Alle inzendingen over kunst

Uit de mist staat een nieuw standbeeld op, dat kijkt met minder verwondering naar alles. Het is al behoorlijk verweerd door wind en regen en staat zwaar in het nu herfstachtige weer. Een standbeeld staat er en kijkt zonder mening, staat er zonder beweging toch heel gewichtig te staan en kijkt strak vooruit, niet naar de ge- bouwen maar meer…

Op enkelhoogte klinkt bij het betreden van de voordeurstoep een vreugdevolle vogelroep te vergelijken met bouwers die vrouwen bewonderend bekijken het vrolijke geluid ontlokt aan elke gast een stralende lach postbezorgers zie je opgewekt vertrekken de kat ligt paradijselijk zich uit te strekken. Geluk hoef je niet ver te zoeken…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent…

haar wezen zweeft rond ingerolde kleuren uitgestrekt, of dansend, over warm geschept papier als lintbebouwingen vol vuur betreedt hun indruk open ogen, uitgekomen rond dat ene uur vol wit in elke nachtverwondering bezit een pennenstreek haar kracht en achter elk gezicht spreekt zacht een werelddeel vol dromen (naar: Sonja Reedijk…

De dag dat zij tot stilstand kwam verdween tussen coulissen was de dag dat zij slechts half werd een schicht van haar gezicht Zij was vader, moeder, God, de duivel mooier dan Delilah lenigde ons lamme weemoed witter dan de witste zwaan Wij waren haar bewonderaars kijkers in haar naakte sponde onze handen bleven schrijven onverknoopte…

Met langzame, voorzichtige passen schuifel ik door de zalen van het schilderijenmuseum, oppassend zo scherp, dat geen werk, erg markant ontsnapt aan mijn zoekend oog. Het is ondoenlijk om te blijven staan overal om al te bekijken. Alleen wat het sterkst treft mijn ogg daarbij blijf ik staan een tijd om het te bewonderen tot het kleinste detail…

het anker werd gelicht waar wind en regen zich toonden als een herfstverdriet warmte dragende harten tekenden een zon, een licht over dat wat juni naliet jong dichttalent las gerikketikte verzen van gekreukte witte vellen niet enkel maar wat zinnen maar tekstwoorden die een feest voorspellen passievolle muziekklanken vormden…

De kunst heeft twee gezichten, medaille Waarvan de ene alles doet om de natuur te Begrijpen in gelijkenis met Rembrandt en de andere: De naïeveling net als de tekenaar Callot, deze medaille Vormt de kunst, die met de kindertijd en beoefende Kunst te maken heeft, de ene is kortstondig, bedrieglijk de andere…

(bij 'Daphne im Wind', het nieuwste standbeeld van Iris Le Rütte, wat binnenkort naar Oldenburg (Duitsland) gaat!) Haar knappe gelaat is reeds in bladerloze takken veranderd en weer doet zij me huiveren van diepe ontroering, hoe haar slanke benen, spiegelglad, lang en elegant als de boomstam van een berk, de wind trotseren, de kou weerstaan…

De vogel vliegt op en zint op een gedicht. Het is een dichter verkleed als vogel die een aantal regels kwijt wil zonder diepe zin. Meer voor het plezier en de magie ervan. Want vliegen is een klein wonder en vlieg- en is leuk en als het vogeltje zingt wordt je vanzelf vrolijk. Misschien bekijk ik het wat simpel maar ik ben ook een simpel…

Een maagdelijk witte nacht geschilderd door van Gogh met duizenden stippen in reflecterende verf geluiden dempen hoorbaar zacht en in de verte bast een hond wind streelt het dorre hout langs contouren van boerenerf van zilver schijnt de grond in licht van wassende maan die glans gaat in verstijfde water door alsof alle leven stil blijft…

wat bewoog de dichter de zelfzekere kicker of het mazzelzwijn hoe te achterhalen wat de dingen waren voor ze neergeschreven zijn wat dacht die maker bij het stellen van zijn regels en het trekken van de lijn was het afzien of verstrooiing was er wilskracht deed het pijn waarmee de klanken zijn gevormd trilt wat na in rijm nimmer…

Ik zag mij. Zondag, verbeelde het mij. Een houten paneel kern, noest en groeiringen marmerende structuren. Sepia, zacht geel en bruinen. Blond zand, strand duin aardetinten en wind. Glooiende keerkringen, mijn schaduw lag als bevestiging van de zon in mij. *landschappen van Frank Dekkers, een oorverdovende stilte. Galerie Milic…

(voor Margot Fonteyn) Je lijkt wel twee meter in de lucht te springen in een topscène van Giselle de benen gracieus gestrekt de armen eveneens zoals in die Franse hofstijl je benadert de perfecte balans terwijl ik ademloos het fotobeeld inhaleer Als ballerina heb je de schoonheid aanbeden en vooral weergegeven op sublieme wijze met die…

Het was een raadselachtig schilderij een klein doodshoofd bovenaan daaronder een dode vogel zei mijn vrouw de kop van een stervend rendier volgens mij het was heel mooi ook van heel nabij…

(bij 'Vertrouwen' van Iris Le Rütte) De eenvoud van het bootje lokt als een dampende badkuip in de winter, als het biezen mandje van Mozes. Voor ieder mens die het vertrouwen in de medemens is kwijtgeraakt, neem plaats, neem toch vooral plaats! en laat je leiden door de magische gouden onderarm, die het roer heeft overgenomen. Hogere wezens…

voorliefde voor tekenen ontluikt in zijn jongere jaren dirigeert eigengereidheid hem naar een school vol tucht waar hij aanmoediging ondervindt van 'n grootmeester koppig gooit hij zijn hoofd in de wind, en schildert donkere duinlandschappen imposante portretten worden niet veel later geboren waarin vrouwen verbazingwekkend veel…

(bij 'Meisjespaard met spiegel' van Iris Le Rütte) De jonge merrie zit zo lief naar zichzelf te kijken, de kamspiegel tussen de twee voorbenen vastgeklemd, braaf als een grote hond die pootjes geeft en ze blijft maar kijken, al ontploffen er granaten om haar heen, al lopen er beeldschone hengsten hitsig langs haar lijf, al vergaat eens de…

(bij 'Hazentafel' van Iris Le Rütte) De drie hazen lijken het ronde blad ergens gevonden te hebben, twee tillen het marmer met hun achterpoten op en de derde met zijn voorpoten, hoewel? hij lijkt er het meeste profijt van te hebben, laat de andere twee het zware werk doen. Hij zal wel een geboren leider zijn, zo gaan die zaken. Niet de…

(bij 'Venus' van Iris Le Rütte) De slanke, malse benen lokken mij naderbij, haar opengevallen hoepelrok van 100% zijde ligt als een grote binnenkantschelp, een volop geopende waterlelie, uitnodigend op mij te wachten (ik denk aan iets) de rest van haar toverlichaam verstopt ze diep in de aarde, die zij immers is, juist door die anonieme…

De vrouw die ik nooit gekend heb zat verborgen in mijn hoofd. Was tussen de draden van mijn geheugen geweven. De blik op oneindig geen tastbare bezorgdheid om de toekomst. Haar verleden op nul. Nieuwe oorden zal ze verkennen onbeschadigd zoals ze is broos en fragiel zorgeloos en aftastend naar een leven. Begrijpen doet…

Ik heb me aan de dichtkunst gewijd als geen ander ben in andere dichters gedoken met vurige liefde wilde de dichtkunst geheel analyseren tot de diepste bodems. Vind Goethe nog steeds een idioot en Sylvia Plath geniaal. Heb een voorliefde voor waarlijk talent, is niet vreemd toch? Ben door zoveel schijnelite verneukt! Neuk liever met echte…

herman brood een schilder schilderen? schilder ik met brood [Bijdrage van mijn nazaat Rosanne aan het kunstproject van groep 8]…

hoogmogenden zijn de baas over laagmogenden die mogen niks die van boven kunnen niks…

Een Pruisisch groen van plant en bloem De wangen wrijft Hij vermiljoen De schilder maakt de ogen groot de vrouw ernaast een tikje bloot wat zalm roze en wit erbij (Hij rust niet door dit hels karwei) De draperieën hemels blauw Het detailleren luistert nauw Als laatste nog een laag vernis Nu ziet hij dat het echt…

op een hoogte planken met tafel en stoel bekleed zit hij met woorden in zijn wereld haast roerloos slechts zijn lippen bewegen de ogen schuiven in stille gang achter glas in korset hij zucht zijn gedicht naar oplopende treden in de schaduw voetstappen verwijderd van beschijnend licht een karaf siert zijn verstilde mimiek…

stenensplijtend, stofverbijtend met een hamer in je schoot krissekrassend, zelfverrassend leg je alle nerven bloot beeldenstormend, beeldenvormend met je groot miskend talent marmerslijpend, tangenknijpend steeds meer vuur, polyvalent…

sprekende verzen zij las ze als kleurige bloemen hij bracht ze als vlinders tot leven luisterrijke klanken als van zingende vogels kunstvol bij elkaar gebracht zo dichterlijk zacht dwarrelde hoop in allerliefste dromen voorbij als een bloesemregen rijkelijk florerend, echter kwetsbaar als beginnend mei * dichterlijke vrienden…

Op haar tenen schrijdt zij door een hemelsblauwe zaal bijna glijdend door de lucht geleid verplaatst de sleep van haar japon Japanse zijde weinig stof van de zalmgekleurde vloer wit rijstpapier zeeft zonlicht weerspiegelt op haar schoon gelaat de ogen jadegroen bewogen welgevormde kleine neus omlijnen lippen hagelwitte tanden dromen…

Plooien in het witte kleed vindt men niet terug in haar gelaat; zij is de schoonste van het plein krullen langs de slapen hangen fijn dansend boven schouders naar achteren in wrong gevlochten bewegen van de aarde rond de zon laat leven bries verlegen langs haar ogen zucht de schaduw, zij niet alle aandacht wenst destijds viel Sculptura…