Alle inzendingen over taal

je schrijft een paar dingen dan ga je wachten een waterkoet zit op een nest in de vijver zit je op woorden komt er niets uit ja daar zijn een paar piepende kuikens ze zeggen nog bijna niets maar ze volgen de moeder in de vijver terwijl de zon valt in het gebladerte van het woordenboek…

Wie bij het water staat, stroomt in gedachten mee naar plaatsen waar herinnering nog dichter bij vervaging en dood moet wachten op het laatste woord dat geschreven toch vasthaakt aan de oeverrand en bij machte is gevonden te worden, want gezocht wordt er altijd tot in de lange nachten. Wie bij het water staat, stroomt in gedachten terug, vindt…

Nooit, dat is echt zo'n woord, vrij negatief en ontdaan van hoop. Nooit sluit alles uit, geeft geen zicht nergens op. Gewoon een letter toegevoegd aan ooit, dat nog enigzins luwt daar in de verte. Maar met nooit (wat raar klinkt als je het blijft herhalen) kom je nergens, het gaat ook nergens heen. Bijvoorbeeld: NOOIT…

De woorden die ik schrijf, zijn nooit eens naar mijn zin. Ik ben al ontevreden, als ik er aan begin. De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan…

Je taalkeuze werd naakter. Als een vermoeide zwoeger ontdeed je je van de badjas en sprong je in de vijver achter je onnaspeurbare sprookjeskasteel. Naakter dan dit naakt kon je niet gaan. Je perste er nog alles uit. Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht. Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar, die elk moment…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren overhandig een geldig plaatsbewijs opmaat tussen de ziel en lichaam onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe…

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

Als ieder ogenblik een ongekend begin is van nasleep die pas over eeuwen licht zal werpen op dit nu – zijn de bekende woorden sterrenschijnsel, amechtig arriverend, veel te laat. Waar kunnen we dan nog over praten? Alleen de lokstem van het water zwatelt in strikt hedendaagse taal, geen touw aan vast te knopen; zeker niet op het razende…

Uw nauwgezetheid is beducht Mij ‘over 't paard te tillen.’ Maar is er iets wat u belet Dat gij mij in de zadel zet? Gesteld - dat gij 't zou willen.…

Elke dichter zijn eigen taal Zijn eigen klanken Zijn eigen persoonlijkheid Iedere dichter zijn eigen wereld Zijn eigen kosmos Een gedicht is een korte wandeling het schrijven een waarachtige handeling om te komen tot een kern der dingen en tot de essentie van het leven door te dringen het creeren van een eigen melodie in beeldspraak of pure…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan. daaronder grazen prooidieren van door de wol geverfde taal, gedreven door herders met een eigen symboliek ten prooi gevallen aan de melancholie van deemoed…

Een zin, een woord dat optilt uit de traagheid der gedachten- dat glimlach brengt waar enkel mist de ziel bespringt. Een kalme lucht die regen torst en vallen laat ook waar geen droogte is, maar die doet dromen van de lente. Een woord dat niet gezegd, toch klinkt in dromen en verwachten. De traagheid der gedachten tot vrede brengt, tot…

De vlaamse tale is wonderzoet voor die heur geen geweld en doet, maar rusten laat in 't herte, alwaar ze onmondig leefde en sliep tegaar, tot dat ze, eens wakker, vrij en vrank te monde uit, gaat heur vrije gang. Wat verruwprachtig hoortoneel, wat zielverrukkend zingestreel o vlaamse tale uw kunst ontplooit, wanneer zij 't al vol leven…

Ik ben geen beroemde dichter die met woorden in prachtig gestileerde zinnen gevleugelde gedichten tovert over verdriet, het leven, de liefde en het beminnen en de harten van de lezers verovert toch is het mij ook gegeven mijn steentje bij te dragen op gedichten.nl want voor mij blijft het spelen met woorden een creatief spel…

vandaag valt een deksel op de dag in een tijdloze capsule steeds verder van de grond alles wordt taal zonder druk…

Wichelend met woorden proberen kieren te dichten om de kou buiten te houden wat warmte te koesteren Kom lees wat dichterbij proef van de woorden en warm je aan de zinnen Verwonder elkaar telkens weer hier in je moedertaal met je eigen verhaal…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

Door aanhuwen werd ik verdoopt zoals mijn moeder en haar moeder andermans naam gingen dragen. Ik leef met de naam, lig erop, hang hem over mijn schouders, verleid hem zich thuis te voelen. Rolde na voortdurend haken hem bollend heen en terug. Voor het andere deel van mij nam ik hem aan en nu siert hij als tatoeage bundels in de kast…

je neemt het woord alsof je het uit de lucht grijpt de rode krasserige strepen met scherpe tong zijn niet van de lucht mijn huid, een pantser staakt enkele deuken later het verzet de verstikkende lucht berooft me van mijn adem laat me zwijgend schrijven…

Vandaag hoorde ik het mooie woord langzaam zo langzaam vallen dat de wind er vat op kreeg. Ook fladderde er een woord achteraan (met een botte, afgeknotte klank) dat ik niet goed kon thuisbrengen maar waarvan ik vermoed dat het diepe sporen achterlaat in iets dat zich aan het oog onttrekt. Als dor blad dwarrelden zij op uit, en sloegen…

Mijne moedertaal, mijne moedertaal. Wat andre komt daarnevens! zwaardgekletter, klokkenklank, snarenspel en minnezang o mijn Neerlands, ja mijn Neerlands dat alles zijt gij tevens! Mijne moedertaal is de schoonste taal. En zou ze 't ook niet wezen, haar verkiezen zou ik nog, want ze is de mijne toch! O mijn Neerlands, ja mijn Neerlands,…

Met mijn handen druk ik uit wat mijn tong niet zeggen kan. Zij zijn de tong van alle standen. Zij zijn de tong die taal uit, en spreken in alle landen. Met mijn handen benadruk ik onvermoed wat in mijn binnenste onstuimig broedt. Zij die de slip op de tong doen stranden, vinden troost in de taal die gebaart met de handen Met de handen…

ik ben mijn leven niet zeker sommige woorden zijn dat wel zijn het de stromende woorden de luchtige of zij die uit de lucht vallen? de woorden achter de woorden de zwierige of de de valstrik-woorden van fluweel? zijn het de denkbeeldige woorden de lichtvoetige of die van spervuur en metaal? ik ben mijn leven niet zeker sommige…

Wij zijn een natie van stavast, niet waar? Ziedaar een trots, waar we onze troost bij zoeken. Nu ja; die predikant staat hier of daar, En onze kunst en wijsheid staat in boeken. 't Is alles even staande, als een pilaar. Wij hebben staande jassen, staande broeken; ‘Die rok staat goed!’ In Frankrijk zou het zijn: ‘Mais cet' habit, mon…

Wanneer ik dacht dat iemand dacht, dat ik oud en lelijk ben, dan verschoot ik direct van kleur. Wanneer iemand over me oordeelde, dat ik naief of onnozel ben, dan ging ik het tegendeel bewijzen. Wanneer ik mooie bloemen lelijk vond, dan bleven zij toch prachtig bloeien. Ik kan het zelf nauwelijks geloven, maar die simpele waarheid heeft…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

Herpak de valide dromen in een oud valies als ik naar de onbekende oorden reis laat mij dwalen door de allerarmste teksten, ik neem alleen mijn lege taalhuis mee op een mistige morgen in het voetspoor van plat betreden woorden uitgezwaaid in dit verlaten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de zwartste gaten van mijn horizon…

Als u poëzie zoekt, moet u verder u heeft nog een weg te gaan maar u zult het zeker vinden want poëten die bestaan. En hun taal is te begrijpen ook al ogen woorden vreemd, verband laat het woord uw tijd bezinken tot de eerste stap in 't nieuwe land. U ervaart daar licht en ruimte met de woorden om u heen spreken, schrijven, doen en laten…

je kunt zeggen er is een probleem je kunt ook zeggen het is een probleem is een verschil maar alletwee is mogelijk net als ik vind dat het een probleem is en: ik vind dat er een probleem is en ook ik vind het een probleem maar: ik vind er een probleem kan opeens niet ja,ik ga naar de kast en ik vind er een probleem bijvoorbeeld…

is het toen langzaam gaan vallen, het doek of leerde het schrift dat het altijd al viel niet tussen ons en het dierbare land van wilgen, rivieren, rennende hazen maar in de leegten van de letters zelf het stuifsel dat het universum is dat ons dichtte, bij het scheiden dwong alleen te zeggen wat nog zichtbaar is: de straathoek die ons…