Alle inzendingen over natuur

Op 'n flanellen zondagochtend begluurt zachtbesneeuwde kaalheid enkele benevelde passanten en probeert hen tevergeefs in zijn schemer onder te dompelen Tegen de middag keert de strijd tegen zon en warmte en met mondjesmaat likt zijn verduisterd licht aan hun immer warme wanten Smeltend voor hun passie drapeert de uitgezongen zon hen…

Mompelend en monkelend schrijd ik langs een meer, boven mij een rood satijnen lucht, rondom mij de stilte, de oneindige verten, de borende weelde verwarren mij; ik voel mij sterven en weer herboren worden. Stil sta ik, laat deez' zuiverheid op mij instromen, plechtig, met een overdadig gevoel van levenslust, geniet ik met ademnood van deze…

Verbaasd zat hij wat rond te kijken terwijl een woeste oceaan de stenen rond hem bleef beslaan: de storm wilde nog lang niet wijken. Hij was geringd en zat heel rustig te draaien op een puntig blok maar in de storm waarvan ik schrok bleef hij zichzelf: grijsmooi en lustig. De druppels van het wilde water raakten hem niet maar ik leek later…

vroeg uit de veren zingen dageraadvogels hun morgenliedje terwijl het bos in stilte naar het festival luistert…

Flonkerzon op een snelle vliet welke zich door ’t dal meandert, deels gesplitst, van koers verandert en zich door de raderen schiet. Fuiken vol forel en baars waarop reigers zich verlusten maar waarnaast twee schepers rusten beopdracht door de molenaars. Weegbree die van d’oevers kraagt wuift zacht in de avondbries waarrond een hommel…

het gras rijmt wit in zacht oranje ochtendlicht ogen spiegelen winter…

maanlicht is bescherming en stille intimiteit zwijgen onder de sterren in de warme mantel van de geur van lindes donker tegen zilverlichte luchten met stille bergwolken daarboven de verre schittering van melkweg en planeten verwondering om de stille grootsheid van een moment…

…… Stil is het en groen voor m’n oog De lucht wacht op het donker om haar te bedekken verhullen Een late merel maakt het hof aan verre vreemden die te antwoorden lijken voorbij de laatste bomen van mijn zicht is dit het moment waarop de aarde heel even in een moment van aarzeling draalt te draaien stopt of snikt slechts en alweer…

vuurrode nevels rimpelen over water nog vage oevers vogels begroeten de dag met pure levensvreugde…

wij zijn met duizenden en verkleuren tegen de stroom in onze onderkaken steken steeds meer vooruit, willen bevruchten wij trotseren versnellingen springen de dood tegemoet, water moet vallen, maar wij zijn op weg naar het ultieme ei wij weten, wij zullen sneven en laten stroomopwaarts ons leven…

ik ga over glanzende glooiende velden langs bloemen, bomen en blaren waar geurende rozen ruiken en strelende struiken stuiven adem de zachte zwoele zucht die mijn lijf laat leven en vrijelijk vult vol vreugde om mij met het waarachtige wezen te verweven ik zie een zuiverende zwevende zon waaronder vriendelijke vogels vliegen en leeuwen…

wat was het heerlijk om met jou te praten en dan te wachten op je antwoord weet je nog hoe we daar zaten aan het water, stil en ongestoord ik vertelde je duizend verhalen waarin ik mijn liefde voor jou beschreef jij alleen kon mijn verlangen vertalen voelde hoe ik op jouw golven dreef toen kwam de wind, stil en onverwacht zij heeft ons…

Wit op aarde van boven onttrokken gekoelde witte vlokken dwarrelend in spagaat van morgens vroeg tot avonds laat Een dek gespreid in vele dagen geluidloos in vele lagen dan treedt er in de dood de dooi geeft zich bloot Transformatie als melder het wordt glashelder het aardse wordt weer zichtbaar wit verschijnsel is verdwenen water neemt…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

Zwitserse maskerades molewieken naast de gemsen de fleurige flora door De speelsheid 'n bloem ontsproten op bergen van onbrekende wijsheid dartelt in het oogverblindende panorama O bejubelde edelweiss voor eeuwig slechts symbool je gewend succes is maar als 'n resistente bacterie zonder slachtoffer…

Onstuimig raast de westenwind door straten en stegen je raakt verblind door hagel en regen bliksem en donder beangstigt een kind teistert het veld takken geknakt bomen ontveld woest zijn de golven van de zee sneeuwvlokken komen naar benee aangejaagd door de storm is snel het groen onder 'n witte deken bedolven ons herfstig gevoel…

Mijn voeten voelen nog de gloed als het water is weggeëbd en de schelpjes blootgelegd uit rimpelend zand geschept. De duinen nog onvervuild voelen de wind waaien naar de landelijke polder weg van de glooiende golven. Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

Ik wikkel mezelf in water en word een golf. Verberg me in mijn rustige krul die statig groeit en langzaam valt en wordt tot schuim; zit niettemin te waken aan voet van vuurtoren van zestienhonderdvijftig, wit als de nu afwezige wolk. Ik ben in vogel grijs en wit, leeg me in de krachtige krijs van meeuw en schollevaar. In de uitgebloeide boerenworm…

Het avondrood vloeit neer langs tak en twijgen. Een purperschemer koomt in rozengloed Het bloesemblanke bladerdak doorzijgen, En bloost op elke rimpel van de vloed. Uit haar violen, waar in geur zij rustte, Verheft ze zich...wat haar dus rijzen doet? Haar wildzang in d'akanth* heur droom ook suste Haar 't zongegloei zacht-koestrend overtoog…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…

Zangerig laag spreekt zij van bomen, wortels en grond. Er ontstaat contour en heldere contrast. Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

ze wandelt in zijn schaduw op het ritme van zijn stap vergezichten genieten zwijgend mee…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

wind rukt en trekt aan mij als lastig obstakel op zijn weg te trots te arrogant het lijkt wel of hij grimlacht als zijn kompaan regen arriveert ze spannen samen tegen mij willen mij laten vallen mij breken maar trots hou ik stand bulderend van woede wakkert wind zichzelf aan om nog harder nog gemener nog roekelozer aan mij te rukken en…

zee spoelt ongeschreven zinnen weg laat verzonken voeten achter opkomende vloed brengt nieuwe woordenstroom ik omarm de nu nog ongekende dromen tomeloze kracht overspoelt me plots de energie van de oceaan heel even van mij…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

Regendruppels groot en nat het kan me niets, het kan me wat! Springend dans ik op de straat omdat ik weet dat alles verder gaat. Hagel, sneeuw of harde regen voor mij is het enkel een zegen. Iedereen binnen, ik lekker buiten regendruppels, hoor mij eens fluiten! val maar neer en maak mij nat het kan me niets, het kan me wat!…