Alle inzendingen over Schetsen

woordjes fluistert naast mijn nog slaperige hoofd met half ontloken ogen zie ik lachrimpels groeien die met vrolijke zijwegen de kreukelzone vergroten plagerig strijk ik ze glad al duurt dat vaak maar even zodra ik je een tel verlaat trek jij weer in de plooi de vouwen tekenen je gezicht levendiger dan een biografie je ooit zou kunnen schetsen…

zwijgend moment dat in rust de aarde vindt gij koestert hoop terwijl het leien dak het water beregent met schellen vol vreemde tonen hoezeer het lijden wordt bemind in de vrucht van het bestaan maakt de dood schetsen en graveert de lijnen in onze hand mijn stoel mijn liefste ons bed maar ook de tafel die ons scheidt is van hout ontbonden…

't Was niet de bedoeling jou te kwetsen want, zo heb jij het opgevat alleen geprobeerd een beeld te schetsen dus kan ik het ook niet helpen dat jij het verkeerd hebt opgevat...…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze elkaar kunnen minnen goed gevormd worden het zinnen die openheid schetsen op dichterlijk vlak klankbeelden fluister ik in je oor hoop dat ze de woorden bereiken elkaar voetstoots zullen verrijken tot een sprekende metafoor het schilderen laat ik over aan jou jij mag ze laten samenvloeien door…

Morgen zit ik languit met een ijskoud biertje te Schetsen over het leven wat mij tot op de dag van vandaag is gegeven.…

ook de verf sleept toch de etspen, droge naald mijn passie, langs het leven van de stad lokt het landschap overweldigend door al het zonlicht op het water van de Amstel smeekt schoonheid rond de Omval ook naar het geschept Chineespapier dat vochtig aan mijn handen kleeft zo onbeschrijflijk mooi, zelfs zinnenprik’lend als ik onder schetsen…

het is niet dat ik je veracht mijn stad waar ik toch ook het daglicht zag de stegen, molens, hogeschool die mij lijdend, schetsen zag ik wil verder, veel verder dan mijn ronde neus kan zien, veel verder dan het licht en heel misschien kan ik er ook mee spelen in duisternis en schaduw van de grote stad Leiden gegroet, laat mij niet lijden…

hoe spoken een netvlies bestormen beelden schetsen, onzichtbaar zo zichtbaar dichtbij grijze onverklaarbare tijden laten de mens lijden hoofdzaak is er niet meer bij voeten wankelen door de dagen handen die verlorenheid dragen de duim, de vingers gekromd een mond die wil spreken in een herhaling tot stilte verstomd gedachten van…

In hart en gedachten strooi ik stralen over stranden om de duisternis te breken schaduwen schetsen mijn pad achter de einder baart een jonge storm nieuwe golven het deert mij niet dit strand biedt tomeloos onbegrensde vrijheid.…

het leven wordt getekend door natuurlijke seizoenen daarbinnen, in mij, werkt ook de wet van komen en gaan van telkens vallen, terugtrekken maar het kan ook rijpend zijn of vernieuwd weer opstaan ook al is dit bij ieder bekend toch is het niet zo, leert de ervaring, dat men daar aan went eb en vloed schetsen een verklaring, en dag…

Veel is al gezegd en mogelijk Nog meer geschreven Over dit icoon met lichte Hoge stem als tegenwicht Tegen al het heersend macho Masculien gitaargeweld Waar haalde zij de tijd vandaan Voor al wat zij had meegemaakt Schetsen autobiografisch Scènes van haar reisnotities Vast te leggen in haar dagboek Neer te pennen in haar schrift…

een restje hoop en kracht om een portret van haar te maken met haar krullend haar, weet zij hem te raken al merkt hij de ouderdom die hem besloop zij was nog verschoond van deze gebreken droeg de kleren zoals een dame betaamt dat zeldzaamheid door haar werd belichaamt merkte hij wel de voorbijgegane weken gelukkig was zij beter dan de schetsen…

Mijmerende woorden, gedachtespinsels Vaag geschreven, nooit exact beschreven Schetsen van scherven en doornen en resten van een overbelastte gum Onderstreepte gevoelens en een overschat verlangen.…

Voel je de liefde in mijn woorden die ik zachtjes spreek als ik denk aan jou Zie je de beelden in mijn verhaal die ik je probeer te schetsen met een zacht penseel Hoor je de muziek in mijn woorden of zijn het voor jou valse accoorden Ben ik een roepende in de woestijn in jouw hoofd en raken mijn woorden kant nog wal…

Geluk die de wereld tot bedaren brengen ruwe beelden en schetsen die hem vergezellen gevangen in vergeten echo’s vervagen maar doorklinken in de kruistocht van de wind.…

Carmiggelt deed me laatst een verzoekje of ik wat kronkels wou halen uit zijn hoofd zijn stad had hij een mooi verhaal beloofd en niet die vage schetsen uit het boekje op zijn bank mocht ik van hem vertoeven zodat ik meer aandacht kreeg voor de stad het liefst had hij de eerste zin in het klad want hij wou mijn bekwaamheid beproeven soms…

leven in Met vaste vrolijke lijnen, kleuren Een frisse blauwe lucht Een paadje hier nog vers en kaal Vol met nieuwe geuren Het brengt je naar je wezen en waar je wezen wil Uiteindelijk ben je uitgelezen En valt beweging stil Je leven, een illustratie En nu nog vol met kleuren Dient anderen ter inspiratie En opent nieuwe deuren Ze schetsen…

naam gaf In de verbeelding kan veel Als we de zieners mogen geloven Een cirkelzaag splitst de hemel In noord en zuid De evenaar loopt door de nacht Daar ergens ten noordoosten van die lijn Die as die het lentepunt snijdt Vindt de weegschaal haar stil midden De zon is even weg Ze volgt haar schijnbare baan Langs de dierenriem De vele schetsen…

Een zwaluw rust met bedauwde vlerken op het schaduwrijk ongerepte strand waar menig schelp in beeldhouwwerken zich schetsen laat als scherp getand het schittert in gelaagde schijn de schoonheid van het verborgen zijn Voorzichtigheid gebiedt de vreemdeling wanneer hij geruisloos nader treedt in het spoor van een nieuwe schildering dat zich…

In de kamer bedekken schetsen de perenhouten vloer, zwijgt mijn vrouw een tijd en met haar tong langs haar lippen zwijgt mijn vrouw een tijd voor ze toegeeft (ik heb dit uit liefde gedaan) en het bed en haar stilte halfdonker maakt. --------------------- uit: 'Myeline', 2003.…

Ik zit begraven in deze eeuw, ik teken mijn gebreken in de tijd, op witte grond met het zwarte krijt van hoogmoed, niet moedwillig want morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden schetsen van mijn zonden grillig.…

Dat u opnieuw mag strooien met uw schetsen en kunst verbeelden, ‘t is u zo gegund, Die naar Zijn beeld ons schiep, u tot regeren riep heeft creatief gegeven. U heeft voor zoveel mensen veel betekend, proef Zijn genoeglijk licht als de door u geschetste lezer in strooisels speciaal voor u gedicht.…

nog ben ik bezig het folie los te trekken dat mij het leven bijna onmogelijk maakte het lijkt doorzichtig toch gerimpeld door geleden pijn in nabij en het ver verleden eerst komen schetsen maar lijden verdiept de lijnen tot etsen die dieper snijden dan ik ooit heb toegegeven ik was lang geen onbesproken kind dat zich alleen…

Carl Barks was de man die Duckstad heeft ontworpen Gansdorp, Walvisdam en andere steden en dorpen Met de wereldberoemde inwoners Willie Wortel, Dagobert Duck De zware jongens, Zwarte Magica en natuurlijk Guus Geluk Een geschatte 6300 pagina's in de jaren veertig tot zeventig onstaan Nog steeds worden er schetsen van Barks strips…

Schaduw strooi onnavolgzame twijfels over het zwervende gedachtegoed, broze jaren verschijnen in beloftevolle schetsen op de smetteloze muren van gedroomde kastelen hangend in luchtledige steigers.…

de zon gaat onder in mijn ziel glans en levenslust zijn zo verdwenen neerslachtig mag ik overvloedig wenen plots klopt "schitterend idee" aan mijn deur maakt bonte schetsen in oranje kleur losgekoppeld van die domme sleur ik kom terug in harmonie, ben niet meer ziek maak fantasie en droom weer identiek nieuw is het leven dat ik nu zie…

vol zwaartekracht gestorven in geruchten uit een droomland alsof er een boot met een vergeten ziel door het warme zand van de woestijn vaart alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond kwetsbare schoonheid maten komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die ratio tussen weifelende planeten in schetsen…

vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende planeten in schetsen…

Ik probeer de situatie voor hem te schetsen Want die ken ik zelf maar al te goed Maar ik kan uren tegen hem kletsen Het lijkt of het niets uitmaakt en niets doet.…

er zat verandering in de lucht ik bespeurde een subtiel verkleuren van de horizon door het fletser worden van de schetsen die ik altijd zag trad een vervreemding op donker rollende wolken kwamen als uit het niets geboren stemming maken in dreigende vlucht ademen ging allengs trager door de hoge vochtigheidsgraad temperaturen stegen…