Alle inzendingen over Lichamelijke schoonheid

dat ik zelf gevormd heb uit het metaal van mijn lichaam en de zijde van mijn geest…

WREDE SCHOONHEID als onze lichamen weer zijn gereduceerd tot onbezielde atomen en het profiel van je voetstappen langs de oevers van de tijd is bedekt door het sediment van miljoenen jaren zouden wij elkaar herkennen als we in de hemel zouden zijn? of, zullen wij weer vreemden zijn zoals van voor onze ontmoeting?…

Ik trad mijn eigen lichaam binnen. Daar kon ik aan schoonheid winnen. Op wegen van verdriet en smart. Vond ik de parel diep in mijn hart. Ik draag die grote schat nu mee. Geluk is er: zo groot als de zee.…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

Ik kniel voor je schoonheid voor het licht van je ogen voor de scherpte van je intellect voor de kracht van je woorden voor de warmte van je vlees voor het vloeien van je liefde voor het openen van je benen voor de tranen van je verlies voor het schokken van je lichaam voor de openheid van je geslacht voor de eigenzinnigheid van je geest…

Wil zo graag Nog even die Jongen zijn van Zo'n jaar of acht Spelen in opa's Tuin, schaatsen Op de gracht, Wil zo graag Nog even weten Wat ik toen dacht Mezelf kortdurend Verliezen in mijn Gedachtengoed van toen - Maar 't zijn, ontdek ik nu, Onbereikbare bestanden Opgeslagen in de hersenen Van toen - 'k moet leven Met…

In een spleet tussen de stenen op ons terras groeide je op in de maand april op een onooglijke plek dicht bij de muur achteloos liet ik je er staan Nu in mei besloot ik het onkruid te wieden ik kwam je tegen als een steel met een pluizige bol erop een ronde vorm met punten en draden Een fijn weefsel glinsterend in het licht ik keek in dit…

De schoonheid van een jongen van binnen en buiten ontdekt door mijn huid mijn nieuwsgierige lichaam Bij anderen in huis leg ik de bedden vast in mijn dromen Geen van hen nodigt mij uit Kunnen ze aan mij zien hoe kritisch ik ben?…

Als ik niet meer naar je zou mogen kijken het zicht hol en grauw Als ik niet meer naar je zou mogen kijken elk creatuur vergelijken met jou Als ik niet meer naar je zou mogen kijken de wereld verdoemen om wat ik niet meer mag Als ik niet meer naar je zou mogen kijken koesteren wat ik ooit zag Als ik niet meer naar je zou mogen kijken…

je ladderde in veranderend licht de ontelbare treden naar beneden waar de bloemenmand voor heden de kleuren van morgen al had jij hebt selectief naar het zonlicht breken gekeken met armen vol keuzes corrigeer jij stukjes schaduw tot schoonheid en harmonie in balans waar eerst het prille nog kille licht de natuur verkent gaat…

Schoonheid zit van binnen, werd mij altijd gezegd. Maar ik kon nooit winnen, in het verbale gevecht. Ondanks de schoonheid die ik bezat, werd ik gezien als een wrat. En nu moet ik vechten voor mij, De schoonheid tegemoet, Worstel ik me eindelijk vrij...…

Als zware deken hangt geluidloos de nacht wikkelt stille vormen in haar ravenzwarte vacht Myriaden sterren kristallen van licht maken de hemelboog een goddelijk gezicht Het meer bespeelt de volle maan het spiegelbeeld kraakt rimpels in haar zilver als water haar raakt Lopend in de nacht één met zoveel luister mijn blik reikt omhoog…

gezien aan de kant je rode hart bloeide liefde deinde warme hartstocht langs mijn hand jij golfde zomer op de wind van snelle auto’s die in passeren hun motorgeluid even heftig uit moesten proberen ben terug gelopen naar de rode golf in de roze zee die op mijn netvlies gebrand stond de bloem streelde ik maar plukte haar schoonheid…

Schoonheid zit van binnen niet aan de mooie buitenkant zuiverheid kunnen beminnen wat is wel of niet relevant Schoonheid zit van binnen je moet leren hoe dat voelt eerst openstaan om te beginnen niet twijfelen met wat je bedoelt Schoonheid zit van binnen houd dit niet langer gevangen in zelfvertrouwen winnen en toegeven aan verlangen…

verwachten verkleurt onze wereld eens waren we pril en bloeiend loom in de zon dartelend in zachte lenteregen onze tijd rijpt als roodgouden lanen en najaarsplafonds onder de hemelkoepel mooi en onvergetelijk zo onvergetelijk mooi ben jij met het goud van jouw herfst op je gezicht en in je hart een feest van wonderlijke schoonheid…

Schoonheid komt van binnenuit, is aan de buitenkant ook vaak zichtbaar... Jammer dat veel mensen dat niet zien?!…

De schoonheid van misbruikte maagden in de modder van een afgestorven meer. De schoonheid van verrotte graven met nazi leugens voor de helden van weleer. De schoonheid van een wereld die we willen redden, kost wat kost, opdat het gruwelijke, het offer en de abstracte schoonheid van het worden wordt.…

schoonheid zit van buiten liefde binnenin zonder schoonheid kun je leven zonder liefde heeft het geen zin…

Ongekende schoonheid, waar kom jij vandaan, hoe jouw gezicht met haar goddelijke blikken en ogenblikken mij voortdurend in beroering en vervoering brengen, een verwarring klopt alsof ik jou nooit eerder heb ontmoet, steeds weer verrassend en elke keer anders.…

Zijn schoonheid is goed verborgen Honderd schachten moet men door Duizenden hordes nemen alvoor Daar wachten ontelbaar veel zorgen Monsters waken aan de poort Beesten zijn trouw uw reisgezel Dorstig de dagen in grijze hel Onversaagden gaan hier voort Zijn schoonheid is een kleuterhand Friemelend aan het tafelkleed Kwetsbaar hart gehuld…

Toen ik heden opzag van mijn leven, Uit de schaduw van mijn stille zorgen, Zag ik, tot de witte diepe verte, Weer de Schoonheid om mij henen slaan, - Tot haar immer onverwachte gaven, Tot haar wijde zegenende handen, Tot de kalme stammen van haar vruchten Ben ik weer gelukkig heengegaan.…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

De schoonheid van de natuur zo mooi, zo echt, zo puur Laat zij haar mooiste bloemen bloeien ik zag schitterende dahlia’s groeien Mijn dahlia-tuin schonk mij de mooiste bloemen alsof de natuur mij wilde zoenen mij iets wilde zeggen in al mijn verdriet vergeet in al je zorgen het mooie niet Het mooie in de natuur om je heen is van een schoonheid…

Wat maakt een mens mooi schoonheid? schoonheid zit in je hart maar het oog wil ook wat...…

Schoonheid, levenslang verborgen door ontkenning Je geeft je, juist aan mij mijn aanbidding, ik ben stil prachtig schepsel der natuur ons houden van reikt tot ver voorbij het vagevuur.…

Wit en lila en dieprood etaleren rododendrons het uitvoerig al die schoonheid zat van binnen…

Vanuit het venster niets dan Gouden Regen Dertig jaar oud en daardoor wijdvertakt Een gulden hemeldak vol trossen elfentranen dat in speelse bries en zonlicht zijn naam in gouden letters spelt…

Schoon ben ik, stervelingen, gelijk een droom van steen. Mijn boezem, waar zich beurt aan beurt elk schepsel wondde, houdt alle dichters door een liefde aan mij verbonden eeuwig gelijk de stof, stom als de stof meteen. Een onbegrepen Sfinx zetel ik in ’t azuur, ik paar een sneeuwen hart aan zwaneblanke leden, het lijnverplaatsende gebaar blijft…

verkleurt onze wereld eens waren we zo pril en loom in de lentezon dartel in zachte regen wij blozen in de tijd als de roodgouden lanen en plafonds onder weidse luchten in 'n feest'lijk najaar jij zo mooi en onvergetelijk met ‘t goud van jouw herfst op je gezicht en in je hart versierd door goede jaren een feest van wonderlijke schoonheid…

Je bent niet de mooiste lentebloem van mijn verlangen mijn meeldraden verdwalen verliezen langzaam de soepele troon of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van mijn ziel misschien dat na de heimweedood de verlangenbloei zal voltooien maar tot die tijd houd ik mij groot het kan vriezen…