Alle inzendingen over wereld

De aarde is geen paradijs maar slechts een draaiend balletje. Een prachtig rond gevalletje dat, op haar eindeloze reis door ons zó vol heelalletje, mijn, oh zo onbeduidend leven glans en houvast weet te geven, door er iedere nieuwe morgen weer te zijn, ervoor te zorgen dat mijn voeten bodem voelen op hun route van die dag. Dat elke merel…

ze kijken mij aan verdronken mensen in New York, kapot geschoten kinderen in steden van Syrië, doodgevroren zwervers in portieken, wanhopigen, die zelfmoord plegen in mijn ontoereikendheid wil ik hen gedenken immers de sluier tussen dood en leven is nu dun bij een boeket witte lelies brand ik een kaars voor zielenrust…

Waarom is de mens dood Als hij op het oog Drukdoenerig door Het leven gaat Met eelt op Hand en ziel Hij die al tijdens Zijn leven aan De dood ten Slachtoffer viel…

Als kind en puber bad ik soms best lang. Geen idee nu waarom, want er is nog steeds honger ziekte en de dood Oorlog ongekend Ongehoord de strijd tussen goed en kwaad Duivel die op de aarde pist; hoewel hemelse rust alle kwaad zijn gang laat gaan, bloeien bloemen boven wolken…

Zij doet er toe! wij doen er toe! Wij en onze wereld wij in onze wereld wij met onze wereld wij na onze wereld... Dat doet er toe! Deze hartenkreet draag ik op aan Annemarie Schrijver van "Het Vermoeden"!…

Dakloos Ben ik in Mijn eigen gedachten - Geen plek waar 'k Schuilen kan in d'Allerdonkerste nachten En waar 'k vinden Kan die mens Die zichzelf lief Leert hebben zoals Hij zijn naaste Heeft liefgehad…

mijn voeten vinden stevigheid op warme grond voorbij alweer de tijd van ongeduldig wachten houd in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier…

drijvend op het water met niets dan de golven zacht wiegend het smalle hout gespannen lijn doorklieft het blauw duikt onder geduld beloond zilver spartelt vandaag genoeg te eten…

Centrum der aarde, vermenigvuldigingsfactor generatoren in actie, georganiseerd vluchten oorzaak in het heelal, intelligentieverschillen het openstellen verdwenen, leerproces komt op gang velen zullen begrijpen, wij zijn de geroepenen het uit zich overal, in alle lagen der maatschappij eerst nog onwennig, resultaat acceptatie niet meer te stoppen…

De aarde staat minnelijk aan de hemel en kust het koude voorhoofd van de nacht. Zilveren rivieren houden zich op de vlakte doch houden in het blauwe schijnsel onopgemerkt de wacht, zoeken in luchtledigheid naarstig naar bovenaardse kenmerken, lenen zich als doorwrochte aderen bij uitstek voor onderkoeld aansterken, gaan loom voorbij aan boodschappen…

Een god van ginds is dood gevallen uit de schedel van de hemel In de verschrikking en de ondergang in de wanhoop en verlatenheid zal misschien de nieuwe god oprijzen uit de diepten in mij Misschien ja, want de aarde is voor mij bed en echtgenote en de wereld buigt zich…

AVAAZ als de wereld je aanstaat volg ons voed ons vecht mee!…

ik trek het niet meer die wijde wereld in godsnaam laat haar krimpen tot wat zij was een platte schijf, net groot genoeg voor hier en daar een stam bossen bomen en struikgewas rotsen en rivieren een grot om in te wonen een krijtend kind en een god die verwondert…

De grootse blijdschap van het heden wordt veelal geleid door sterke stroom in kabels en draden die geliefde speeltoestellen wilde beelden en sterke klanken een wijde blik over de wereld tot leven brengt maar daarbij heerst nog het geluk dat verfijnde vreugde bij buigend hoog grasland vol wind speurende vlinders en kevers kleine vlammen…

Ik heb alleen maar ongeloof gevoeld om wat vooropgezet, bedoeld, ons stenen hart moest raken. Maar daarna was er ook ontzag voor deze daad en fascinatie voor een kwaad dat ons met schoonheid sloeg en gratie.…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

Als ik een stukje van de wereld ben dan ben ik daarvoor verantwoordelijk als ik een stukje van de wereld heb dan ben ik daarvoor ook verantwoordelijk als ik stukje bij beetje de wereld verlaat dan blijf ik verantwoordelijk voor daarna als ik gestorven ben, cremeer me dan maar dan vraag ik maar om een heel klein stukje als mijn as begraven wordt…

Drachtens nijverheid davert over de snelweg; in het gras daarnaast wiegen koekoeksbloemen zacht, steeds als bij de turfgravers. Te willen dichten... Waar moet naar gezocht, bedacht, geschreven worden? Drachtens vogelzang schalt luid: "Laat je moed zweven," en dan " 't is mooi genoeg geweest." Een grutto stijgt op; verheugd gaat zijn…

de mens zwoegt hangend aan de touwen van de tijd in hulpeloos verwarren zijn vruchteloze strijd gevangen in het taaie web wordt hemel slechts tot aarde geboeid het diep verlangen verkwanseld dat van waarde als in een danse macabre in het theater van de dood jaagt hij die eens een god was dat na wat god verbood vol droefheid slaat…

als ik de wereld in mijn hand kon houden, dan nam ik een zachte kwast en schilderde ik steeds een stukje over, dat deed ik dan samen met jou, das zeker ja, dat staat vast, die kwast doopte ik dan in liefde, en deden wij samen, met een hele grote haal, de wereld veranderen, in een stukkie leuker... voor ons allemaal.…

Rotterdam Station Centraal perron 4 heb ik verlaten als ik van de trap af daal zie ik wezens die niet praten Haastend naar hun daagse dingen duwend,trekkend,vlugger,sneller aan het oor,'t mobiele zingen van een telefoonkaartbeller Uit de trein de metro in naar de bus of even tremmen flappen geld vanuit de pin stomweg met de stroom mee…

Waar de nacht Allesbepalend was, Voorgoed verdrongen Het oude licht, Wordt voorzichtig Het deksel Van de dag gelicht Liggen boten Loom te dromen En begroeten meeuwen Het nieuwe ochtendlicht Spilsluizen, Groningen, 11 april 2012…

onder de oppervlakte liggen de woorden verspreid over lagen verzonken in gedachten waarin gespit moet worden stenen vormen de inspiratiebron steeds weer omgekeerd door werkende handen vormen om te watertanden opgeraapt en schoongeveegd vertonen ze hun huid die onbeschreven lijkt als een niet gezongen lied de snelle vliet geeft…

Frustratie. Stenen. Ogen vol Vuur Emotionele toestand door Teleurstelling 't Vuur leidt zinnen in as van opening tot slot Puntige stenen in handen vol woede Verbeten gezichten Gegrimasseerd Behandel elkaars overtuiging Met Begrip en nog veel meer respect Van laaiend vuur Naar vurige passie Van begin tot het eind Laat wapens…

De wereld is mooi het leven is lang er is eten genoeg en liefde voor iedereen en daarna komt nog de hemel voor eeuwig en altijd maar soms gaat het even mis maar het komt ook wel weer goed wel jammer maar zo is de wereld ook nog eens goed en kwaad wit en zwart geluk en ongeluk zo is de mens en zo is het leven het is ongelijk verdeeld…

(Een brug bouwen van Oost naar West, leven tussen twee culturen) Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren…

De holle mens Rent Vliegt Holt zijn eigen Virtuele leegte Tegemoet Holle mens Hollend ontdaan Van elke menselijkheid…

Gebouwen, eens bij hun wording geleid, door zeer kundige kunstenaars, zien mild neer op woonhuizen, oud en streng, vol trotse eer, steeds bestand tegen de voortgaande tijd. Geest van geld en nijverheid klinkt verblijd; zijn roep verzwakt soms, verjongt zich dan weer, samen met het lied, dat krachtig of teer, het vertier der zeemanskroegen inwijdt…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

Een oorlog meer of minder, daar kijkt niemand meer van op Maar nu en dan is er iets in ’t nieuws, dat maalt dan in je kop. “De kinderen zijn onschuldig”: dat heeft niet lang geduurd Zij werden nu als kindsoldaat naar fronten toegestuurd. Geloven, ideologieën, ook symbolen zijn gebruikt, of anders is ‘t wel olie, waar zo’n oorlog…