Alle inzendingen over gesloten zaal

Is er misschien een dokter in de zaal ?…

aan een tafeltje En worden we vriendelijk Gevraagd of we gaan voor De bal gehakt, dan wel Voor het procureurlapje - Ik heb geen idee wat het Kan zijn, maar kies toch Voor het laatste, en voel Dat het voorlaatste leven Langzaam uit deze zaal Verdwijnen gaat - De dood wacht…

Zal ik van de wereld zijn Mijn haren in een schutkleur bleken tegenstanders tegenspreken met bovenlijf ontbloot misschien Eens onbevreesd de zaal betreden. Voor haar en iedereen te zien Een spuuglok van mijn voor- hoofd vegend; als teken van beschikbaarheid…

Je kijkt net de andere kant op Alles glijdt onder je vandaan Je denkt in je hoofd Hoe het verder zal gaan Je kijkt in de zaal En de plek waar je wil staan Je kijkt in de lucht Je ziet de volle maan…

In het ritme van de trein ben ik vertrokken Volle zalen, powerpoint en koffie koud Zo koud, uit de automaat gekomen Ik die hier zit dag te dromen Groei zo langzaam oud Grijze sokken…

Uitgenodigd voor het feest ik was er nog nooit geweest mijn positie stond borg ach, het was mij een zorg tijdverdrijf sans rancune toneelspel als op de bühn volle receptie volle zaal weet u, dat ik er van baal…

zag je vingers van mijn handen glijden als tonen uit een melodie zinnen braken woorden stokten in het lied zonder muziek weer gescheiden wegen in de zaal van leven met stilte als publiek…

De eerste vraag bij ’t zien van allemaal: “Is er misschien een dokter in de zaal?”…

Maar plotseling veranderde dat weer De zaal werd een strand met een zee zo wild En door een onzichtbare hand ………….. Werd ik over het water getild Met een wijds uitzicht keek ik ontroerd om me heen Waar waren alle mensen?…

“Meneer, u mag op zaal géén eitjes bakken! En ook is het beslist niet toegestaan mij, als ik u injecties geef, te slaan of de verpleegsters op de gang te pakken! Als u zich blijft gedragen als gespuis stuur ik u naar het Radboud Ziekenhuis!”…

Een powerlifterscoach in Bloemendaal las in het ochtendblad tot zijn ontzetting dat zangers vaak een bron zijn van besmetting, dus hing hij vast een bordje in de zaal: 'Train hier alleen uw spieren en gewrichten. Niet zingen bij het heffen van gewichten!'…

Dan is het tijd dat je de zaal verlaat.”…

ongekend en diep verlangen klopt aan de deur van mijn hart ze wil het met liefde gaan behangen het ruilen met de overheersende smart Maar de deur gaat nu niet open omdat mijn hart toe is aan rust het open staan is nu even afgelopen totdat de hete tranen zijn geblust Vraag me niets en kom niet te dichtbij want dit terrein blijft voorlopig gesloten…

schreiend naast lijken en gebeente leg ik woorden in de kast blaas het stof uit zinnen van verhalen en gebeden de echo raapt een holle schaduw in de hoeken van de kamer schraapt verbleekte maar nog nooit begraven schedels vingers verstijven gegil verstomt geschreven is de onvoltooide grafrede…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

Zo wit als een porselein, emotieloos omdat het zo gemaakt is. Het raken van de vloer zal je nooit vergeten, de rode druppels langs het gezicht. De kracht die je mij geeft zo fijn, of heb ik het toch mis? Mijn gedachten zijn bezeten, je leven voor altijd belicht.…

lijnen zigzaggen fluorescerend achter gesloten ogen…

die dikke muur om jou heen. ik kan er niet doorheen. je helpt me daar ook niet mee. je houdt me vast. je houdt me tegen. en dan stop ik. ik maak je verlegen.…

achter de muur ben je thuis omringd door verhalen die nooit kloppen in een open huis wereld van illusie die instort zonder tovenaar er zijn geen nieuwe trucs was het maar waar de muur blijft staan nu ik dichtbij kom kan ik maar beter gaan…

ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te voorbarig is gesloten…

Soms draaide hij muziek Walste met haar de kamer door Fluitte met opzet hard en vals De man die zich op schilderles Afzijdig hield bij het pauzeren Zij bracht de stille kunstenaar Dan altijd koffie Met verbazing zag ik Hoe hij tijdens reünies Kleurrijk en met open blik Tapijten conversatie knoopte Voor mij bleef hij gesloten boek Batik…

Ik zocht alom, ik zocht en kón niet vinden Mijn Boek van Jeugd, verloren en versmeten. 't Was al zó oud: 'k had d'inhoud half vergeten, Zo liefdezoel als heimweegeur van linden. Maar gele bladen uit dat boek gereten, Gedragen op erinnrings sidderwinden, Wezen waar 't lag, omrankt van blanke winden, Of me uit elk blad een bloem wou welkom…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

Wat zie ik nog in spiegeling van glimmend oppervlak tussen weerkaatsen van schittering wat is de rimpel die het beeld verstoort en spiegel lijnen ontneemt die binnen zijn geschetst.…

Groen-omlommerd, wit-betegeld, Springfontein, nog immer zwijgt gij? Stil-bekommerd, dicht-verzegeld, Ziel in 't donker, woordeloos, híjgt gij? Zie de purperen bloemtros bengelen In 't geblaarte. Hóor de lente, Zoet als 't lief in Kedars tente, Loof- en vogelstemmen mengelen. Moet uw hof nog langer wachten? Breek het zegel voor de noen…

Het ware gevoel dat ik bedoel komt amper naar buiten, de vrees me te uiten, dit voel ik, dit denk ik, dit vind ik, zinnen die ik bangerik nog steeds met grote regelmaat in mijn binnenste gesloten laat Toch ga ik soms een beetje open, komt mijn gevoel naar buiten gekropen!…

met gesloten ogen zie je meestal niets je staat nergens voor open en als er iemand naar je roept dan slaat je deur hard dicht maar eens komt er een moment dat je ergens diep geraakt wordt je houdt je ogen niet meer dicht maar voelt je verplicht om je hart te luchten en je kunt je lichaam horen zuchten jij alleen, jij bent vrij en niemand…

je lach parelt plezier maar je ogen donkeren de zachte glans van de ketting die een levenlang je hals al siert je oesterde was bang dat wie de parel oogstte geen garantie voor een mooie toekomst samen kon beloven je koestert nog de kleur maar weet dat ooit zal blijken jouw sieraad kent geen andere vergelijken…

Kringetjes krabbelen in de bovenhoek van jouw blad. In de draaikolken van jezelf. De wereld is groter dan een hoek, maar je ziet het niet. Je kijkt ook niet op. Je merkt een verder leeg blad. Breek uit jezelf, zong een zanger, maar je hoort het niet … eentonigheid.…