Alle inzendingen over Zwart papier

Mijn tranen prikken de sterren door het papier van het zwarte firmament. Ik sta hier versteld, als een beeld dat is vergeten. Achter mij zie ik geen voetstappen meer. Ik adem je uit en geef me over aan ons leven. Ik pluk opnieuw de dag van winterbomen.…

op dit zwijgende papier landt de hand met vastbesloten pen die het zwart op het wit wil zien watervlugge woorden springen van hak op tak achterna gezeten door ongeduldige tekens die punten op de i zetten terwijl het hoofd binnen de lijnen van het verblindende wit uit de band wil springen…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

een meeuw wacht op een trapgevel tot de viskraam afgebroken is koude stralen spoelen een stroom andijvie in de regen de marktmeester gaat rond langs de droge vierkanten de armen op de rug in een boom hangt blauw papier en een man rakelt met een zwarte paraplu het verleden op tussen de kisten…

wat in zwart geschreven staat de woordstatus heeft gehaald om op papier te komen is niet het gewone leven maar een eenvoudig surrogaat een betonskelet de slaapkamer zonder bed of hoe een bos met gekapte bomen nog ooit van lente en zomer kan dromen jij bent mijn lezer en de zinnen stylist creëert met witregels kleuren in dit gedicht…

de Avenida Corrientes slaapt nooit stap in dit schilderij van werkers en wachtenden een explosieve combinatie in de magie van het moment een valstrik verhuld in een dun, wit verenpak papieren verbeelding van de brug die niet wordt gebouwd ontheemd tussen heden en verleden en de dreiging van de zwarte zwanen een man struikelt het struikgewas…

opeens begon het te dagen vreemd, dat ik het licht niet zag terwijl het toch aanwezig was onder handbereik lag het daar -ik kon het niet geloven- dat briefje op het dressoir geen reden die je achterliet geen kleine woorden, geen liefste zelfs een aanhef had het niet wit licht bespeelde ’t papier en toonde tussen zwarte lijnen een requiem…

Steen, glas, scherven, verwaaid papier op straat. Sporen van wreed besterven, van een huis dat niet meer bestaat. Een gapend zwart gat, een schaduw, het licht zelf zie je niet. Gewond is de stad die je achter je liet.…

Het windstille gedeelte van waar jij eens stond tussen de duinen midden in het zand daar is waar onze liefde een einde vond Het windstille gedeelte van de natuur zo mooi en blauw vertelt mij dat het over is het spijt mij ik hou niet meer van jou Door de stilte van de wind die je niet hoort door je tranen wil je zeggen dat je blijft…

voorzichtig rollen zij door het stof met onherkenbaar gemaakte gezichten nog zijn de ogen droog in de grimas van verleden tijd alsof zij dit al jaren wisten waar berouw en spijt nog altijd geen handen wensen te geven dromen papieren vonnissen alles bepalend zwart afgelakt verwoestend in dreigend gaan dwars door hun leven…

wensrode strepen als ballast op het marmeren papier, hier en daar ontlast door blote genitaliën, geheel onverwacht niet dat we schrikken want dit is wat we willen geen soberheden in het zwart-wit maar de schoonheid op het markante gelaat van zij die op haar hurken zit het leeft op twee etages, ongemeubileerd terwijl de lege nis toch vele…

In mij en in jou is er een leegte, en God -- past daar precies in.…

Computer Zacht geruis, zo lang programma’s afgewerkt gegevens opgeslagen naar huis als het ruisen stopt Boek Niet het papier de kaft en zwarte inkt de letters en de woorden maar betekenis gedachte ruimte Theorie Een asymptotisch axioma die nadert tot het wezen onvoldoende op het einde het blijft een standpunt zweeft net…

papier…

Toevertrouwen aan het lege papier Louter 'spelend' voor je eigen plezier. Voortdurend proberen, wat kan het je deren om dan uiteindelijk in het niets weg te scheren.…

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan. Dan gaan we vergelijken, argwanend zien we elkaar…

accoorden die toch ongewild mijn diepst gevoel verklanken als ik klavier verschijnen noten op papier die mij weer vrolijk maken, ik hoop dat deze melodie ook jou zal raken…

je tekent zwart glijdt potlood over weerbarstig papier nog geen markante lijnen maar de eerste compositie ligt hier ook de vlakverdeling van donker en licht brengt wat expressie op het gezicht de esoterische sfeer roept om diepte in een eerste aanzet door verfijning met kleur karakter en ervaring zijn gezet voordat magie voorzichtig…

mijn gedicht bouw ik vol met gevlagde woorden volubel scheren ze over het papier herkauwend een mondvol lichtzinnige woorden in purperen lichtgroen knipoogjes werpend en kleverig grijnzend verheffend in de geneugten van de literaire wereld toffe liefkozende zinnen op de drempel van het onbekende in al mijn nietigheid en zwart-wit…

Elk woord dat wordt gesproken keert weer geschreven terug op papier lijkt alles anders maar spreekt hetzelfde gevoel. Gesproken woorden zijn zo vaal daar ze worden wel verdraaid de kleur van woorden zwart op wit is de waarde van oneindigheid.…

Het thema 'paar' was voor Rodin niet te draineren Steeds opnieuw door hem gecreëerd Onuitputtelijk gehouwd en getekend Als een ware kunstenaar: in brons en marmer Op papier Van ambachtsman tot beeldhouwer Menselijke passies in marmer en brons Met een buiging in de richting van Michelangelo. Zichzelf duidelijk Plaatsend.…

ik hoor de bomen niet meer hun zwijgen benadrukt mijn stilte wanneer ik net te laat voor de zomer word weggeblazen ik ben alle woorden vergeten weet niet waarheen de ribben op mijn rug zullen waaien de losgeweekte bloemen het huis vol spiegels of de opgedroogde gevallen bladeren ze hebben mij niet lief de eeuwigheid lijkt te dromen…

alles past buiten de bloemen en het kruidje-roer-me-niet de uitgeslapen lucht niets wordt daar bedrogen bomen worden woorden en spreken oevers toe, eenzaam tot de eeuwigheid een vonk van poëzie alles of het niet meer verlaten, het teruggaan naar de uitgeputte dood; het pseudoniem van een ongepaste leugen…

alsof ontelbare handen een horizon bouwden, warm en rijk als zilvervuur rond flower fairies en jij er bij hoorde, vol van schoonheid in een taal die ik niet spreken kan slechts liefhebben in het verlegen lilalicht en in de eenvoud van je verdriet ik zag je daar naar een regenbloem gebogen -kom binnen- ik zag het hart…

voor blad omdat zij die fluister nodig had haar liefde op papier…

In dichters boomgaard is de nacht vangzeil voor voedzame woorden, in de morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, lijkt kern en daad te zijn vergeten, denkt waan en waarheid te benaderen, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de tijd bakzeil heeft moeten halen, verloot de kruimels op papier uit de…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

Uiteraard; wc-papier. Wat is toch die aantrekkingskracht? Die lokroep van een stuk papier waarmee men de bilnaad opschoont. Vanwaar die spontane volksstrooptocht? Is het de angst om de hele dag de broek aan de bips te hebben plakken? Bang dat we met de hand en stromend water in de weer moeten?…

Kroegen, veel nat Gerstenat en anders In de week van de dorpen één vrije vijf werkdagen één zondag Met voor laatste dag, drie kerken en zeker de kroeg voor vijf volle dagen in een week gelegd Die vijf van zeven die vijf dus en één plus één Twee vrij en drie kerken en zingen Zeer zeker en beslist met dus voor de rustdag Papieren…

bewijs, niet uit te wissen sporen trekkend in ontwapenend vertier bij het kleinste detail staan ze stil, het was de wil om hen te dragen naar zelfstandigheid, misschien de schijn van onverzettelijkheid in een tijd die niet ongemerkt ons hun voorbij glijdt naar een bestemming zonder zekerheden, die plek te vinden onder hun hoedjes van papier…