Alle inzendingen over Bloemenkrans gevlochten parels

Oesterschelp, ruw in mijn hand een parel weet ik diep daar binnen begeerte die mijn ziel verbrandt verlangen fluistert in mijn zinnen Ik weet een parel, ongekend en ongezien, diep weggeborgen door schelp en pantser heen herkend ooit, op een maanverlichte morgen Ik weet een parel, stralend licht maar streel rauwe buitenkant steeds, tegen…

je bent een parel, intiem genesteld in mijn weke vlees knusjes ingekapseld In vele laagjes liefde, tederheid en verlangen koester ik je paarlemoeren pracht als de parel wordt geoogst sterft de oester…

Markthal: overdekt en zeer kleurrijk de eerste in Nederland Parel in de wereldstad Rotterdam een van de vele, vele En nu nog een, als zovele steden in de wereld, een opvallende verbindende ketting welke de parels dragen!…

II Zij zit naast me, en ik aai ‘t gevlochten haar, ‘T hartstoch’telijk rood, voor mij gevlochten, blond; En ‘t gladde strijk ik gladder met mijn mond, En zijn metaalreuk ruik ik, diep en zwaar.…

De krans van roos en leliekelken, Gevlochten voor uw bruine vlecht, Werd op uw doodkist neergelegd, En zal verwelken. Gij zelv’, die neerligt in dit stof, Aan worm en made prijsgegeven, Verwelkte bloem van onze hof! Gij zult herleven.…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

Jij lachte om de regen die niet kwam en ook al draaide het wiel om onze as, was het toch de herfst die viel en wij als brekebenen droogden de vaat met de honingdraden, die wij eens hadden gevlochten in een paringsdans waarbij schroom slechts onze kleding was…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

zachtjes, zei je vergeef me, zei ik dat ik het jubelen niet in je haren heb gevlochten of mijn meest zachte gedachte van onzegbare dingen vergeef me, zei ik dat mijn schaduw op het gebrandschilderd raam de schoonheid niet raakte van het genezend licht rust maar, zei je in mij eindeloos droef…

Als witte duiven eens vlogen overtuigt geïnspireerd rond de aarde in grote bogen in de vredesvlucht witte veren lieten vallen op ieder land en continent als godenoffer mensen flora fauna had verbonden met een gevlochten lint van vredesveren…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

Mechanica zwoegt het voortbewegen van raderwerken, onderworpen bij wet en regel door feilloze finesse van fysica samen hebben zij de deeltjes en krachten tot elkander gevlochten uit liefde een kind in ruimte en tijd gebracht en quantum gedoopt die alles ontspoort en niets doet zoals het hoort…

met zijn modderpoten trapt hij op haar hart grof en onzorgvuldig neemt hij haar ruimte af langzaam raakt zij adem kwijt in haar benauwenis haar ziel schreeuwt om bevrijding in dit grauw gevang tot op een dag zij vlucht uit die gevlochten kooi beurs geslagen komt zij aan bij lotgenoten…

eens droomde ik van jou een stralende lach een blik vol vreugde en geluk je was als een parel in een oester vol mysteries maar iedere keer ik dichterbij kwam klapte je dicht toen zag ik hoe iemand je meenam en je aan een ketting hing mijn parel het was een droom en toch ben ik je kwijt mijn lief…

zomeronweersbui stort parelend kristalsteen langs de regenboog…

EVAM (ZO) hij is de parel in de lotus – eer ik hem – heilige vrede…

Vroeg in de morgen  glinsterende dauwdruppels  parels in het gras…

in herboren liefde hernieuwt zich een droom die als zweem van verlangen ons zacht wil bekoren waar ik een traan in schoonheid diep geborgen in mijn hart koester als een parel ontsproten uit de nacht verglijdt toekomst in het niets een wens wordt verlangen waar tranen als parels zich hernieuwen in dromen…

Ik zie de parels in de diepzee van je gedachten De parels die jouw schelp omhelst De vlammende vlinders in je ogen zijn mij dierbaar Het zijn kristallen in helder water die van liefde zingen Adem in mij, liefste Beroer mij met je licht Wees medeplichtig in eindeloze overgave een eeuwig zoete kus…

parels op jouw huid dansend in het schemerlicht ogen begeerlijk…

ragfijn kant schittert parelende dauwdruppels ingenieus schouwspel…

Een regendruppel siert het blad; "Oude Parel" blijft toch verrassen.…

Een parel wat dof in haar schelp Al jaren dobberend op de levensgolven spoelde bij mij aan Haar warme gloed deed bij mij een vonkje ontstaan die oversprong en ze begon te stralen Ze is zeldzaam èèn met karakter en een naam Zo is er bij twee weer nieuw leven ontstaan Een parel vinden op je pad een ongeloofelijke schat…

de wind maakt golfjes op het water zeilen glinsteren in de gloed van de zon het bootje deint dromen spiegelen zich in pastellenlijntjes meeuwengeluk zweeft langs het hemelsblauw het anker glijdt haakt zich vast vrijelijk tussen het groen ogen strelen het gevlochten scheepstouw is er nu nog iets wat ik wensen zou...…

een scherpe dolk snijdt parels uit week oestervlees en verwondt de zee…

Zijn hart gevuld doch de handen leeg snijden jaren weer kartels aan randen daar waar de morgenzon lacht en koeien het malse gras al loeiend begroeten telt hij jaarringen van een gevallen boom geknakt na het kerven van twee namen ooit sterk verbonden door gevlochten handen…

De laatste tranen op mijn wang Verwoeien in die rondegang, Mijn polsklop, eerst zo luid en bang, Vond hart bij hart ten beurtgezang; En 'k wist heel blij, voor altijd, gáns, Onder mijn wilde-bloemenkrans, Wijl goudgloed opsprong aan de trans Dat alles goéd wordt in de dans.…

Ik sluit de ketting met parels om je hals zodat ik kan snoeren en je adem kan laten stoppen.…

Als een parel in een oester heb ik je negen maanden gekoesterd. Als een roos in een knop bloeide je bij mij beknopt maar veilig op. Als een juweel van onschatbare waarde heb ik je gelegd in de schoot van moeder aarde Als een schaapje klein en teer ben je nu veilig in de kudde van de heer.…

met de waterval meegenomen in zijn stroom weet ik dat hij zijn weg wel vinden zal De zon maakt plaats voor de sterren en de maan duisternis valt en ik vervolg mijn weg als kompas onze liefde die verpakt zat in mijn traan Ik werp nog een laatste blik langs de waterkant en zie weerspiegelt in glinsterende golven mijn traan als de zuiverste parel…