ze omringd door onrust alles om haar heen voelt kil. Diep in haar is het verlangen zoeken naar rust en warmte die ze maar niet vinden kan.…

Zoals het blanke appelvlees nog niet tevoorschijn gebeten, zoals de grand cru in de fles nog vol met gloed geweten, zoals het eerste goede vers nog enkel in het hoofd geschreven, zoals jouw geschiedenis nog niet met die van mij verweven, zo is mij je oksel en je mond: een geur, een onbetreden grond. --------------------------…

Je kwam vloekend over de drempel, smeet je paraplu in de badkamer, sloeg met je blote vuisten tegen de eikehouten deur, vloekte nog harder en je knokkels bloedden. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ik, terwijl mijn hart bonkte als een oude treinwagon. Zeer langzaam liet je me je gezicht zien, vol tranen en pijn. Ik greep je bij de schouders en drukte…

Ik ben je kwijt Ik voel het als ik naar je kijk Als ik je hand vast pak Als ik je zoen Je bent zo diep in gedachten Dat ik af en toe wil weten wat je denkt Je bent zo ver… waar ben je? Ik vraag het me af Je kijkt me zo diep aan Het lijkt dat je wil dat ik die gedachten zoek Ik vraag het me af Waar ben je? Zeg alsjeblieft……

Overrompeld zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend als hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend zoals hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

Ik zie haast niets en daardoor kan ik beter kijken; wat blijft, wat gaat, wat overwaait en wat de herfst in al zijn pracht toch weet te tonen. Hoe graag wil ik voor even in het licht gaan wonen en dankbaar zijn om ogen die heel gauw weer kunnen kijken. Vijf dagen na een dubbele oogoperatie...…

vandaag waren er zandverstuivingen voortjakkerende wolken weerwind en laaiende regens nu in het laatste natte licht van deze waterige dag ben ik stiller dan dit huis verdragen kan…

Haar handen trillend van woede kunnen zelfs een glimlach breken wanneer zij haar geweten voor het laatst gesproken heeft weet ze allang niet meer hoe bijna ademloos nadert ook voor haar de laatste dag alsnog maakt zij een laatste gang haar mantel laat ze thuis…

deze zondvloed kent geen verborgen land waar vogels de zee verkennen om hun ranke voeten te laten rusten op het afgematte drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen het is koud varen met een gebroken roer een doemscenario zonder kunst herkent het pikhouweel om spaanders te hakken van het teveel aan rust, een wond waarvan de hechtdraad…

Op mijn pad groeien aldoor prachtige bloemen. Maar soms zit ik gevangen in een storm en weet niet wat ik er mee aan moet. Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroefd en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit…

Zo een dag die begint en alles gaat fout, je kent dat wel Ons kent ons, dus de oplossing vind ik dan snel. Jas en tas en ook een tijdschriftje, richting trein Een deugddoende uitstap, vanavond zal ik rustig zijn. Rode en gele herfsttinten stemmen me mild en zacht Diep adem halen, genieten van al die zoete pracht. Automatisch prevelen: hé…

Jij kon zoveel geheimen bewaren achter de glimlach verborgen verdriet ogen staren, de spiegel van morgen herbergt een schaduw die niemand nog ziet uit liefde voor leven werd angst geboren niets meer te geven hoop ging verloren toen jij als vogel, moegevlogen, zoekend naar die bron van licht in grijze mist verdween... de…

Dagen, die lichtgevend behoorden te zijn met liefde, leven, een nieuwe start missen die grapjes, praatjes en die gein je was voor mij een mens, echt apart! Een leven, ik kende niet dat probleem iets wat ons leven uiteen deed drijven voelde me hulpeloos en ook heel alleen waarom, konden we niet bijelkaar blijven? Mijn hart, huilt en kent…

Ademloos in het ochtendgloren de herfstgeuren in de nacht sloeg de wind tranen uit geschreven woorden tegen daken en gesloten ramen enkel nog wat druipende bloemblaadjes staan als stille getuigen herken ik mezelve van schaduw ontbloot achter het venster met vragende ogen…

diep gegraven in de kraters van een ziel dieper niet te doorgronden hoe ik viel in diepe wonden oude zonden gekerfd in mijn hart ving jij een gevoel zo diep begraven en ontwaakte mij maak me niet wakker laat me toch ik sliep met je armen om me heen zo zacht droomden wij het licht van de maan de nacht voorbij…

Ik zoek ik in jouw ogen want de tijd die slijt Naar de kern van je ziel in het leven dat jij leidt Ik wil je doorgronden jouw hart weer horen Je gedachten ontrafelen als nimmer te voren… Ik wil jou gelukkig zien je hand gevouwen in de mijne Dat je gaat waarvoor je staat en niet langzaam weg zal kwijnen…

Gebaren als taal en teken stiller dan fluisteren is nog zachter spreken. Het liefst zou ik willen zijn beter dan ik ben.…

tot zon grond breekt overwinter ik alle kou eerder pluk ik geen bloemen…

tedere ik doop nu mijn zachtste penselen voor jou in het rode karmijn in violette kleuren schrijf ik blinde zinnen vervuld van je beeld krijt ik bloedrood naar de maan heel me aarde open beeld gehuld in sagen van het oude woord ik heb nog steeds geen huid tegen oude stormen kom verwarm je bij de open haard waar de rode…

Als lachen je voorbeeld is, als lachen bij je hoort, als een glimlach je leven beheerst, je niemand ermee stoort, als de dag fijner wordt, van een blij gezicht, blijf dan lachen, en bedenk dat zwichten altijd lastiger is!…

zul je blijven als ik je naam zeg al lang voordat de woorden zich vormden de beelden zich kleurden tussen jou en mij had ik je al herkend zul je blijven staan of alleen omkijken in verwondering en doorgaan zonder mij zul je blijven?…

In jouw brieven zwijgen dromen taal der liefde, bij het raam in de keuken planten nieuwe buren, tulpenbollen, het huis hiernaast wordt ontruimd de straat ligt vol met gevallen herfstblad ik doe nog een poging jou terug te schrijven maar als de stilte blijft dromen zal ik verse tulpen kopen.…