Alle inzendingen over Woordloosheid

Zachte vingertoppen raken oprecht vertrouwen terwijl tederheid gedachten kust ogen tonen woordloos in zichtbare rust vriendschappelijk optimisme terwijl geheimzinnigheid de koestering van dromen glimlacht blozen wangen samenzijn de stilte maakt zichtbaar in rustig gebaar wat zuiver is nog steeds fluisterend waaien voetstappen…

ik heb het gemist handjeklap in geheime verbondenheid als uiterste teken van samen in zaken zonder licht wist de afstand als stilte vijver zonder rimpeling onpeilbaar diep en donker met nog meer kou in het voorlopig verboden te betreden gebied voelde me opgesloten met mensen die woordloos spreken waarvan ogen geen reactie…

Je vroeg mij of ik klaar was met de Goden, lieve schat waarom denk je dat ik je woordloos bemin en altijd zwijgend doorga in zuiverheid der liefde achter blauwe schemerlampen hoor ik zachte droeve stemmen van andere lijfzuchtige schimmen die voelen waarom denken aan taal taal schenken aan het denken is en in verbeelding vertrouw ik…

ik zag je gehuld in eigen muziek laveren op stilte pure schoonheid in sprankelend speels samengaan nog zong de wind zijn stervende tonen leidde geluid weg van gelezen boeken en begraven dromen waar woordloos klanken hun vele stemmingen etaleerden sferen kleurden met pigmenten uit lichaamstaal in jouw verschijnen paarden…

ondanks snel verwelken wilden jouw kelken nog een keer de wereld zien maar de herfst was daar en het oogsten al grotendeels klaar ongemerkt was hij naderbij geslopen sloot onverwacht de zomer af woordloos is er afscheid genomen en ging jij naar de wereld van jouw dromen maar herinneringen zullen blijven bloeien in kelken die nooit…

hoe koud is de leegte de stilte oorverdovend het gemis immens woordloos verbonden maatjes door dik en dun tot de tand des tijds legden wij vele kilometers af verstrengeld op 'n niveau vol onbeschrijfbare liefde tot het moment daar was het pijnlijkste besluit ontelbare tranen rolden, en nog om mijn trouwste maatje te doen overgaan…

ooit hebben we alle talen gesproken waren lichaam en geest samen gesmeed geluidsmodulatie heeft dat doorbroken de stem overheerst alle communicatie tot liefde wil spreken en wij onze talenten aan moeten breken om te laten zien wat dat is mimiek en gebaar de hand met zijn strelende vingers zacht door je haar zo sprankelt woordloos…

in woordloos formuleren proberen gebaren expressies te leren om te zeggen wat ik denk het zijn kleine wenken van oog en handen die met bloemen jou mijn liefde schenken vingers die mij dialogisch zacht strelen in het helen van jouw blik die mij herfst bracht niet om te oogsten maar het troosteloze van een kille regendag die enkel…

je versluierde blik maakte dat ik even de zon in je ogen niet zag daardoor belandde ik in een andere stroming een kille emotie deed mijn ogen regenen in een woordloos snikken mijn wezen te fragiel om te relativeren te aanvaarden jouw boomsterkte je stalen veerkracht even te hard voor mijn tere zijn als je merkt dat mijn verdriet…

Liever hadden wij jouw adem vurig in je terug geblazen tot jij zelf een zin zou geven aan wat zo woordloos lijkt en maar niet went.…

woordloos spreekt de boom verlatenheid leunend tegen hete wind en zand uit de woestijn zijn kroon is in verdrogen kaalgeschoren tot het laatste leven in een dorp dat niet mag zijn muren dwars gebarsten in generatieslang bestaan kapotte daken fluisteren nachts hun troosteloos vergaan zand rukt op met lange duinen in vorm en kleur…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

wolkje oogde wit van boven een wereld om ons heen wij helemaal alleen wij hebben ons niet afgesloten gingen juist helemaal open voor alles dat er was en wilden delen in samen elkaar voelen en strelen juist uit het niet verbale wilden wij het leven in zijn volledige existentie halen zoals communiceren met het ongeziene woordloos…

Zwijgend staat zij aan de rand van het meer waar rimpelloos wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend…

ik voelde nog vaag jouw tweede huid in tedere omhelzing zacht rode lippen kusten ingetogen schermend blauw met het eindeloos repeterende nabeeld ik houd van jou woordloos koos verliefd het manuele spreken waarbij het scherm voorkwam dat wij ons al snel verveelden zelfs in de meest subtiele lichaamstaal waren wij nooit klaar…

Met sprankelende ogen in een woordloos sprekend gezicht, omringd door intense kleuren, kwam jij voorbij, openend wat was gedicht, waardoor de wereld ander aanzien kreeg, jij parels tot een ketting reeg De ketting was nog niet compleet toen kleuren ineens gingen vervagen door opkomende flarden mist Parels stuiterden om mij heen…

jij raakt de bloem die zich in vorm en kleur geurend aan jou overgeeft koestert haar met warmte en liefde terwijl zij wiegend bloeit een samenspel zonder afhankelijkheid in woordloos groeien jij weet het koren zonder uitgesproken woorden tot grote hoogte te bewegen brengt zelfs haar blauwe gasten in het geel tot hemels leven…

ik heb het huis gebouwd gefundeerd op onze liefde mag ik je rondleiden mijn bruid drempelloos is de entree overweldigend het licht in ruimte om te groeien voor ons twee ik heb je hand gepakt samen op de trap naar boven woordloos straalden zacht je ogen het uitzicht bracht de wereld dichterbij opende meer vrijheid tussen jou en mij…

bladeren glijden bronwater zonder droogrest Tafelbladen zonder kruimels Ontlichamen zonder ritselen Het woord dat eerder was dan het schrijven In stopakkoorden beschrijven Stille krachten zwijgen Gesproken woorden die luisteren Klankborden juichen Blij zijn betuigen Het wegpinken van tranen lachen en huilen Blij zijn ontluisteren Woordloos…

je wuifde ik lachte terug herinner me wolken drijvend op hun rug een trage zon waarvan de stralen stil leken te staan in het verloren gaan van tijd in wachten bevroren keken we naar elkaar het moment van breken kwam snel daarna jouw transparantie knapte toen ik met een woordloos afscheid jou diep op je ziel trapte onoverbrugbaar…

jeugdige adoratie het idool van de vitale liefde is als een oude totempaal verzadigd de zon daalt in mijmeringen over het idee van het diep verbinden van onze zielen en het bevredigen van onze menselijke verlangens veroorzaakt opwinding die moeilijk te beschrijven is omdat liefde ons seks brengt beschrijf me hoe de liefde woordloos…

Zij begint de dag zonder vragen heel haar wezen straalt het uit zij is een vrouw zonder lagen koud en kil, geeft geen geluid Zij roept de morgen stil binnen verscheurt de afgelopen nacht zij houdt van hem, zonder beminnen krijt woordloos om stille kracht Zij zal de middag niet meer voelen zoekt voorbij de zon naar een regenboog zij ziet…

benen als vanzelf meebewogen op de natuurlijke ritmiek je stem lachte melodieus lokte hoog uit en herhaalde verlokkend tot consensus in toon het warme gevoel tussen ons gewoon zacht vibreerde wel geladen met shotjes hormoon die golfden tussen ons in een branding die bijna de overslag maakte naar de intieme stilte van elkaar woordloos…

donkerte in het decor zette contrasten aan die normaal de structuur van bestaan wrijvingsloos aanpasten de samenpakkende schaduwen gaven een koud en onbestendig gevoel waar vroeger minuscule stofjes dansten in tevreden namiddaglicht tochtte het kil in verlopend samenzijn sloot ieder steeds meer de grenzen doodde stilte het al woordloos…

het slikken verleerd adamsappel verzonken bet ik zijn lippen laaf de tere barsten zijn tong ligt verbeten in de gehavende mond de neus versmalt zich beklemtoont het einde soms wil hij iets zeggen maar zijn ogen spreken het zwijgen van de dood woordloos verzonken hij hapt naar adem wil niet dat het leven hem elk moment tergt in…

vol geluid wil jou en stilte om me heen ik zie je lippen spreken voel je stem, liefde kan door het lawaai zo breken ik raak je en mijn handen zeggen wie je bent de warmte zal ik nooit vergeten je ogen lachen een gezicht vol feest, je kussen zijn nog nooit zo stil geweest je opent in een warm onthaal passie fluistert in bewegen woordloos…

halve zinnen lief, als ik zeg dat jij altijd en dus ook ‘s ochtends vroeg en dat ik omdat jij en wij samen nooit genoeg dan weet je nooit of het wel maar dan jij prachtig in je vel wij hebben genoeg aan halve woorden zeggen stil zwijgend vaak het meest vinden dat hele zinnen storen vieren stom, woordloos ‘t grote feest dus, als…

In een volle bus, knietje aan knie en daar tegenover elkaar gezeten Voor de blote benen dé inspiratie om er eens heerlijk van te vreten Zij bekeek hem, hij bekeek haar woordloos geschiedde het en stil In bochten raakten knieën elkaar en hij vermoedde haar..moedwil Flink rap reed hun buschauffeur en scheurde woest door bochten Haar knieën…

De vraag staat nog open nu de zinnen ontbreken die kunnen ont-vatten het verlangde gehoopte in een woordloos gedicht. Zwijg de vraag op het ontstelde antwoord van gestolde hunkering tot opgehoopt verdriet.…

riep hij machteloos en klein en onplooibaar en hij trok gezichten die woordloos vloekten om iets van vroeger dat hij zou willen bewijzen, iets waar het lot hem niet mee hielp en waar ik op zou moeten wachten…