Alle inzendingen over Coen Verbraak

Mijn adem stokte Slechts twee seconden Voordat mijn stem de stilte verbrak Twee seconden Ik niet ik en jij niet jij Maar wij Volledig met elkaar verbonden Jouw lippen op de mijne Twee seconden, of eigenlijk een uur Als vlam en vuur Niet te onderscheiden Slechts twee seconden in de illusie van tijd Zoals de golf en de zee Zijn wij…

het donker geeft onzichtbaarheid de rode draad ten spijt verdwenen zielen uit ketens van het lijf in zinsbegoocheling verbraken zij de banden die hen bonden aan het aards bestaan transformeerden snel van driedimensionaal naar energie vervlakten in materie tot onmeetbaar niets kozen ruimte zonder tijd maar verloren zich in communiceren…

Op een bankje begroeid met mos ze zat roerloos gefixeerd op de stilheid van haar natuur, haar verloren blik verzonken in spiegeldelen tussen geest en haar frêle gestalte in een wit geklede wattendeken verpakt in de kwaal van het geleefde leven de mond gesloten geen zinnen zonder eenzaamheid, toen ik de ontmoeting verbrak…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden.…

Jij gedroeg je vol begrip, als wol- vin in schaapskleren Jij deed alsof 't jou interesseerde jouw hart sloeg over, bij het idee dat de norm moest vervagen Een verzwakte moraal doet lijden Plots verbrak jij in jubel, contact Gescheurd aan flarden trok ik aan een voltooid verleden tijd Het heden plengde een traan daar inmiddels geschaakte…

geluk in de nacht van onze gedachten aan meer aan eeuwig zonder alleen nog te zijn sleet de pijn alle wonden verbonden we in de lucht zuchten we zei je zacht ik heb alle tijd geduld ik wacht vervulde de geur van jou en mij de walm verzacht tot de kracht onontkoombaar alles verlichtte en we wisten we zwichtten en verbraken…

Je vertrok en verbrak voor even de banden van al wat verbonden is. Weg van zoveel moeten van zo vele vragen verplichtingen alom. De eerste stappen zijn gezet daar waar vrijheid en rust samenkomen in een ander bewustzijn.…

’t Was dertig jaar sublieme televisie Perfect gemaakt met minimaal budget Trendwatchend en satirisch tot en met Met in het denkend volksdeel veel klandizie Maar ’s zondags anno nu in februari Lijkt toch het duo sterk op Gé en Arie…

De tijd belooft niets anders, de enige aanknoping verbrak haar schakels, ketsende stenen, lonken naar de kringen die een rondedans ronder maken. De witte vleugels, ze wilden slagen vormden vereniging ze vochten tegen onschatbare afgrond en dood, als engelen hun eeuwige levens waagden ontsloten... wat eindigheid bood.…

de wildernis van het Wad leek vanmorgen even op een getemd beest , de stilte was breekbaar op het moment dat de heilige zijn woord verbrak en sprak met de schittering in zijn ogen zijn borstelige wenkbrauwen scheidde het brakke water met de waarheid in zijn ziel, in zijn kielzog liep de koestering naar hoop dat het leven voor het gerecht…

ik heb het nooit begrepen dus leg mij uit waarom ik onderga deze jarenlange ketting rondom mijn zijn is het de put waarvan ik het deksel verschoof of het contact dat ik verbrak met hem die mij bespeelde en hoe bevrijd ik mij van zoveel kwaad van deze groep bezeten van haat en mij beperkt in Nederland zijn straffen niet…

Daar waar ik nooit jouw naam vergat Met sporen op het schelpenpad De boerenglop, het droge wad En rozenbottelwegen Daar vond ik wat ik nodig had Veel meer nog hier, dan in de stad Een stilte, die de zee verbrak Naakt in de zon gelegen Waar zeilboot met de vogels gaat Mijn hart voor jou steeds over slaat Waar lichtjes waken, 's avonds laat…

Je vak is het Om je medemens Te helpen in Het reine te Komen met zijn ziel, Vooral hij die Al zo vaak viel Over de doornen Op zijn levenspad - Als ik dat andermans Muizenissen noem Reageer je verontwaardigd, Bijna kwaad - want jij Vindt dat dit is waar het Leven ten diepste over gaat…

het begon met chatten zo onschuldig als het lijkt leerde ik je beter kennen begonnen wij elkaar te verwennen ook in het echt ik wilde steeds meer je belde me op een dag minimaal 3 keer ik zou het m'n vriend moeten vertellen maar dat doet veel te zeer moest telkens plannen wanneer ik je sprak hoopte eigenlijk dat je deze affaire verbrak…

Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent.…

Verbrak de beelden met een verleden levenssessie. Foto herinneringen worden door de geest niet meer met herkenning gewaardeerd; door de mens die over zijn eigen verleden dementeert. Vergeten geluk op wat nooit meer mag komen. Verontrust de mens in zijn gelukkigste dromen. Vergeten geluk dat geen uitweg meer kent.…

Het zijn geen kleine namen, Coen Moulijn Van Hanegem De Winter Johan Cruijff De Boer en Dennis Bergkamp met z'n kuif Ook Neeskens en John Rep mochten er zijn De sterren die de cup met grote oren De beker van Europa's kampioenen (Soms op een slof of oude voetbalschoenen) Wel vijf keer wonnen en nadien verloren Aan oil- en oligarchen…

Moraalridders en rakkers van fatsoen, voert onverdroten de nieuwste taalstrijd tegen heteronormativiteit - Oef, moeilijk woord... Waar is het om te doen? Hoe progressief dit streven ook mag schijnen, het voert ons naar de tijd der puriteinen.…

Als een rotsblok lig ik op de aarde Sinds Jean-Samuel ’t contact verbrak Ik vind bij Cagliostro onderdak Hij hecht aan Mesmers theorieën waarde Magnetiseert, iets wat mij zorgen baarde Maar tegelijkertijd een halm toestak De wetenschap hangt aan de wilgentak Zelfs Newton is niet meer van deze aarde De graaf, genezer, ziet mij vorsend aan…

Maar toen dat kruiste met het pad verbraken wij de banden. De Ronde Tafel werd een vlot dat in de branding drijft en loze kringen schrijft in het allang vervallen slot. De angst, de dreiging blijft.…

Mijn peinzen zwijgt, - heb ik dan niets gewonnen Bij 't rustloos zwerven langs des levens kusten Dat niet verbrak, dat niet tot niets verging? En in mijn ziel waar zoveel smarten bronnen Rijst zacht geluid, een stem van stil berusten: - Toch, één ding bleef: de schone erinnering.’…

Ik heb altijd naar je geluisterd en bood steeds weer de helpende hand voorgoed heb ik daar een eind aan gemaakt verbrak met jou de laatste band. Ik laat me niet door jou manipuleren want bijna maakte jij alles stuk alles heb je van me afgenomen behalve mijn allergrootste geluk.…

Toen duisternis mij in het hart gleed zong de nacht mij naarstig zijn lied De eenzaamheid voelde kil en wreed en in mijn hart schreide het verdriet Wijl ‘t stille mij de keel dichtkneep zat ‘t duister vol van met onbekend Van de nacht gloeide de wurggreep waaraan ’t verlaten mens nooit went Waar klokgeluid het stille verbrak restte mij…

Ik wil niet meer denken Ik hoor de violisten de muziek binnensluipen Een grote vermoeidheid overvalt mij door lang terug te denken aan het verleden transformeer ik vanzelf ben in mijzelf vol herinneringen binnengedrongen forceerde de sloten en verbrak de spinraggen nu engelen rond mijn schouders zij speelden een belangrijke rol in dit drama…

Ben in mijn eigen herinneringen binnengedrongen forceerde alle sloten en verbrak de spinraggen ineens kwam er duidelijkheid in mijn leven ik leefde eindelijk het leven, dat ik wilde leven deze transformatie gaf geestvernieuwing zeg maar rustig een enorme verruiming blikvelden werden geopend, die ik niet kende dit alles kwam door lang terug…

de eerste vuurpijl knalde verbrak in sier het nieuwe jaar verlichtte stromende champagne gejuich omarmde de franje ik was alleen, zij daar uitgelicht in hoeken zag ik schaduwen bewegen vergeten had ze daar gedropt ik kon er toen niet tegen op moest verder met mijn leven ik zag ze kleur en vorm krijgen, voelde weer de wanhoop aan den…

Ze zagen het kindje Jezus in een voederbak En bogen zich eerbiedig voor Hem neer Ze brachten het in stilte alle lof en eer Totdat een groot engelenkoor de stilte verbrak. Zij zongen: Ere zij God, ere zij God in de hoge Vrede op aarde in de mensen een welbehagen Amen, Amen.…

fraai regisseerden algoritmes de tijd en behoeftes der mensheid op aarde waarbij ziektes oorlog en natuurlijke rampen volgden uit het bekampen van teveel mensen waar economische doelen de smoelen bepaalden liep het natuurlijk algoritme groot gevaar de mens verbrak de balans in de natuur in tal van tekenen maar ook genegeerd…

in vele zware dromen zag hij haar immer komen en weer stille stille gaan toch was het echt gedaan toch eeuwig kwam ze stil strijdend tegen zijn wil emoties volop brengen tranen ziltrijk plengen niet te grijpen zoet verleden verbrak fluisterend zijn heden hij liet zich stribbelend gaan maar was er fors mee aan en ver onder zijn denken…

Mijn klokbesef verbrak de droom, want thuis zijn wij nog even niet.…