Alle inzendingen over onbestemde pijn

Gedreven door een onbestemd verlangen zoekt ze in politieke wandelgangen. Krijgt Carolientje nooit genoeg ervan? Het roer gaat om de bakens zijn verzet Van bak- naar stuurboord : kijk...daar vaart Baudet…

De violist bespeelt de avond en ik mijn gedachten om vooral niet te vallen maar weg te zeilen naar onbestemde havens. Ik loop over het water en verdrink in een onpeilbare waterval van hopeloze zinnen. De nacht duikt mijn dromen op te ver om van te houden, te dichtbij om in te wonen.…

piloot in de nacht van blinde duisternis gedreven door onbestemd verlangen op vleugels van verwachting navigeer je door oneindige ruimte gedragen door het ritme van de wind die het lied van liefde zingt zweefvlieger je vol vertrouwen zachtjes mijn armen tegemoet…

ik reis met een steen in mijn twijfelende schoen de andere stapt vastberaden door omdat wij niet anders kunnen ik laat niets anders achter dan de unieke afdruk van mijn onbestemde voeten zegt een stem dat ik plaats mag nemen als ik ergens blootsvoets strand op de wereld?…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

Oh moeder, wat een fijne dag Je loopt je benen uit je kont Je praat je liefjes naar de mond En luistert naar hun zelfbeklag En ieder jaar krijg jij spontaan Weer nieuwerwetse plantenbakken En onbestemde bloesemtakken die morgen in de kliko gaan…

Die vrijheid die zo prachtig leek waarnaar hij kon verlangen, diezelfde vrijheid hield hem nu in pijn en angst gevangen! Hier zit ik nu, aan mijn bureau 't is avond, eigenlijk nacht, maar deze dag heeft God, in mij iets nieuws teweeggebracht.…

het gras zingt groener waar bloemen kleuren orkestreren in blauwe tonen spant lucht ruimte voor het immens scheppingsgeluid nog is de harmonie onbestemd in de veelheid van gespeelde partituren maar er is altijd de dirigent die het fenomeen lente kent en naar een grootse finale brengt…

In het grafschrift van mijn vader dansen vlinders met dronken katers drinken zigeuners rode wijn met zeelieden op drift zwijgende zeilboten geen zuchtje wind en in het intieme onbestemde klinken violen als wilde dieren in laatste noten nacht muziek.…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Vijftig roze engeltjes in een Champagnebar allemaal lief met blauw gelakte nagels zo wil ik wel in God geloven vertel jij verlegen wetend dat de liefde bij de grond begint jouw voetstappen laten indrukken achter reisgenoot van de onbestemde nacht.…

de zee vandaag in onbestemde nevel heeft zijn levendige vorm geruild voor een grijze verstikkende deken maar door de mistlaag hoor ik het gekeuvel van de golven een witte vogel krijst in de grauwe dag niets nieuws totdat de zee blauw wordt de lucht kleur bekent en spiegelt in het water…

Uit de stille brief die je me stuurde vallen eenzame letters in somber duisteren krijgt jouw fluisteren een onbestemde klank in koude winternachten vriest de liefde aan het hart door waanzinnig verlangen nu ik je steeds vaker niet begrijp is dreigende leegte onberekenbaar aan vergankelijkheid onderhevig.…

Gewend aan het rumoer Van alle dag, dat het Vrije denken zo vaak Overstemt en me ongewild Meeneemt naar onbestemde Verten waar ik helemaal Niet wil zijn, Is daar opeens Een zacht geknisper Van blaadjes die hun verhaal vertellen Met een kracht Die in al zijn teerheid Deze trein, en het hele spoornet, Welhaast tot stilstand…

Ooit kruisen onze wegen kom ik jou weer tegen buigen we samen voor onbestemd verlangen dat wat ons bindt en steeds opnieuw begint de schelpen voor later of terug aan het zeewater ooit op een dag misschien… want weet je lief leven is kiezen en leren te verliezen…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

Een zeurend leven in gevoel; onbestemd en zonder doel. De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest. Levensverdriet in heimwee naar historie, dat nog bitter meeneuriet met de muzikale glorie van een fado na een feest dat meeslepend is als een bondgenoot van een weemoedige geest.…

Bestraling zorgt voor dood weefsel en dat veroorzaakt pijn, snap je dat ik niet begrijp dat de dood zonder gevoel moet zijn?…

Ik moet sterk zijn Het allemaal ondergaan Ik moet sterk zijn Niemand mag het zien Mijn verleden een kras Mijn toekomst een vlek Alles zwart en hart Maar niemand mag het zien…

Ligt er hoop op onbestemde plaatsen of is er slechts het zijn? Hoe krullen nerven zich, krommen vingers naar een ongekende levenslijn?…

Uit geluid van taalgebruik is in een onbestemd verleden uit liefde voor Moeder Aarde de behoefte om te zwijgen ontstaan in de stilte die daarna is blijven hangen deed de mens zijn kleren uit uit liefde voor Moeder Aarde en ging voortaan naakt door het leven onder het helderblauwe hemelfront allemaal tegelijk in blote kont.…

DAUWBLOEMPJE Dauwbloempje o, wat toch schitter jij in die verrukkelijke zomerochtendzon Je druppels zijn als parels van dichtbij jij die ’t donker, vanochtend overwon Klein bloempje ach, het ziet als traan dat tere pareltje dat jou ’t oog vervult Dat je smart hebt kan mij niet ontgaan je oogjes zijn in diepe treurnis gehuld Teer…

wat is er met je aan de hand als je het even moeilijk hebt als je het even niet ziet zitten wat is er met je aan de hand kun jij een echte reden geven of is het meer een onbestemd gevoel wat is er met je aan de hand voel jij je eenzaam of alleen weet jij wat je eraan kunt doen wat is er met je aan de hand het is er…

Krioelend zoeken wij connecties geinspireerd door imperfecties voortgedreven in ons leven door een onbepaald soort streven verwonderd zwerven soms gedachten zonder richting, onbestemd vrijgekomen krachten werken vormend, ongeremd ingeklemd of vrijgevochten stoeiend met een ideaal torenhoge aspiraties zwijgend maak ik toch kabaal.…

het was niet jouw muziek die felrood doorkwam uit de achtergrond zij lichtte op uit een palet met onbekende vergezichten geroezemoes van stemmen uit de duizend talen die eonenlang al uitgestorven zijn de mengelmoes van angst en haat vergaard in onbestemde kleuren van de dood jouw muziek gaf hoop maar verloor de strijd van het…

Met pijn in mijn hart hoorde ik dit aan Zo hoort het leven toch niet te gaan. Een logeerpartij werd snel geregeld Waar onze liefde in vrijheid werd bezegeld. Jij kwam thuis voor jezelf op En gaf je “verloofde” een schop. Vele harde woorden zijn bij jou thuis gevallen Jij gaf aan jouw leven niet te laten vergallen.…

Ik wil dit Niet zien, Akelig beeld Dat mij het Hoofd af doet Wenden - en toch Moet ik het zien, Is het goed dat Ik het zie, en is Het de precisie Waarmee ik dit Afstotelijke beeld Beschrijven kan in Woorden die me raken Die bijdraagt aan mijn troost Bij 't verwerken van de pijn…

zeg het met bloemen weef ze door je haar verklaar het met zoenen strooi ze naar elkaar laat de mensen horen wat je hart nu echt voelt schreeuw het vanaf de toren het lied voor elk bedoeld laat iedereen maar weten hoe het wel zou moeten zijn want de liefde mag nooit ontbreken in deze wereld vol van… pijn!…