Alle inzendingen over Eenzame ziel

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

verstilde aanwezigheid reflectie van struiken gloeiende horizon ziel gedompeld in vrede extatisch in eenzaamheid wenst hij te delen het ondeelbare geen oord gerieflijker voor een laatste woord…

Naakt zijn en sex hebben dat is gemakkelijk Iemand in je ziel toelaten in alle kwetsbaarheid je hoop, angst, vrees, verlangen eenzaamheid tonen aan elkaar dát is pas écht naakt zijn.…

verbrande zielen, verblind door hebzucht alleen voor altijd.... eenzame dagen, vervuld van haat voor altijd verloren... verloren wegen, verwijderd van redding. hulp is nodig.. wij wachten.. zolang het nog kan...…

de diepte in mijn ziel ? Ik viel in een diep duister gat genoeg vrienden en dan toch alleen Ik voel me o zo eenzaam waar gaan mijn gedachten heen? Ik pieker en treur te veel en dan is daar dat rotgevoel het gevoel van eenzaamheid Dat is hoe ik mij voel……

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

vertel me wie ik ben en ik zal jou beschrijven eenzaamheid verdrijven mond en oren zijn vertel me wie ik was en ik zal mij vertonen vuile was verschonen hand en voeten zijn vertel me wat ik word en ik zal jou geloven met hart en ziel beloven altijd hier te zijn…

Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar mijn ontwaakte lichaam teruggeef.…

Vandaag waarlijk veel gras gevreten Heden zo spijtig, wel een must. Men mag alles slikken en bovenop nog pikken Ons land wordt nooit meer wat het was, die dikke klasse. Aanvaarden wat je niet kan veranderen; knappe slagzin Nooit zal ik zowat vijftig sjaaltjes om mijn hals knopen hoor. Partner en ik werkten tal van jaren wel voltijds Bruto…

Pijn kan vaak helend werken, slechts amper te bemerken Verwerking hoeft al is het zo beenhard. Wat zo fel opgekropt heb is van geduurende jaren Kan ik alleen laten varen. Niet sofort er de brui aan te geven, zou erg dom zijn. Jullie halen me steeds weer boven water, theater? Denk ik niet... ik kan steeds een verstandje meer gebruiken, mee…

Beadem mij met je ziel Zo ik weer leven uit blaas Dat bloemen doen bloeien Waar honing uit zal groeien Het zoete van de dag Zal smaken naar maanden van gelach Laat me dromen in je hoofd Zo ik kan ontkomen Aan een eenzaam hart…

Gebroken door de twee tijden kan ik alleen maar eenzaam lijden. Een gegil diep in mijn ziel overtreft alles wat ik beziel.…

op de bühne in het groot voor de massa als de dood presenteer je eenzaam levenslied angst voor buiten niemand die je ziet in de schaduw van verlangen twijfels naar verloren tijd de wil blijft altijd hangen op zoek naar ziel en zaligheid…

zachte geluiden dringen schuchter door de eenzaamheid, ontkenning `t wordt langzaam afgebroken de ziel ontsluiten vraagt moed en geduld een bange vraag bestaat wat betekent tijd, zou dat eeuwig duren…

er hing een adem te verstikken in een zucht om te snijden   water hield op met stromen werd bloeddamp uit poriën   al het lawaai stierf eenzaam de stilte klonk steeds harder   ik bombardeerde mijn ziel en niemand die het hoorde…

je armen bewogen als takken aan een boom ik zag je eenzaamheid en sloeg de beelden op zonder er met jou over te spreken ik dacht even dat ik je ziel had gezien misschien kon je alleen maar op jezelf staan lukte het niet om van je plaats te komen?…

nu de stilte daalt nu de stilte daalt groeit duistere eenzaamheid in lege bomen de oudste dromen weerspiegelend in de zee stromen vol najaar het geruis van de golven de maan helder als een ziel…

Nog nooit zo gevoeld Hart leeggelopen,eenzaam zonder de warmte van de ziel wat het ongrijpbare gevoel van liefde mogelijk maakt. Brein gevuld door de leegloop van m'n innerlijk dat rationeel denken staakt.…

waar drukte noch haast gehoor meer vinden zweef ik eenzaam over groene dreven glinsterende sloten en golvend riet nestel ik in takken en zachte twijgen koester het zwijgen in vacht en ziel…

Mijn ziel geklemd, verminkt, in eenzaamheid, pijn Die als duister en nacht verenigd zijn Mijn ogen-meren door tranen overspoeld, omringd door eenzaam land. Tussen zwarte muren, huist mijn bloeddoorlopen hart. Gedoofd van alle vuur, ten prooi aan pijn en smart.…

in bestendige eenzaamheid woont haar wisselvallige ziel die als een ongedurige zee raast beukt en breekt spektakel maakt als de duisternis haar besluipt om dan weer in schijnbare kalmte te verzinken en zich traag en eindeloos naar alle kanten uit te rekken soms is zij een roerloze vlakte een spiegel van ongekend formaat…

Raakte mij tot het diepst van mijn ziel, Ongekende gevoelens en diepe emoties. Jij leerde mij leven, liefhebben, voelen Een vrouw met ongekende innerlijke schoonheid Heeft mij bevrijd van mijn eenzaam ommuurd bestaan Voor eeuwig in mijn hart en in mij ziel.…

Met een buik vol lachende tranen is de clown weer eenzaam in zijn droom bevrijd van de schmink van zijn ziel en is het circus het kerkhof waar zijn publiek hem in de stilte weer de aandacht geeft en laat lachen zoals hij droomt…

Zij is zijn lente de regendruppel langs het raam van zijn ziel Zij is zijn zomer zacht en stralend in de kille kou van de eenzame nacht Zij is zijn herfst omstuimig als de wind door zijn donkere haar Zij is zijn winter schitterend in facetten van gebroken pegels diep in zijn gevoel…

Je was zo eenzaam en verdrietig na alles wat je overkwam dat binnenkort de nieuwe lente misschien ook niet je ziel beroert omdat daar treurnis hangen bleef en veel te weinig licht en vrede.…

Wat jou als kind Werd aangedaan was Onomkeerbaar, lichaam En geest beschadigd voor altijd - Je hebt er niet aan meegewerkt Maar moest het ondergaan Op straffe van nog veel Ergere dingen - Volwassen ben je nu, Door je pijnlijke vijanden Niet meer belaagd, Niet meer dagelijks vernederd, En ben jij het die belast Met het verleden…

Goed en degelijk, Dat behoort het nieuws Te zijn in een doorsnee krant - Roggebrood in plaats van Luxe pistoletjes, dat wil dit land: De tierlantijnen laten we wel over Aan tijdschriften en weekbladen, Waarin je maar naar het Gewone nieuws moet raden…

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

Je bent niet de mooiste lentebloem van verlangen jouw meeldraden verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte…

Je vingers bespelen mijn eenzaamheid het gouden voorhoofd zwijgt bespreekt met mij de grootste zonde van de eeuw handen die raken op tonen van inspraak zielen die smelten op noten van geluk roep is die van de dageraad het stille minnen van de bloemen die ik pluk…