19658 resultaten.
Tot de verbinding brak.
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 146 rustend op de schouders van de vrijheid
tegen het contrast van het firmament ontkend,
ontrolde ze het ragfijne touw van haar
dromen waarna zij voor ons oog als
toeschouwer in de kluwen van gedachten
ontrafelde zichzelf tot de verbinding brak.…
Plotseling
netgedicht
2.0 met 21 stemmen 2.092 Als plotseling een deurtje opengaat
dat al die tijd gesloten was
Als je met iemand praat
die altijd zo dicht bij je staat
maar niet was te bereiken
Dan merk je pas
dat leven alle kant op gaat
en ook bij situaties zonder hoop
die wendingen kan maken
waardoor het kluwen wordt ontward
en je een zucht kunt slaken
Dan slaan de ramen van je…
Niets meer...
hartenkreet
4.0 met 14 stemmen 1.976 Het is al laat als je aanbelt
Verzopen in de regen
Je ogen verdronken in mist
Niets lijkt je nog te bewegen
In een kluwen taal verward
wil je in zinnen praten
Je mond beweegt in cirkels
Niets lijkt je meer te raken
Het zal de laatste nacht zijn
dat je in verwarring raakt
Je lijf rilt en gilt om coke
Niets anders dat je nog smaakt
De…
Nacht und Nebel (Amsterdam revisited)
netgedicht
3.0 met 20 stemmen 1.516 Je ogen branden zwart
gloeiende gaten in mijn hart
van boven het geil beslagen glas
met wijn bloedrood als
de pasgeboren liefde
Ik hijg mijn onmacht
in een kluwen van weerloosheid
waarin mijn naaktheid
de voltooide tijd wederom ontbloot
Je daalt op mij neer als
een grote zwarte vogel
terwijl de maan toonloos
haar ronde draait
in…
Cocon
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 191 Zonder ons in die pijn te kunnen wegen
veel verder dan een vast verdriet, leidt
terug naar eerder genomen punten
ontdooit in malse voorjaarsregen
schuilend in een cocon van mededogen
in een kluwen waaraan niet is te ontkomen
hangen ervaringen te drogen
in een milde lentezon.…
ELIMINATIE
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 640 Kluwen planten
haken zich
- ze valt -
grijpen, klauwen zich, verslingeren,
overwoekeren wurgend,
- het net sluit zich -
verstikken het vlees.
Wormen en bloedzuigers verslinden
maken het af.
Weer is iemand verdwenen.
Zonder spoor en haan die kraait...…
Thuis
netgedicht
2.0 met 17 stemmen 3.245 ,
aan jouw bloeiende takken
hing ik dagelijkse dromen
in het passeren
Als verstomde kracht verhief
jij je in het druk gefluister
van het heen en weer langs
dragende armen
Zo deinden wij gezamelijk
als een sluier op de ademtocht
van het getij van grotere stromen
nooit gescheiden
Maar steeds verder dwaal ik
vind ik afstand van je kluwen…
HOE DAN OOK EEN WONDER
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 451 schoolvoorbeeld, een heelmeester in spe
U was nog maagd en u had geen idee
Van zwangerschap, conceptie, van hoe groot
De impact zijn zou van zijn vroege dood
U was zo jong, het was dan ook een pre
Dat de timmerman u wilde huwen
Toen u onwetend zwanger leek geraakt
Wat niemand in die tijd wist te verklaren
Ik waag een poging en ontwar de kluwen…
Spons
gedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 3.124 .
----------------------
uit: 'Kluwen', 2011.…
Als het lijntje breekt?
netgedicht
5.0 met 10 stemmen 37 Wij als vliegers, een metafoor op
de frêle schouder van de vrijheid,
naïviteit tegen het contrast van
het firmament waarin iedereen
zich herkend, ontrolde het ragfijne
touw van mystieke dromen,
waarna zij - voor ons aller oog als
marionetten en tevens onbestemde
toeschouwers - de ontwarde kluwen
van alle minderheden zichzelf
ontrafelen…
VERDWIJNEND EN TERUGKEREND DENKEN
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 299 frisse damp
uit witte gesponnen suiker
watertandt
wanneer hij mooie huizen ziet
gemaakt van stijve slagroom
of gladgeschaafde griesmeelpudding
springt naar de weide
die hem zwakjes weert
toch met elke dauwdruppel
vrolijk uitdaagt
jeugdige dichtersgedachten
leiden hun eigenzinnig bestaan:
bolbliksems dringen samen
tot een woelige kluwen…
moed
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 675 Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald.
Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet.
Er was liefde in het hart.
De lippen trokken in een mooie glimlach.
Maar nu is de moed in
de vederloze schoenen gezakt.
De ogen hebben geen pretlichtjes meer.
Het hart heeft pijn.…
Boven de taalgrens?
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 84 Tergend langzaam wordt de kern
van gedachten weer begaanbaar,
verbleken geroeste metaforen,
zwerven flinterdunne deeltjes taal
vervormd in kortstondigheid en uit de
boeken geschreven door toevalligheid
waarheden vallen uit het niets
en uit de kluwen van overtal
van hernieuwde gelatenheid
nieuwe clichés worden gevonden
populisme…
spiegel met zwaan
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 122 zo schamper kan men zijn
licht van bestaan
in twee ijle lijnen
zoals
spiegel met zwaan
maar het verstand
kan trekken zoals lood
aan een vislijn zwaar
buit halend van de bodem
bezwaard bloot te staan
spiegel met zwaan en brood
de maan en nog meer lasten
drukkend tot zelfs ademnood
het ijle breekt in het kluwen
van dwingende lijnen…
Dat ik dit kan zien
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 45 Ik heb mijn voeten op het hekwerk
De beierende klokken
Hoor en voel ik tegelijk
Terwijl ik naar de hemel kijk
Zelf derdelaags inwonend
Oneindiger dan kan in vlucht
Voor wolken lood, ivoren
Zie ik een kluwen haast ondenkbaar
Tientallen zweven daar waar
Zwaluwen dus zweven
Het regenfront dat komt van links
Het wit maakt langzaam plaats…
Burned Out?
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 951 mezelf
Wakkergeschud door moeders van amper tien
Zoek ik naar mijn echte ik
Dreigementen kunnen mij niet langer leiden
Belofte en schuld laat ik achter me
Mijn God maakt deel uit van mijn Ik
Wanneer ik samenkom in eenzaamheid
De samenloop van omstandigheden
Welhaast vanzelfsprekend
Mijn jeugd in de verte zichtbaar
Als een onontwarbare kluwen…
Chaos
hartenkreet
2.0 met 8 stemmen 1.007 als een huwelijk geen huwelijk meer blijkt te zijn
je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent
je samen geen eenheid meer vormt
een kluwen van liefde en haat
je van elkaar vervreemd bent, onverschillig
er kilheid en gewelddadigheid opborrelt
elke betrokkenheid is weggeëbd
het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is
is de…
Het duivenprieel
poëzie
2.0 met 13 stemmen 3.130 De oudste trenst, en haar kluwen
Verbreedt zich tot strik en net;
Hoe zou zij blozen en gruwen,
Zo zij zag hoe ik op haar let.
Mijn winter wordt tot zomer.
... Toch sluit ik de ogen dicht!
Want ach, mij grijze dromer
Verblindt zulk hemels gezicht.…
niet bekend
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 76 troosten is mij onbekend
zoals de lariks diep buigt
tegen iedere tegenwind, hun kruin
raakt de mijne wanneer
de dauw mistroostig
langs de lessen van het leven druipt
een zweem van ontkenning
haakt zich vast in het licht
van vandaag die vol kluwen
uit het verleden zichzelf
tracht te ontknopen
het is het wazige verlangen
dat aan de deurpost…
Liefdes première
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 425 lust verwekt heftige gevoelens
exotische drugs jagen door het bloed
drijvende drift achter de evolutie die
de mens uit natte lauwe aarde verhief
Willoos gesnoerd in hun (zin)tuigen
gemend door de grote natuurlijke menner
gevangen in 'n roes ouder dan de mens
schreeuwen lichamen om bevrediging
Erogene zones zoeken maximaal contact in
een kluwen…
RIVIER "LEVEN"
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 75 In de brede stroom draaien wilde kolken
gulzig zuigend rond als een grote kluwen,
laten zich soepel dansend voort duwen
door onvermoeibare lucht- en schuim dolken,
vol balletglans uit zonnige wolken,
om heftig op te springen, dan te luwen,
mogen 't goede en 't kwade samen stuwen
naar hun einddoel, dat God zal vertolken.…
Het ondeelbare
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 198 wurging als ik binnen kom, tussen
aarden dekens kan ik rustig stikken,
beklemt en luchtgebrek keren
zich in het ondeelbare en voltrekt
uit het hermetisch zwart, zonder
dat op schrift in het lijf is gezet,
kom ik thuis, als kraaien in een
zwarte schim die kleur en kracht
van grond hebben gestolen, als
klauwen touw een gedicht ontwindt
en kluwen…
Oost Indische kers
poëzie
4.0 met 2 stemmen 1.060 Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen,
't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten,
En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen,
Helpt hij een stengel om zich vast te hechten,
En iedre nieuwe, rood getroste slinger,
Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten,
Betast hij zoekend met voorzichtge vinger,
En stoort de blinde…
Mijn ondeelbare deel
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 106 maar kom ik thuis als de kraaien in een
zwarte schim de kleur en kracht
uit de grond hebben gestolen, een
kluwen touw het gedicht omwindt
zich vergelijkt, verdicht en mijn
deel tijdelijk wordt opgeschort.…
Het ondeelbare deel?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 88 te nauw, ritmisch in
taal en goederen vergrijsd in een roman,
de plaats verkrampt in het scharlaken
rood met alleen de tijd als onderkomen,
het doen te laten als constante druk van
zwaartekracht als ik de teugels aanspan
maar kom ik thuis als de kraaien in een
duistere schim de kleur van de nacht
uit de grond hebben gestolen, een
kluwen…
aarding
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 143 nadering in de einder
de liefde een zwaar vehikel geworden
wat nog rest past in mijn geklemde hand
het schrijven het tasten naar kostbaarheden
die zich onvermoed in mijn zakken verhullen
plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes
met het definitief van een houthakker
die een boom omlegt
Met klompen aan de vingers
betrek ik het papier
het kluwen…
Het geschrevene blijft?
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 27 ,
ze leven in mensenhoofden, onder
stenen, tussen rottend blad
witte sporen van paddenstoelen
wel gesponnen, net niet klaar om te
gebruiken, vervloekt door herkomst en
afkomst doorzichtig glas, onbreekbaar
als druppels regen in een schemerplas
hun gelijkenis met de maat der dingen,
ongenaakbaar als onvoltooide tekst
te spellen, kluwen…
non met bronzen schedel
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 497 aan haar rozenkrans
(Die zij tegen alle voorschriften in
Onder haar habijt droeg)
Een hangertje verborg
Een bronzen schedel
2
Maar nu
Nog voor zij kon rijpen
In de lichtkegel
Die door glas-in-lood gefilterd
Op de marmeren tegels binnenviel
Schoof haar voet weg op de glanslak
Brak heup en pols en nek
Lag nog dagen te ademen
In een kluwen…
MORGEN DOET PIJN
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 212 Zoals de zon een maan beziet
zo kijk ik naar de verleden tijd
Tijd, die alsmaar verder schiet
en elk mens naar ‘t einde leidt
Zoals de stilte ‘t kabaal beziet
zo bekijk ik de mens rond mij
Elkeen die God in de steek liet
als dank voor liefde en medelij
Zoals God onze wereld beziet
zo kijk ik door de microscoop
Een wilde kluwen vol verdriet…
Dans van Bekoring
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 1.541 De rest raad ik
Dan moet je woorden verspillen aan een daad
Het ging als volgt:
Een versneld kluwen diep in het landschap.
Verstrengeld gescharrel.
Schuimlippen.
Een blozend gevecht.
Hoeven knarsen.
Zweet dampt in kringelende slierten.
Versmolten vlees dat zwenkt en kantelt in een lijnenspel.…