25051 resultaten.
De zee en het land.
poëzie
4.0 met 3 stemmen
423 Ik houd van het wilde gewentel der zee;
Zij danst met de kiel, en mijn hart dat danst mee:
De kiel is met wakkere zeelui bemand -
En 'k droom van haar glorie, de roem van mijn land.
Ik houd van het dreunend gedaver der zee;
De zee zingt van strijd en mijn hart dat zingt mee:
Zij dondert haar loeiend hoera naar het strand -
En 'k droom…
droog en dor
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen
62 het weer is echt niet meer te doen
snikheet is het nu al dagenlang
weinig water... – een scheppingsdrang? –
het belooft een droog en dor seizoen.
de aarde transformeert in zand
ik hoor bloemen en planten kreunen
en zie vele konijnen achteroverleunen,
alles kleurt reeds lichtjes aangebrand.…
Als
gedicht
4.0 met 6 stemmen
3.162 Als ze een landschap was
ze zou bewegen in de wind
stilte opzoeken
in het gegil van krekels
ze zou de zon om water vragen
wolken om genade
bladeren om een voetstap
de aarde om een vore
en een vlieg
ze zou het licht verschuiven
donker omschudden
vogels zouden stilstaan
als penselen in de lucht
En achter haar uitgestrekt
zou de stad…
opnieuw geboren
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
55 de wind wiegt het riet
licht raakt ze het boomblad aan
het water draagt me
bespeeld door wind en water
word ik opnieuw geboren…
bezield
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
62 de wind wiegt het riet
licht raakt ze het boomblad aan
het water draagt me
bespeeld door wind en water
word ik opnieuw bezield…
Onder water
netgedicht
3.0 met 1 stemmen
163 Het is als onder water,
los van het aardse, los van jezelf.
Geen nu, geen later.
Onder water,
zeeen van tijd
zeeen van ruimte
Onder water,
geen bekenden, geen vreemden.
Onder water,
weer boven...
mijn oren suizen...…
Hervonden
netgedicht
2.0 met 3 stemmen
148 Opnieuw op zoek gegaan
naar de bron van eeuwig leven
gevonden deze keer
Vervallen fontein en het water
verontreinigd door landbouwgif
vergane glorie en grandeur
Een beek stroomt
naar een rivier op weg naar zee
zoet water verdwijnt in zout
verdampt en de wind draagt
de wolken mee
tot zoete regen
valt en vindt zijn doel
gefilterd door…
Peinzen
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen
665 Vraag me niet waarom de regen valt
ik kan geen antwoord geven
hoelang de zon de aarde warmen zal
en alles laat herleven
maar als de wind het koren streelt
of water stuwt over de dijken
zal ik met een oogopslag
de diepte van je ziel bekijken
en vind ik daar een wederwoord
dat terugblikt op het mijne
stel dan nooit geen vragen meer
maar…
Toegankelijk ?
netgedicht
3.0 met 9 stemmen
350 De wind blaast duistere
dingen, is de houvast kwijt,
ik verstond, koos wat wind
en zee van de wereld vond,
zonder naar de aard te vragen
in kerend tij te wagen,groeiden
verstilde vijvers dicht met kroos,
vulden zich met broze taal
die werd gesproken in het
holst van een gedachte, een
zin werd onderbroken om het
water te laten stromen
vanwaar…
over de vrije wil
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
25 de vrije wil van de aarde is het vloeien van water
de vrije wil van het water is het waaien van wier
de vrije wil van het wier is het glijden van vissen
de vrije wil van de vissen is het licht in de lucht
de vrije wil van het licht is de vreugde op aarde…
eenzaamheid
hartenkreet
4.0 met 14 stemmen
1.222 De eenzaamheid spreekt uit mijn ogen
Hoewel mijn mond erover zwijgt
de opgewektheid is gelogen
erachter schuilt de bitterheid.
Ik woon nog samen in hetzelfde huis
waar onbegrip heerst
er is geen plaats meer voor liefde
er resten nog kilte en spijt
de onmacht waar wij elkaar steeds weer grieven.
Hoelang kan een mens gedwongen eenzaamheid…
alleen
hartenkreet
4.0 met 8 stemmen
1.181 Héél véél kon ik alleen
geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht,
dat ik alles kon (dus niemand nodig had)
bleek dat ik mij vergiste,
want-weet je wat ik niet kon?
mezelf kon ik niet omarmen
Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan:
zijn mijn woorden- is mijn houding
camouflage voor mijn angst?
ben ik bang dat ik toch niet alles kan?
en…
SLAAPSTER
gedicht
2.0 met 69 stemmen
17.661 Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig
mee te deinen op een zuchtje wind?
Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven
zo eenvoudig is? Ze ligt erbij als
hoorde ze muziek. Rust maakt geen
haast, geeft enkel wat zij neemt.
Waar heeft ze dit geleerd, zo stil
haar lijf alleen te laten op een bed?
Een wimper trilt, een hart tikt in haar
slaap.…
Remedie
gedicht
3.0 met 35 stemmen
10.107 Tegen de angst. Al wat ik schrijf
weerstaat mijn wanhoop, elke zin
waaraan ik ademloos begin
jaagt mij de stuipen van het lijf.
Want op papier ben ik niet bang.
Hier gelden vastgestelde wetten
die mij uit razernij ontzetten
en redden van de ondergang.
Kunst zet het leven naar zijn hand,
brengt het terug tot dunne lijnen
die zich, tegen…
De bewaarder
gedicht
3.0 met 19 stemmen
10.701 Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd
steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang
onaangedaan en zonder onderscheid
werd toegewijd zijn leven lang
al wat hem overkwam bewaard.
Niets ging verloren. Hij vergat
zorgvuldig alles wat in kaart
gebracht een codenummer had.
Zo vond zijn leven plaats. Totdat
hij, dwalend langs de schappen
zich met zijn…
Verloren voorwerpen
gedicht
3.0 met 14 stemmen
6.660 Hazenschedel. Zonder oren. Tot het
bot teruggebrachte waakzaamheid.
Onvindbaar verstopt aan een slootkant.
Herinneringetje van zilver. Kristallen
druppel hemel. Logeerliefde. In het
zwembad van mijn pink gegleden.
Eeuwen ongezien onder het tuinpad:
munr.Zeelandia. 1872. Luctorleeuw.
Verloren bij een weddenschap.
Lorgnet. Messing. ovale…
Weerzien
gedicht
2.0 met 187 stemmen
39.740 Je bent er nog. In deze zachte vreemde
heb je op mij gewacht. De deur staat aan.
Mijn lippen raken je. Ik neem de
stille bewijzen waar van je bestaan.
En naar de dood getekend door de jaren
hervinden wij met onze ogen dicht
het leven in eenvoudige gebaren.
De eerste merel zingt het donker licht.
De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…
De drinker
gedicht
2.0 met 444 stemmen
70.487 Hij groet zijn hand: klein glas.
De trage kamer groet hij, het vertrek
van zitkuil, eethoek, suite,
tot hij ze niet meer ziet.
Hij sluit de ogen, wacht.
Hij groet de zachte nacht, die langzaam,
langzaam, hem de laatste tonen van
gedachten horen doet.
De leegte groet hij,
toevluchtsoord.
De oude kat, de zwarte, streelt
zich met de hand…
Vrouw
gedicht
3.0 met 41 stemmen
13.742 Ik zie haar nog zitten: een simpele bank
met een simpele vrouw met twee simpele handen
omhoog naar de lucht, voor het rood van de
tuin in de zon, als een meisje zo rank,
als een kind zo verwachtingsvol, ondanks haar jaren.
Ze neuriede zacht en ze lachte daarbij
in geboeide vervoering. Ze keek niet naar mij,
ze keek naar haar handen. Die maakten…
Plaatselijke tijd
gedicht
3.0 met 1 stemmen
3.079 Een ochtend aan de rand van
een gelaten stadje op de oever van stromend
water. Een kerkklok, een scheepshoorn: het is
tijd. Altijd. Dit roepen beweegt ons, drijft ons
onstuitbaar voort, hoe stil het grijze licht ook
op de vijver hangt. Intussen grondelt in alle rust
de eend en zet de lijsterbes haar knoppen.…
Wereld
gedicht
4.0 met 2 stemmen
3.397 Nooit een orka gezien in de dorpsvaart,
nooit een zebra in een weiland ontmoet,
geen kokospalm in de boomgaard,
maar wereld was er in overvloed.
Boer Bethlehem had een Duitse herder,
in de stal stond een Belgisch paard.
Het Guinese biggetje zonder staart
woonde op Elba, een steenworp verder,
waar een meisje Engelse ziekte had.
Haar grootmoeder…
Opdracht
gedicht
4.0 met 1 stemmen
3.107 Schrijf je nog wel eens jongen?, vroeg mijn moeder mij.
Je maakte van die mooie verzen vroeger en verhalen.
Ik vraag mij af: in wat voor wereld leven wij.
Moet je nog thee? Ik bedoel: dat banale,
ze schrijven over dingen waar geen woorden
voor zijn. Ze keek omhoog. Begrijp jij hoe
men zich zo kan verlagen, zich zo door de
maalstroom van deze…
Wind- en tranen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen
122 Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin
't was de wind, die: de tranen opving.…
Een zilt woordje
netgedicht
3.0 met 5 stemmen
117 ik voel in het zand
weer de warme hand
van een eindeloze zomer
zacht kabbelt zee
licht gekuifd door de wind
een zilt woordje mee
nog scherpt de zon
in donker contrast
het ronden van aarde
maar met het verglijden
van uren lijken schepen
door wolken te sturen
zijn kleuren gevlucht
naar een vervloeiend landschap
van water en lucht…
Uitgedaagd
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
95 nu jij geveld bent
jij grote ouwe reus
lig jij daar
met de knieën in ’t water
jouw kruin rustend
op moeder aarde
die jou o zo lief had
en voedde vanuit de bron
daagde wind je uit
jij waande je een jonge God
en zwierde net zolang
tot de zwaartekracht won…
in ontheemde tijd
netgedicht
4.0 met 6 stemmen
108 schone eenzaamheid
waterruimte
die het al omvat
grijzende adem
blauw getinte zee
in zilverlamee
vlakke zachte golven
van winden ontdolven
luchtende ruimte
oogstrelende zichter
zoute geur berichten
ploegen watergolven aarde
bewegingen rollend
verglijdt de strijd
in ontheemde tijd
horizonten water voelend
reinigende…
Tot in de teerste kern
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen
238 een licht geklater
over zilverglanzend water
weer buigt het riet nederig diep
mussen neuriën voort
hoog aan de zwakke wind
breekt de zon door nevelslierten heen
alles licht op
in verschillende kleuren
tot in de teerste kern
treed het binnenin je hart
verwarmt daardoor al het aardse leven
op gewenste momenten
in het ritme van seizoenen…
Verstilde wereld
netgedicht
2.0 met 8 stemmen
387 Mijn lange stille laan,
een sneeuwverlichte weg
de bomen, de oud
geworden dromen, het
water, bevroren rimpels
verstillen tijd, ingeblazen
door de wind, nergens
enig geluid, het is een
wondere wereld die me
omsluit, het bonsent
bloed wat door het hart
van de aarde gonst, wat
mij uit de verdoving wekt,
zijn zintuigen gericht,
op een voortschrijdende…
Er is meer tussen water en aarde
snelsonnet
3.0 met 2 stemmen
279 Er staat op het Gezicht op Scheveningen
Een zootje ongeregeld bij elkaar
Waar kijken al die mensen nu toch naar?
Een topless vrouw? Een ufo? Heksenkringen?
Of staat bij nog wat poetswerk met de hand
Het hele TROS Muziekfeest op het strand?…
Maagdenvlies
netgedicht
4.0 met 12 stemmen
444 breek lucht en wolken
achter strand en water
in een overgevoelig
zwijgen
geef wind en regen
een onverbloemde naam
over het lichte veld
van doodse
droefheid
hemel maagden
met weergalmende onschuld
in ongemerkte pijn
van de aarde
sterf aan het eind
van ieder woord
tussen de duinen
van mijn melaatse buik
maar wuif me geen…