Alle inzendingen over onweder OR natuur OR schepping

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

lief ik de natuur…

samen zijn we afgedaald langs graniet en basalt tot wij in de hitte van magma hebben gebaad daar waar moleculen en atomen de bouwstenen worden van onze dromen vervloeien wij komt alle materie vrij in het opnieuw spelen van de schepping door het lezen van zijn hand met eeuwigheid en oneindig zijn door onbeperkte vrijheid…

zonder wildgroei van grof ik zag dat jij met een lach ook de zevende dag vrij had genomen om in je eigen schepping te dromen…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

staan bramen hebben alles overwoekerd ik heb ze met gods zegen laten gaan nog hebben wij het land niet afgebakend er is geen strijd want ook eeuwigheid is door de natuur vandaag nog niet te maken…

zeeën vol kleuren verwateren langzaam aan blote voeten waar vroeger geuren golfden kabbelen nu vruchten in beginsel ooit zwermde wind zacht zoemende bijen langs iedere weide waar licht voor snelle groei heeft gestaan zet warmte de oogst dik aan zon zee en land volgen zonder ingreep van mensen nog steeds zijn scheppende hand…

ik kom ze steeds vaker tegen de pluizen als dragers van leven staar ze na gedragen door de wind die vast een goed stekje vindt wij adopteren plaats en tijd voor directe streaming van wat er blijft toeval en chaos hebben ons nooit achter de vodden gezeten want wij willen alles weten het is geen opzet je intens te volgen maar…

haar ogen schaduwden nog licht waar donker het alleenrecht had zelfs het zwart van duister bezat zij kierde opening en stroomde vol lef binnen in wat nooit zichtbaar was al vanaf de allereerste dag hier had de schepping zich ontbloot zonder pottenkijkers uit de donkere schoot van het universum…

Ik hoor een merel fluiten in mijn tuin Een lied van lente, zon en zin Een prachtig beestje, zwart en bruin Hij brengt er leven in Na herfst en winter, afval, dood Breekt leven weer onstuimig los Eerst teer lichtgroen, daarna fel rood Het kleine spul, een machtig bos Ik leg mijn ogen in de zonnestralen Laat los joh, laat het gaan Geniet…

een golf klapt vol op het schelpen bed dat in glinstering wordt geschoond de meeuw krijst kort vliegt gelaten vele kilometers naar zijn stek eeuwenlang strandt zee al brekend aan de voet der duinen en toch is er die lach in het herkennen van de schepping iedere nieuwe dag…

zondag 13 september Hemel en aarde het planten van planten zaaien in kleuren oogsten van geuren tussen de bomen midden in lucht en licht vormen samen de mooiste start om zo tot de Schepper te komen ze spreken goddelijke woorden die liefde omranden in het hart gericht dat noem ik pure Liturgie met het…

Sierlijk zweeft de frêle vlinder Cocktailvol van bloemerij. Hier zijn duifjes en daarginder Eitjes van de honingbij. Paars de heide in de zomer. Pareltjes in de voorjaarswei. Ieder seizoen schud ik de dromer: Noem dit Eden aan zijn zij, Gans het lusthof... zo nabij!…

verloren dachten dat geboren worden all-in was het is een begin van een zoektocht naar verbinden om weer iets van de fragiele schoonheid in verwondering terug te vinden in het leven en bestaan van het ultieme kunstwerk van de schepping van het goddelijke universum…

hij zag meteen al dat het goed was goddelijke conclusie over eigen werk hij hoorde en zag zijn planten en dieren de eeuwige kringloop van de schepping teer lentegroen en juichend herfstgoud parels van ochtenddauw in zonnezilver dit stralende wonder van zijn natuur elke herfstdag weer van vroeg tot laat ik kijk zo graag naar dit alles…

hij zag meteen al dat het goed was goddelijke conclusie over eigen werk hij hoorde en zag zijn planten en dieren de eeuwige kringloop van de schepping teer lentegroen en juichend herfstgoud parels van ochtenddauw in zonnezilver dit stralende wonder van zijn natuur elke herfstdag weer van vroeg tot laat ik kijk zo graag naar dit alles…

heb handenvol zomer geplukt uit bloemen die in het wild hun kleur wilden bekennen onstuimig vitaal bloeiden zij dwars door elkaar hun knoppen op zoek naar de zon wat ongeordend leek bleek een proces waarbij ieder op de juiste plaats in bloei werd gezet ook hier in dit onbekend paradijs geeft natuur zijn schepping en schitterend geheim…

Van God hadden ze nog nooit gehoord En toch beleden zij hun eigen religie In het diepst verstopt, In het hart van hun bos Kwamen zij heimelijk samen Om hen die zij als goden zagen Te eren met woorden en gebruiken En samen volk te zijn In het hart van de natuur, Hun eigen bos, parel van Schepping, beschenen door Het nachtelijk schijnsel…

de hemel loenst naar mij in het grauwe groen van midden juli half de avond bedrukt ze mijn gemoed met een amalgaam aan beloften zwoele nachten, frisse regens donderende onweders of de valsheid van de vlucht naar nog een dagje later in mijn houten stoel zit een man hij rookt en kijkt om zich heen of er wat te zien zou zijn terwijl binnen…

Der Godheid toorn is een geducht onweder, Waarvoor wij allen beven moeten, schoon Er velen zijn die nimmer als een veder Bewogen op der wereld wind, die teder Nooit, neen, vals-fors tiert om de hoogste ceder. Maar al wie rein blijft, krijgt op 't eind een kroon.…

Ieder mens is zo verschillend van natuur Nee, voor elk zit de ware vrede en liefde binnen.…

als mensheid zijn wij aan het begin van de schepping begiftigd met een aantal hulpverleners die met ons gestalte en vorm hebben gegeven aan het ontstaan van leven en de eigen maatschappelijke ontwikkeling van ons bestaan hier op aarde dat opgetuigd was met alle mogelijke toeters en bellen als natuurlijke hulp die zich specifiek ontwikkelde…

Ze kunnen worden afgeschreven als feitelijk irrelevant, maar alles groeit uit hun verleden en alle jaren komen uit hun hand: Vaders en moeders blijven heel een leven als goden over iemands chaos zweven zonder te komen tot het scheiden van water en land.…

dus was het voorhanden Steeds groter werd de scheppingsdruk, hij wrong zich in alle standen Denken werd zijn daaglijks werk, hij dacht zich bus en treinen En even dacht hij zelfs een kerk, maar die liet ie weer verdwijnen De derde nacht schiep hij de droom, hoewel scheppen een groot woord is Want eig’lijk sliep hij die gewoon, geen schepping…

blijven anoniem uit dove chaos komen onverwacht hogere bergen aan het oppervlak een ordelijke glorie, stil gedacht beheerst bewuste daden met gemak en nergens fluiten vogels identiek gelouterd door het zingen is hun lied maar blijft hetzelfde elke nieuwe dag en overal is leven ons ontzag in mist en vrijheid, elke atmosfeer bewijst natuur…

Zie wat de Here schiep in zeven dagen: De hemel en de aarde en het water, de zon, de maan, de dieren en wat later de mensen tot Zijn innig welbehagen. De achtste dag had Hij geen geestkracht meer en schiep uit puur chagrijn het pokkenweer.…

hun mystieke kringen in zeer spraakmakende en educatieve ontmoetingen waar kinderlijke zachtheid met universele empathie in volwassen sfeer kwamen was verweer onmogelijk helaas kreeg een liefdevolle bedding door de constant stroom een verharding uit levensbehoud waar de oevers verzakten ik heb liefde en lijn in hun schepping…

gedachteloos met het warme zand terwijl je dromerig in de verte keek je blik niets opnam van alles wat je zag en jij alleen maar intens van het strand gebeuren genoot nooit zo bloot en los van aarde was en toch een met de plaats waar jij dromen weeft de tijd neemt om je luchtkastelen in het zand te bekijken die op de schepping…

Maar als een kind dat slechts de moeder kent waant hij zich op een hoge troon alleen kroon van de schepping op zijn koud brok steen en stamelt na van het oorspronkelijk gezicht dat hij alleen zijn eigen naam heeft horen noemen.…