Alle inzendingen over emoties

We zijn op ‘n koers Die de wind Voor ons bepaalt We zijn jaloers Op die wind Ze verhaalt Van ‘n vrijheid Die bij onszelf Nooit is ingedaald Als de vrucht Van onze schoot Maken we groot Wat klein hoort Vergeten we subiet Het kleine Dat groot mag zijn Slepen ons voort Blijven grijpen In die wind Om toch Steeds weer In gebakken lucht…

het warme gevoel van thuiskomen borrelt op bij het zien van de echo van mijn glimlach op jouw gezicht dan wil ik je zoenen fluistert de wind…

Uiteindelijk Zie ik wie jij bent. Bang voor jezelf, Bang voor het leven. Waar vind je de kracht Om vol te houden, Je te blijven verbazen. De universele taal, Ik leer hoe ik hem kan vinden, Maar vooral door te luisteren, Te zien, Voelen, Te proeven en te horen. Wie ben ik, Maar vooral Wie ben jij. Waar zijn je dromen, Je verlangen…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om leen nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

en sloeg als boeg beelden naar wie maar wilde horen taal schreef jij vele malen dichterbij eilaas geen enkele zin sprokkelde kromtaal recht zelfs aan zee waar jutten dagelijks brood verwierf stierven klanken af en raakten verloren in donderende golven jij noemde het poëzie…

‘k wou dat ik kon zingen, ’n stem had van een prachtige sopraan ‘k zou warempel eerst beginnen en er helemaal voor gaan! ‘k wou dat ik kon schilderen, ’n hand had met erin een penseel ’n schildersezel en palet, ‘k zou schilderen zoveel! ‘k wou dat ik kon tekenen, van die prachtige portretten ‘k zou de wereld wat betekenen, van die linkse of die…

In gedachten gevangen loop ik hier verloren zo alleen in het bos. Volg de paden tussen de bomen, hun stammen door de schors omsloten. Gedachten blijven komen emotie zoekt zijn weg tussen die hoge bomen. De wind streelt zachtjes mijn wang alsof hij fluistert wees niet bang. Zachtjes hoor ik de vogels fluiten of ze willen zeggen…

woorden worden weggeslikt gedachten blijven hangen slaat de klok gestaag even irritant als toen tikt de pen harder dwaalt de rook in cirkels korte nagels afgekloven tot op het randje langzaam verdwijnen in het niets als donderslag bij heldere hemel het hart doet overslaan wat zijn adem doet stokken ~* Duogedicht met Martien Montanus…

ze voelt het aan hij net zo belangrijk als zij zij net zo onbelangrijk als hij hij rookt zij eet hij drinkt zij droomt whisky chocola javaanse jongens het laatste voor beiden hij pakjes vol met vloei zij die ene droom met zijn donker bruine ogen noem het liefde noem het lust lekkere trek of bekoring hij steekt ze op javaanse…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

Ik lees, je bent alleen weggegaan, niet op eigen wil noch kracht, ver bij het vaderland vandaan, door grijs/zwart opgebracht. Ik lees, dat je moe en hulpeloos bent een haas door niemand gered, Rogier, Fransoos als celgenoot kent, wat echt converseren belet. Op de hei werden dagen, nachten, het gouden oog 's morgens je doel, onbereikbaar…

ze stond voor het huis waarin niemand meer woonde de geest uit de fles de ziel uit de woning tranen brandden in haar ziel terwijl ze verder liep met droge ogen zelfs de fluister van de wind kon haar niet troosten…

Het slaat me om de oren komt telkens weer terug, het laat weer van zich horen, soms traag en dan weer vlug, het slaat me om de oren, en zet me op de plaats, maar soms zou ik toch wensen, zat ie er maar eens naast! Want telkens om je oren slaan, is helemaal niet fijn, ik wilde maar dat ‘t gewoon mij mezelf liet zijn. Want…

m’ n gedachten linksom of rechtsom draaiend kom ik toch steeds weer op het zelfde punt uit…

Soms, héél soms moet je me even terugroepen... Me wijzen welk pad ik ook al weer koos. M'n hand vastpakken en me zacht toefluisteren: "dít is ons levenspad" en we hoeven het niet af te rennen. "We bewandelen het sámen stapje voor stapje, jouw hand in de mijne en onze blik in dezelfde richting!"…

als wind de nevels van ideeën open jaagt lijken die plots op herinneringen die sterven in de kou van een vroege morgen het onzichtbare heeft geen naam meer dwaalt verder op zoek naar zijn eigen echo het snoerloze denken gaat over in fladderende intenties die weer verdwijnen tot wrakhout onder een zandlaken zand onder zand onder zand…

Het geluk lacht ons toe tjonge, maar da’s hard werken.…

Een bootje in de storm op zee, stuurloos,...zonder kapitein. Soms kan ook ons leven als dat ene bootje zijn. Geen koers te bepalen, even de richting kwijt. De dingen in het leven, soms met onzekerheid. Verdriet, pijn of verwerking, geen haven in het zicht. Denk dan aan één ding: straks wordt het weer licht. Dan zal ook jouw anker…

Het allermooist aan ’t Noordzeestrand, was niet de branding of ‘t warme strand, de vissersboot aan verre horizon, of de goudgekleurde ondergaande zon. Niet de mooie schelpen in ‘t warme zand, de meeuwen etend uit mijn hand, die daarna opgingen in hun spel, van vliegen, zweven en dalen snel. Nee, het altijd durend krachtenspel, van wind…

Zijn geluid is duidelijk Rechts rechts Één twee drie vier Laarzen pumps sandalen Rechtse geluiden Luiden hard Altijd hard Links als elitair gewist Rechts voorwaarts Direct en toegankelijk Heeft begrepen Hoe u te doen geloven Zelf te beslissen De volksbeweging Bedankt uw stemmen En Beslist alleen : ‘Voorwaarts jullie Niet tranen…

jouw tranen klonken oorverdovend evenals de smeekbeden van derden verdwaasd danste het kalk rondom weer laaide de litanieën op 'n rilling van diep geraakt zijn klom omhoog tot de haargrens nam machteloosheid snel over wat kon ik met twee handen.. en richtte ze tot de hemel…

Als vreugde verdriet overwint, stromen tranen het dal der duisternis voorbij.…

Binnenin mijn buik zachter als een veer Een kriebelfriebel streling van leven klein en teer Blozend van verrukking in de ban van je bestaan Harten reeds verbonden geluk ontstaat spontaan Wonder boven wonder een stukje jou en mij Mix van liefdesvreugde mijn kindje dat ben jij…

kleine vlekjes duisternis regisseren de bewegingen op het kruidnagelende kruispunt, ik prefereer liever de ondergrondse het is wat zachter en heeft de geur van lavendel de drukte boven maakt grote gaten die gevuld zijn met ontelbare stemmem en beelden die dogmatisch mijn rust verorberen al is het wel dat mijn diafragma me nog leidt…

Wonderlijk is ‘t in ‘t holle van de nacht, Plotsling te denken aan zoveel beminden; Als in de duistre wereld van de winden, ‘t Zwalpe element ligt met gebonden kracht. Dan komt zich al wat ver is weer laten vinden: De handen, de gelaten der beminden, Als in een gloed van lage kaarsen, zacht. Smartlijke vreugd te sturen naar die schijnen. De…

Flikker toch op Het leven zonder schijn Baar dan de vrolijkheid in gein Ik heb geen zin in leuke taal Ik flap het eruit, nu verbaal En stort het over je uit Ik verhaal Ik heb schoon genoeg van je neerslachtigheid Aan, uit Licht, flikkerend zomaar Allicht Ik wil geen commentaar Ik trek de stekker eruit…

Ik wil je iets willen vragen Want opgeslagen vrienden Zijn absent Weet hun namen niet Ze waren nog klein Zelf hun vriendengezicht Klein opgeslagen Maar Jij zou het moeten weten Of Heb jij ze ook niet gekend Kind alsjeblieft Mijn kinderjaren Wek mij.…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

wanneer wolven zich groeperen als dwazen azen op een prooi om te overleven vertelt ’t geheim binnen ’t geheim mij dat deze wereld veel te onzeker is om me bloot te geven…

Hij dronk de wijn. Ik zag de zonnestralen Eén eeuwig ogenblik verspelen in zijn glas. Hij zal nooit weten (God weet waar wij dwalen!) Dat ik de dichter van zijn wijnkelk was.…