Alle inzendingen over aangespoeld heel som

op zijn Baan (zijn gekoesterde Werk) te verliezen En kom ik sluipender Wijs terug naar waar Ik twee en twintig Jaar geleden gebleven Was - terug naar Tegendraadse pubers Die erg van mij Houden, zeggen ze, En naar een Collega die weliswaar Later binnen kwam Dan ik maar wel Mijn nek Gebroken heeft - Terug naar de hel…

Verblijvend in de hel Wilde ik ontnemen Wat ligt in het verschiet Niets voelend van de rijkdom Die de liefde biedt De ogen eenmaal open Verdreven heb ik jou Naar waar je hoort te zijn Vergaan zijn al je vlammen Je duisternis en pijn…

nacht begin juli als de merel zingt om een nieuwe dag aan te kondigen zit ik ontroerd in mijn stoel en denk aan alles wat ik verkeerd heb gedaan aan wat anderen mij hebben aangedaan waarom we eigenlijk zo met elkaar omgaan waarom God oorlog is waarom liefde lijdt tot strijd en tijd wonden heeft maar geen woorden om ze te helen…

Scouts die hiken door fantasyland In de troep die er aangespoeld bleef Rekwisieten op wad en wat dreef Naar de boorden van Vlie Ameland Rode tongen in blauw uniform Animeermeisjes avant la lettre Tamboerijntjes met een tambour maître Bij Madame Tussaud liep het niet storm Wat mijn oren en ogen soms schaadt Zijn the Stones, maar niet…

Eindelijk herfst bladeren waaien met weinig woorden zoals al het grote in het leven aangespoeld diffuus licht je praat nog steeds met mijn hart straks als ik hier niet meer ben reis ik met je mee op de cadans van jouw hart…

De golven fluisteren zacht jouw naam de wind speelt teder met mijn haren in het zand worden hartjes gevormd door aangespoelde zoutresten. Wat geeft het toch een heerlijk gevoel om na zoveel jaren weer smoorverliefd te zijn……

Oh, Requiem Aeternam voor dit kind dat aangespoeld is onder onze ogen; voor ieder kind dat door ons onvermogen het licht verloor en ons in schaamte bindt! Zo kort het aardse leven maar geproefd, zo helder uitgedrukt wat ons behoeft.…

het bloed bereikt op de duur de kust en kleurt het avondwarme zand onschuld verscheept van schoonheid naar verschrikking levenloos aangespoeld op het land hoe bitter is de smaak van geroofde puurheid op deze machteloze verloren zomerdag…

vergeten aangespoeld in verte dor land vage schim tastbaar voor enkeling onrustig in schemering loze winden dwalen vermorzeld door vermalen opstaan verdrukking gesterkt gericht op victorie overwin!…

Een aangespoelde fles, waarin een brief Bevond zich aan mijn voeten in het water Een mooi bericht, al kwam het dan wat later En vroeg of laat… Het is maar relatief Wats’app en mail: nooit zullen ze het halen Bij postduif, brievenfles en rooksignalen…

Aangespoeld lag daar deze broze schat aan liefde Tussen warme korrels waddenzand Vers uit zee Het was Oerol dat ik me weer één voelde met het mooie Schylge Omgeven door de golven en de eilanders, de zilte lucht…

Een stille deken Bedekt mijn gezicht Koud tot op het been Het laatste gericht Is aangebroken Dit lege landschap Heeft geen erbarmen Ik ben een wrak Aangespoeld op een helse kust Verlaten van een ieder Bitterkou doortrekt mijn lijf Maar, zie de bespieder Scherpt mij aan Zoals ijzer met ijzer Knerpend en sinterend Het land kleurt grijzer…

Mijn verhaal, mijn verhaal van schipbreuk en strand strand, strand, keienstrand Aangespoeld, dorstig en rillend van uitputting gewekt door de hete zon Strand, strand, keienstrand aangespoeld, ijlend van de honger en alleen helemaal alleen met jou dansend in de golven van de zee de zee, de zee, de golvenzee en mijn verhaal, alleen mijn…

aangespoeld in schuim gedold door rollers van de zee droogt duurzaam puin heb ze geraapt op nukkige dagen naar vorm en kleur tot mozaïek gemaakt gelegd met schaduw in de groef gebonden stralend heeft mijn ziel haar bron gevonden…

ik heb altijd wrakhout gezocht op mijn tocht langs exotische stranden verdwaald en aangespoeld gebroken uit sociale verbanden samen stoken we vuur dat rookt en brandt als de hel vonken knetteren fel vlammen dansen verhalen in alle talen het bizar en grotesk streven naar overleven later smeult pijn als venijn gloeit en haat…

aangespoeld verlangen gebroken in golven markeren bakens van mijn wezenlijk bestaan afdruk na afdruk zorgen achterlatend balancerend op grenzen zee keuzes latend richtingloos op zoek naar toekomst gebroken in zorgen verlichting tegemoet…

een lied van januaridruppels danst op papier, over een toverkoord van ingehouden zachtheid zo innig strijkt zij haar weke vleugels als een intieme fluistering over mijn aangespoelde eenzaamheid de nacht schrijft zich in verre havens waar ieder woord een droom van thuiskomen is…

Gestrande engelen strelen de schelpen in mijn oren Stormvloed vanachter de pupillen laat verouderde schepen vergaan Elke keer als ik aangespoeld Flower duet mag horen Dank ik Neptunes voor de muziek van de bloemen uit zijn oceaan…

eenzaamheid klopt op de deur welke zij radeloos openen wil al was ‘t raam sneller bij de hand genomen vliegt zij over gestolen wolken die intense leegheid verdoezelen aangespoelde waarheid gaat langzaam op in de mist die al even treuzelde…

Soms laat ik je in me toe Maar alleen als ik het wil Soms droom ik achteruit Staat mijn leven even stil Soms is er het besef Hoe mooi het toen toch was Soms begrijp ik dingen Heel veel later pas Soms dringt het tot me door Hoe anders het had kunnen zijn Ja soms, heel soms Laat ik je toe Maar nog altijd Doet het pijn…

Aangespoelde moeders op de rand van een zwembad vol kinderkopjes. Twee lieve kindjes spetteren traantjes van geluk op vader z'n krant.…

Verdoken gangen Leiden Naar Geheime kamers Treuren Om Een Verwonderd hart Gevangen dromen Breken In Rustende geheimen Tranen Door Een Wenend hart Verloren vluchten Drijven Langs Aangespoelde jaren Verscholen In Een Stervend hart…

Bijna had ik je Laten gaan, in De stormvloed Van dit leven, Maar toen we Na de strijd Om ons bestaan Samen waren aangespoeld Op het zachte strand Dat rust en vrede brengt Merkte ik dat ik mijn Liefde voor jou niet Los kon laten - liefde Die in mijn ziel te zeer Was ingebrand…

ben ik de bewogen bewegende rusteloos zwervend tussen eb en vloed angstig speurend van kustlijn naar einder of ben ik de aangespoelde vondeling treurend en dolend eindeloos zoekend ginds en dichtbij wie zal het zeggen https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI…

Soms heel even, denk ik aan wat de dood mij zou geven. Soms heel even, denk ik wat het ook is het is beter dan leven.…

in dit onontgonnen land van steen en ijs van de dichtgevroren ijszee en bevroren aarde keert met het voorjaar het licht in het noorden terug de hut een stipje in de mist als een kleine aangespoelde kist de koperrode zon en het onbedwingbare verlangen naar de verte haar wezen verschuift met de tijd…

Sneeuwwitte vlaktes zandduinen als golven gestroomlijnd schelpen aangespoeld op een hagelwit strand het beeld overdondert gedachten dromen voort verbeelding draagt mij naar de horizon verstrooide as verdwijnt als sneeuw voor de zon stilte... ik verlies mijzelf in stil geluk.…

Ratelpopulieren in mei Nevel in de takken Het regent naalden over het grauw meer Laat avondrood daalt met een geeuw Een vloedlijn, een zoutspoor Aangespoelde algen Een keten van gestolde stenen Gemalen schelpen Ze tekenen het slik Tot de golf breekt Een tong van schuim die alles wissen wil…

Laatst lag een zilvermeeuw in het zand Niet eens aangespoeld, maar toch dood Strijd verloren tegen een soortgenoot Misschien slachtoffer van een hond Niet aangelijnd, dus zonder band Of het kwam hier vredig rusten Eén enkele vleugel stijf omhoog Weggespoeld, straks, na de vloed En dan: vergeten, voorgoed.…

Ik wil dit leven achter me laten, begin dit leven echt te haten, het spookt door mijn hoofd de hele dag, of dat ik aan niks anders denken mag. Ik voel me vaak zo machteloos,heel vaak verdrietig, en heel vaak boos…