Alle inzendingen over Herken

een spiegel met hart het luikje apart voor ons is uitzicht het inzicht heel transparant ik kijk in de spiegel verbeeld me de andere kant herken uit de verte de hulploze hand die wuift naar oneindig als mijn luikje sluit…

het liep madelief dun door de broek de gedachte alleen al ze werd strontmisselijk zo primitief dichten is hoog verheven men verheft zich ik verhef mij zo sprak ze dat moet je kunnen toelaten dat alles mij gewordt ik geef me daaraan over alles wordt mij licht voor de ogen stap voor stap groeit in mij kunst nooit voel ik een boodschap…

En ik herken haar! De Geest der Poëzie, Die altijd was', der Mensheid hoogst Genie, 't Streven der Mensheid naar oneindge Vrijheid En daardoor ook haar oneindige Blijheid. Ik ken haar. Zij is mijn gouden Geliefde Uit de Poëten der wereld, gouden vreugd. Ik ken haar.…

ik haast niet meer de vader die je was maar zoals jij na al die jaren verwondering in leven brengt soms angstig dan weer blij daarin herken ik wel het kleine kind in mij...…

plotseling gaan dan ogen open herken je dat?…

zij weende haar tranen in de Steenbornbeek en de Steenbornbeek vloeide haar tranen in de Molenbeek en de Molenbeek in de Herk en de Herk in de Demer en de Demer in de Dijle en de Dijle in de Rupel en de Rupel droeg haar tranen in de schoot der Schelde en de Schelde stortte haar groot verdriet in de Noordzee waar…

tussen de marmeren pilaren speel jij je spel ik achtervolg je op mijn lederen sandalen vang een glimp op van je kleed herken je lach en weet dat we later in elkaars armen komen tot bedaren…

ik neem wat beweging in een stilstaande wind ik vertrek vanuit traagheid in dit witte wonderland ik volg met een blik het zijige blauw de engelen schudden opnieuw hun kussens uit ik herken de glimlach van goden die overwinteren…

Niet bezweken onder een religieuze wolkendeken verblijf ik hier op aarde en herken het eindeloze veld van licht en donker waaruit dit 'al' ontstaat een hiernamaals of juist zonder ik dien uiteindelijk het moment dat vind ik wel genoeg als wonder.…

na vandaag in zoet verdriet naar verlangen op zoek en de dag verschiet in geuren gevoel kleuren alsof ik jou herken in armen die me troosten me liefhebben herinneren aan wie ik ben in zoet verdriet op zoek naar ach lief naar wat niet…

Aan de kleren herken je de verlangens: ze liggen in een plas aan haar voeten. Ik streel de kilte weg, begeerte verdampt bij zoveel bloot. Nu ben ik het bos. Mijn armen de beschutting.…

Hoe herken je het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over een vergeten naam in het oerwoud van de stad waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het waaien vragen heeft tot in de dood, het stille zwijgen.…

O nacht, bevestig dat ik leef, ontken dat ik gelukkig ben, sta toe, dat de liefde mij bijstaat, dat ik wakend het slapen herken. Als ik van wolken en nevels niet weet, als ik neig naar wat niet is te vangen, is, wat mijn lichaam is, dood. Nacht, ik kom om van verlangen.…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…

is het de hond die uitkijkt wat komt of de man met zijn verre blik waar ik in kan drijven de twijfel van het wachten opstaan, weggaan niet meer zijn ik herken het geluid van de trein dat ze trouw zijn aan elkaar de verbinding losjes toch vast alsof ik hen kon vangen…

raar nu ik weer mezelf ben voel ik me een ander waarin ik mezelf niet herken juist toen ik die ander was voelde ik eindelijk mijn eigen ik, mijn kern waar ben ik toch gebleven? kom je heel snel terug in mijn leven, alsjeblieft… 27.02.2004…

Kijk er ligt een naam in deze kamer herken je jouw karakters.…

in de kamer vol rook hoor je wel stemmen maar ziet geen een gezicht later,veel later herken ik mezelf terug in een spiegelbeeld of een raam later,veel later trekt de rook langzaam weg maar het is stil veel en veel te stil…

volle dagen als de maan de nacht omarmt en leegte overvalt in het stil als ik droom en wacht op de naam die mijn naam kent mijn hand neemt zoals ik die hand neem waarvan ik de grip in het donker blindelings herken…

Zeg vandaag alsjeblieft iets liefs tegen mij, zeg vandaag iets positiefs Zeg me woorden die ik nog niet ken of woorden waarvan ik vergeten ben dat ik ze ooit hoorde, Wie weet, misschien herken ik nog wél de akkoorden Ik ben er zó aan toe, alsjeblieft?…

Morgen zie ik engelen Zij worden op doeken gedragen Herken ik dan de eenvoud Van enkel zwijgende vrouwen Uit mijn verbeeldende lagen Zij omarmen mij zonder te raken En verwarmen met open ogen Middels licht waarvan de dichter Woorden wil maken…

Hij kan gewoon niet eens doen wat hij wil Hij wordt beschermd door 'n leger bonte pieten Die zelfs uit noodweer nooit terug zullen schieten Doch wie de Sint belaagt is dressed to kill Incognito, geen mens die hem dan ziet Als bonte hond herken je hem ook niet…

Wanneer die voor jou zijn vergoten, herken je dit aan hun gezicht. Plaats je dan tussen beiden, en zeg dat het je spijt. Misschien mag jij ze dan drogen, zodat het zonnetje weer schijnt…

in de haarspeldbocht van de tijd zie je daar jezelf omkaderd daar sta je dan in je pose van antiheld je onschuldiger, onwetender zelf zich naar de toekomst te zenden voor toekomstig bewijs dat, objectief gezien je dit ooit ook was en nu je vastgelegd bent in het felle licht één milliseconde vastgepind in het gouden uur moest ik een paar…

's Middags een Eau de Toilette die ik herken. 's Avonds draait de Radio 'zijn' nummer. 's Nachts voel ik zijn handen op mijn lichaam…………

Zo gaat het soms: in alles wat je ziet Herken je steeds jouw amoureuze falen Dat zich dag in dag uit maar blijft herhalen En om dat te ontstijgen lukt maar niet Sex and the City - schrijnend amuserend - Nu alle dagen extra confronterend…

In aanbidding strek ik me uit naar de hemel, vol verlangen om de bron van mijn leven te ontmoeten Ik ervaar het in Alles om me heen In de veelheid van gezichten herken ik de bron en geniet intens even raken onze zielen elkaar, om vervolgens verder te gaan.…

in de muze van jouw gedichten daar herken ik mijzelf in mijn hart vulde zich met jouw innerwarmte in een onzichtbare taal omgeven door kunst die het kenmerkt daardoor voel ik me begrepen dat als een mengelmoes van weemoed mij doet rondlopen over ‘t veld van herinneringen...…

in alle woorden schuchter geschikt zal hij je vinden dagen verglijden onmiskenbaar het hart is te week van maand tot jaar herken dit gevoel vergeet niet te bezinnen weet daarbij ook dat je zal terugkeren nooit onbewust wellicht in een ander gedicht…

Mijn vrouw is echt mijn vrouw niet meer Met groen haar,valse wimpers, implantaten Haar nieuwe look brengt me in alle staten En steeds belooft ze:dit is de laatste keer Men zegt dat ik mijn vrouw te zeer verwen Waardoor ik haar nog nauwelijks herken…