Alle inzendingen over en besef van realite

donkere weken gaan voorbij zonder enig besef van tijd doelloos zoekend hoe komt het dan dat je niet slapen kan? rusteloos woelend plotseling is het Mei... je was jezelf even kwijt grandioos joelend besef je de winterblues is weer voorbij!…

Onder invloed van het beeldscherm besef ik zachtjes, luidkeels, gierend van de pijn in mijn hoofd in mijn lever in mijn maag dat het leven in mijn hoofd zich afspeelt in de onderbuik van dagen die veel te lang duurden. Ik besef in zestien miljoen kleuren dat ik niet leef, dat ik nooit geleefd heb.…

Ik denk te kijken, maar het zien is er eerder – dan ik het besef.…

De oude geit staart naar mij en ik besef dit -- is wat afscheid is.…

Jij ligt te slapen, en ik besef, er is niets -- niets belangrijkers.…

Geluk is iets stils, het is het vreugdevolle -- besef te bestaan.…

dat bij jouw dood, mijn besef begon. god had moeten weten, dat ik kapot zou gaan aan verdriet, dat jij, het mooiste wat hij mij gestuurd had, mij veel te snel verliet god had moeten weten, dat je voor mij alles was, dat je zo veel op mij leek, maar dat besef ik nu pas....…

Nog verholen in de uitgewaaierde schemering van het stroomgebied waar de woorden vloeien komen luchtbelletjes aan de oppervlakte, zoals schuim op een droge mond kan groeien. Al knetterend en flitsend laat de hemel een lichtspektakel boeien, tekenend de magie van dat ene woord dat stilte verbrak met aardedonkere stem en licht accent. Waardoor…

Zomaar ineens besef je hoe kracht verandert in kwetsbaar zijn Zomaar ineens ervaar je het loslaten Zomaar ineens zie je en help je waar mogelijk is... En zomaar ineens sta je er samen voor En naarmate de tijd verstrekt besef je Dat het ook zomaar ineens voorbij is…

chinezen maakten tot voor kort alles na nu houden ze zich ook al bezig met het rotzooien in het DNA zelfs bij een ongeboren kind en wat je er ook van vindt het hek is van de dam er opent zich nu een wereld van wat zou kunnen en van wat er binnen de kortste keren kan ach die chinezen die zo bedeesd en bescheiden in hun restaurantjes hun…

of groot verdriet Van dat alles was er niet Wij raakten elkaar uiteindelijk kwijt Zonder maar een spoor van strijd Met schuldgevoel, een hart van steen Koos ik voor mij en ging toen heen Haar achterlatend vol verdriet Want echt begrijpen ging toen niet Het geluk vond haar gelukkig weer Mijn schuldgevoel is er niet meer En nu na jaren besef…

Elke keer besef ik weer dat elke dag keer op keer een strijd is tussen liefde en haat met grote spijt en veel verraad…

Vandaag besefte ik Een grote klap heb ik gehad Ben het nu voorbij Heb de schok geabsorbeerd Schokkend in een rij Nadenkend droef Vrij voorzichtig blij Over wat ik heb geleerd Na al die jaren Vandaag besefte ik Mijn familie speelt een spel Zoiets als levend domino Twee stenen vallen snel (links van mij) Maar ik weiger sowieso Standvastig…

De wekker gaat, mijn ogen open Mijn gedachten werken niet Maar na 1 seconde wakker Herinner ik weer mijn verdriet Weer een dag met pijn beginnen De minuten kruipen van dag naar nacht Kon alles maar zijn zoals die ene seconde Toen besefte ik nog niet wat de dag me bracht…

Mijn verbeelding sleurt mij mee Onthutst in mijn ideeënstroom Daar ik dit amper kan bevatten En ik hier wakker over droom Mijn traag besef drijft mijlen ver Achter mijn kennis van het feit En zal pas tot wasdom komen Na ongemerkt verstreken tijd Ik betwijfel toch mijn vondst Die zo macaber is gebleken Terwijl ik alle woorden zoek…

Onbekend, soms bevreesd en in schemer weet dat er iets te gebeuren staat toch, het besef is altijd achteraf.…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

Door jou kan ik niet meer slapen mijn hart bonkt uit mijn lijf Ik kan de rust pas vatten als jij terugkomt en blijft Pas dan kan ik functioneren en weer zijn die ik ooit was Ik heb altijd van je gehouden maar besef dat nu zelf pas Soms zie je pas wat je had als je het even hebt verloren Maar nu weet ik het echt zeker ik wil voor altijd…

Een koperen maan krulde aan de hemel, dreigde te vallen...bladeren slechts. Hitte bladerde van het licht en zette de nachtelijke herfst in vlammen. Zo was het. Die nacht gloeiden de daken in een zinderend schijnsel van spanning en de huizen vloeiden borrelend mijn ogen binnen, maar mijn droge lippen bladerden en ik was een boom, schorsend,…

Je lippen voelden koud Je handen zagen wit Ik kreeg geen tranen in de ogen Ik stond er niet bij stil Het zijn nu al enkele jaren en kom nu tot het besef dat het enige van wat ik hield ... jou was en de ketting die ons bindt…

een oceaan verder in een onbekende taal gillen jonge blauwvissen genade en het klagend besef dat uitsterven niets te maken heeft met sterven maar tranen ziet men niet onder water…

samen zijn we één maar hoe moet het dan met ons als ik mij niet ben…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

Vogel vrij is hij daarboven in de lucht Jammergenoeg is het bij de vogel net als bij de vis geen besef wat voor gelukkig schepsel het is…

"Oh, volmaakte slaap aan liefde gebonden, beschonken rust,weerspiegelt in tweespalt van gedachten, beklonken sprong in beider ongewisse golfstroom, blijft ongeschonden, berust in een omvattende droom, waar lust een kunst is van totale overgave, streeft naar gelukzaligheid, vernieuw en overleefd, zich verlicht in zwakheid.…

blanke lelie is gebroken, vertrokken alle keren op een houten slee, die plaats biedt voor twee, ik dien dat te accepteren, voor al die anderen die het tegendeel beweren,ik beween haar in gepolijste steen, ik kerf in hout haar klare faam, verwerf haar taal op eigen naam, fluister haar geduldig toe, pedante onzin ter eigen gewin, in besef…

Hoor, ganzen trekken over in de nacht, terwijl ik wakker lig, doodmoe van praten tegen de bezoekers die zichtbaar zaten te vechten tegen hun tranen. Hoe zacht moet het donzen kussen zijn van de vacht van moeder gans als haar jongen zich laten troosten onder de blanke verenpracht? Hoor, ganzen trekken over in de nacht. Ze hebben weet van de…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

wat als er alleen parels waren de stralen van de zon ons altijd zouden raken wat als de lucht altijd hemelsblauw was de wolken engelen zouden zijn bladeren rood van liefde zacht regenen zouden we dan in- en ingelukkig zijn of weten we niet beter en vergeten we te genieten…

Als ik druipend van zelfmeelij tenslotte in de spiegel staar rijst de vraag: ben ik dit echt of speel ik voor iedereen een rol met als onderwerp mijzelf het eeuwig lijdend voorwerp Als ik de spiegel vallen laat naar buiten vlucht in de kou waar een straffe tegenwind bijna alle gedachten aan jou rafelt tot dunne heimweedraden besef ik eindelijk…