Alle inzendingen over ratelen

Slaande molenstenen schuim gespaand ratelend de drooglopende houten tanden, niet zonder enig bezwaarlijk gevaar De stroom hopeloos fonkelend vloeibaar plat voorbij glijdend voedend ons allen die aanbidden en persoonlijke offers aanlengen onwetend over de zon is echt God gebeden De brug hooggelegen en bedakt piepend betreden met lomp…

Als het nog zin heeft in september kom ik je bevrijden uit de lege greep van het aardse slijk Een lepralijder gaat zwierig rond met een alles verterende ratel hij schaterlacht, drijft de spot met onze groteske inhaligheid Allengs dieper dringt hij door in het koninkrijk van loze gronden alleen de onvermogenden doorgronden het uit elkaar…

toren van levend licht veraf, nu angstig dichterbij, wie niet wil winnen, heeft al verloren, kom aan mijn borst spat in mijn hoofd uiteen, ook jouw uur komt al rol je weg, je kromt je, als wolf stort je op je prooi , ebt weg, stervend in je zelf, brekend in een kus op het zand verdampt in druppels mist, luidt vertrek op ratelende…

ik hield vroeger al van donkere luchten, van harde striemende wind en regen die kletterend op de ruiten van mijn kamer uiteenspatte en de balkondeuren in de sponningen deed ratelen alsof ik in dat monotone geratel weer naar nieuwe wegen kon gaan zoeken en ik reizen kon naar werelden die nog onontgonnen waren, zonder dat volwassenen bezig…

Tongen ratelen draaien, strelen en vechten, terwijl onze harten steeds meer hechten. Onze tongen dansen in de mond, en draaien om elkander rond. Onze tongen likken, van hoog naar laag, van tenen tot je kraag, van boven naar beneden, van je kruin tot aan je schede.…

Wat als straks de bommen niet meer vallen, als het ratelen is gestopt van de geweren? Bouwen we alles dan weer op met z'n allen, of sluiten we de ogen om niet te willen leren? Wat als straks de rookkolommen zijn opgetrokken, en we alles aanschouwen in het ochtendlicht?…

's vuur naar Eton en Oxford gebracht doordrenkt in literatuur door Lady Virginia Woolf gesterkt debuteert de bibliofiel met hoogstaand English poetry-werk in zijn The Burning Wheel wijl Flanders Fields de doden telt en hij blindheid bedwingt treft hem uit het Great War-geweld een Truiens vluchtlingskind zijn paardenkoets trekt ratelend…

De stoep stokt, botte salvo’s ratelen als houten wielen zonder spaken. Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker dan vroeger vaders nee. Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last.…

'T klopt zoals je ziet: van alle kanten Haar haren, ademloos nonchalant- en om haar schouder hangt 't kalfsleder- Ongegeneerd verveelde hengsel van haar Prada-tas 'T tikt zoals je hoort: zo goed radertjes ratelen radiografisch charmant de wijzers wijzen volmaakt voltooid het verleden de weg naar ooit zoals het thuis tikte, tikt het hier nooit…

een eeuw Wachtend op jouw volgende beweging, een sluipende omsingeling, een onverhoedse aanval, een uitbarsting Ik weet eigenlijk niet zeker of je er nog bent; ik hoor al tijden niks dan fluisterende stilte Ingeklonken schuttersputten Mijn ingegraven achterdocht is gaandeweg versterkt en uitgediept, steeds als er weer verwijt klonk, ratelend…

Soms denk ik, wanneer ik een garage zie, waarom kan dat bij een mens nou niet, een simpele doorsmeerbeurt, zonder dat je ervan kleurt, een klein mankementje, zo verholpen een rare ratel, moertje vervangen maar nee, bij ons mensen, moet het In 't ziekenhuis belanden.…

Voor een mud aardappelen werd een koude strijd gestreden, ratelend op houten band. Met te weinig om van te leven en te veel om van te sterven, gingen zij op weg naar de Nederlandse boerenerven. Nimmer werd er in Nederland zoveel honger geleden als in het laatste oorlogsjaar.…

Hij hoort het ratelen van de geweren, ziet presidenten die niet willen leren. Ze tellen de doden in zwart-wit dromen. Gillend ontwaken ze in de winternacht, maar er is niets wat de angst verzacht, of wat een einde maakt aan hun zorgen. Onschuldig bloed kleurt de aarde rood, gevolgd door de schaduw van de dood.…

jaren kwesties op te lossen -zoals waarom ben ik geen sprookjesheld- die horen bij de grote vragentrossen waarmee de mens als denker-aap zich kwelt Zolang ik denk, besta ik zegt Descartes en dit wanhopig klampen aan 't bestaan door kwesties te verzinnen speelt mij parten het is mijn angst in nietzijn op te gaan die het krampachtig ratelen…

En toch ook zo onwezenlijk, alsof elk moment de wekker ratelend af kon lopen, en alles: huizen, mensen, lichtjes, pubs, zich in een Dordtse ochtend op zou lossen. Hier had ik dertig jaar lang van gedroomd. Hier had in gedachten al honderdduizenden voetstappen liggen. En nu was ik er.…

Welke zinnen kun je nog meer ratelend haspelen en jezelf inkleden met dichterlijk imponeren? Terwijl je alleen maar aan het klooien bent, toch is de verleiding groot om soms serieus genomen te willen worden, om voor vol te worden aangezien.…

Ratelende machinegeweren in de nacht, kinderen en vrouwen worden verkracht. En iedereen blijft hopen op 'n wonder. Bloed vloeit rijkelijk door de goten, en wij, we houden onze ogen gesloten; alle hoop op vrede is ons ontnomen. Hier zit ik dan, in gedachten verzonken, ontnuchterd, maar misschien ook dronken.…

Riet-geknak, kabbel-kroos wind-geruis, water-drup eend-gekwek, vis-geklets reigers-stap, rat-gespat hengel-swiep, sigaar-gezuig roei-gebonk, net-gegooi laars-gesop, fladder-zwaan koffie-slurp, brood-gesmak muggen-zoem, rochel-spuug snotter-snuif, handen-wrijf natte-hoest, molen-ratel aasvoer-worp, hout-gekraak vogel-fluit, muis-gepiep koe-geloei…

Het ratelen van de wielen verhult alle geluid hierbinnen. Ik kan niets meer horen. Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me. Op goed geluk moet ik er straks uit. Het is er weer, dit stollen, na langdurig het hoofd te hoog te hebben gedragen. In mijn bagage, mijn dagboek, ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet.…

En al die gedachten, mijn lekker stuk, aan ziekte en ontrouw en ongeluk slaan ratelend op de vlucht.…

Nog klinken paardenhoeven, nog doet hier wat hij kan, met ratels voor de boeven, een soort van klepperman. Vergaan doet elke luister, met de ogen van het kind. Gefluister, o gefluister. Drie palmen in de wind. 21 oktober 1937…

Het loon draait in de draaiboor mee: Ik ben geborgen ; En tussen het ratelend draaibankdier Daar ritselt nog wat schaftpampier, ’t Is jam vanmorgen. De draaiboor wentelt naar mij toe, Mijn vinger is het mijden moe; Een pijnscheut als een wekkerbel En op het groezelige vel Een droppel bloeds.…

De laatste trein is ratelend in de nacht gegaan. Lege wagens zuchten, schuifdeuren half open. Een droom stroomt rond de omtrek van een seinpaal, op ademhaling verstreken worden wissels nagerekend.…

Lavagna in het voorseizoen: zie de haven boten nog in ruste buigen naar elkaar groeten het voorjaar schraapt hoeven en sluit af en toe de ogen tegen zonlicht dat al wit wordt timmergeluiden klinken op van boten en rijken komen van verre met geschenken want de Oriënt is niet ver koks rakelen sluimerende vuren op ratelen keukengerei…

De koetsier in Brugge sprak op een toon, die 'tien' werkelijk deed weerklinken voor tien en in zijn ratelende stem verdwenen wij voor de tijd die hij ons gaf, geborgen in zo'n oude kar uit een andere eeuw en sidderend van jaartal naar jaartal, spottend met een magere begijn, een griezelige rit door de tijd, via holle kerken en taaie monumenten…

Waar de levensraderen van wieg tot zelf gedolven graf, ratelend de aardkorst raken ontspringen heerlijke bronnen spinnend lispelt het water, opgeschreven als heldere verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal…

De koetsier in Brugge sprak op een toon die 'tien' werkelijk deed weerklinken voor tien en in zijn ratelende stem verdwenen wij voor de tijd die hij ons gaf, geborgen in zo'n oude kar uit een andere eeuw en sidderend van jaartal naar jaartal.…

Maar als we bliksem kunnen vangen die ratelend langs de wolken vliegt wie weet wat we dan ervaren of is de kolder in m’n hoofd gevaren?…

Brr, de wind zingt de bas langs de daken En de pannen slaan ratelend de maat De bomen zij kreunen en kraken Wat is me die wind nou toch kwaad. Maar ik word toch heus niet verlegen 'k Lig fijn in mijn warme bed En heb om de wind en de regen Alleen maar een stiekeme pret…

Maar witlof selderij en knoflooktenen 's Zomers bessen in de winter penen Bungelende weegschaal in zijn kar Des ochtends kwam gerammel van de melkman Met zware glazen flessen stapels kratten Zijn wagen heeft hij achter 't paard gespannen De hoefsmid opent deuren wagenwijd Bekapt de ijzers vijlt ze en besnijdt De paarden ratelen…