Rondrit
De koetsier in Brugge sprak op een toon die 'tien'
werkelijk deed weerklinken voor tien en in zijn
ratelende stem verdwenen wij voor de tijd die hij
ons gaf, geborgen in zo'n oude kar uit een andere
eeuw en sidderend van jaartal naar jaartal.
Ik spotte met een magere begijn en ik zat als een
vis in een fuik, het net zat strak om mijn buik,
toen de visser mij binnenhaalde na een griezelige
rit door de tijd, via holle kerken en taaie monumenten.
Ik denk nog vaak aan die oude vrouw Julienne Coecke,
haar kachel stond in de fik en ze tikte iedere ochtend
een speelgoedhond op de beweegbare kop en ze deponeerde
haar eenzaamheid op een valse piano, maar spelen kon ze,
godallemachtig, wat een temperament!
De koetsen denderen nog steeds langs de plek waar ooit
haar gammele huis heeft gestaan. Pianoklanken...
Geplaatst in de categorie: tijd