Alle inzendingen over torste

Vandaag torst het gewicht dat de tijd heeft verborgen, En ik draag veel meer dan ik eigenlijk verdraag. Rust is me vreemd, onbereikbaar, voortvluchtig, Stilte houdt zich stilletjes verborgen voor mij. En buiten speel ik heel lichtjes en luchtig, Van binnen bid ik de seconden voorbij. Hoe lang kan een halfuur duren?…

Onder jouw last torst zij haar verdriet. Haar schouders zakken steeds verder, je ziet het niet.   Nu zij uitgemergeld weent uit de puist in jouw geweten, wasemt Gods lastering roet. Haar kroost sterft, maar jij vindt dat je 'goed leven' moet.  …

Een donkere trein rijdt ratelend over wissels door de diepe nacht en volgt vervolgens het lange spoor een man reist alleen in een coupé er is niemand die hem verwacht waarom dan reist hij toch door een koffer torst hij met zich mee gevuld met versteende tranen hij werpt blikken uit het raam hij ziet slechts een zwart gewelf met daarin…

Langs Griekse beelden torst een oude vrijster Achter mooi groene blouse haar dubb'le toren: De Zeuskop kan maar matig haar bekoren, De Mouzageet bewondert ze ook niet bijster; Tot, plots, ze een roep, zoetlijk als van een lijster, Van tussen 't groene heuvelpaar doet horen, De jongen ziend met in zijn voet de doren: 'Zo'n snoes!…

geroep op de zachtste treden van de nacht, de wind verlegt haar schreden in de trouwste tonen in de smetteloze vacht van veulens bij een waterbak koppen bij elkaar, ogen kool getint om met minnende blikken het vurigste bloed te delen, oren gespitst om in die weelde op te gaan een getuigenis van het landschap waar de hemel hun lichaam torst…

einde van het jaar in zicht, denkbeeldigt met zijn pen het woord en dicht hij schuilt heel soms in verzen van beton onneembaar fort voorkomt dat men hem kort en almaar morrend poëzie verstoort; opnieuw weet hij te vluchten per ballon die ‘red balloon’ beschut dan zijn gedichten: ‘ik hoop dat alle muren zullen zwichten’ het wereldleed torst…

Ja, we weten 't wat gij torst, Last!... Kunt ge ons dat woord vergeven? Zie mij, zegt ge, als 't jeugdig leven Ademt aan mijn dankbre borst! Last! De lichaamskracht kan falen - Moedersterkte wankelt niet, Waar zij 't leidend steunpunt biedt - Zou er andre kracht bij halen?…

Veulens bij een hek terwijl de schemer valt, koppen dichter bij elkaar, de ogen kool getint waarin blikken vol vuur om de warmste glans te stelen hun hals getooid met fiere manen, opgetuigd in een land waar de hemel haar onbelaste lichaam torst, een onbeschilderd stilleven, in het web van de vrijheidspin met zijn penseel de ware…

Achter die gedroomde heg, zag men een rozentuin, netjes gesnoeid, ingeperkt en torste men het broeiende onkruid verzwegen zoals in die jaren. Op dit perron stappen de passagiers uit maar blijven zitten tot het einde der tijden. Deze trein rijdt op doornen slechts op halve kracht. Vergeet dit huichelachtige nest, het is bevuild! Vergeet het!…

Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen ook veel parels aan. Deze van geluk en liefde. Van puurheid en diepe genegenheid. Van trouw en openheid. Een paar loodzware van verdriet en ellende, verlies van vrienden en kennissen. Gemis dat me diep in mijn hart kwetst.…

Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen ook veel parels aan. Deze van geluk en liefde. Van puurheid en diepe genegenheid. Van trouw en openlijkheid. Een paar loodzware van verdriet en ellende, verlies van vrienden en kennissen.…

Torst een last aan literaire beelden en icoonvorming, die in de taal niet snel zijn evenknie zal zien. Grijs of bruin, één meter veertig boven de aarde krijgt ook zijn werklust in deemoed en nederigheid religieuze waarden. Het ezeltje Asinus; wie kent niet het Jeruzalem's Palm Pasen onthaal. Van zijn berijder Jezus voor zijn laatste avondmaal.…

riepen met destijds de Turken en pak ze beet de Molukkers maar wij torsten ander leed op onze schouders we sliepen met anonieme meiden in leren broeken waaronder inderdaad nog erotisch leven schuilde we blowden onszelf van de wereld terwijl goedkope alcohol ons maatje was en ook al hadden we de nieuwe elite kunnen zijn we dropten onze kennis…

snel verslonden na het passeren van de laatste gondel de verwachting was gedaald in het schuifelen van passen en kinderen die trokken aan hun ouders jassen de hemel sloot een donkere boog over het vergleden glazen sprookje en hield zijn eigen vertrouwde betoog groot over de kleine groepen die zich oplosten op weg naar hun huis dat de avond torste…

Zij zingen bij elk afscheid uit volle borst, omdat de zeeman het lot van vlag en natie torst. Hela, hola, hijs de zeilen. Wij weten van wanten, wij weten van het reilen. Wij zetten koers om de Goede Hoop. Ons leven is een testament van angstige momenten, op de vele bloedstollende pagina's van onze levensloop.…

Een beste vent, een trouwe borst, Een zonnestraal in ’t leven; Een zorg, die duizend lasten torst Voor nichtjes en voor neven. Een bronwel van meedeelzaamheid, Een ziel vol zelfverneering; Een raadsman, die naar beter leidt; Een leven vol ontbering.…

Heeft het lampje dat ik torste, licht niet hel genoeg gegloord? - [1817]…

pufte over de spoorbrug, in de tijd dat je nog dingen kon aanschaffen voor een frank of een koperstuiver, toen de lucht nog puur was geweest, en zuiver, maar conflicten en oorlogen hadden veel van haar gebouwen veranderd in ruïnes en puin, en de kinderen ravotten in deze ravage, tussen obussen en granaten, het was hun speeltuin, vandaag torst…

Neen ‘t, ‘t en is geen mensenbouw, ‘t is eer een wangedaantenis; een stenen berggedrocht, dat, staande fel en fier, de scherpe houwen torst van ‘t vonkend hemelvier.…

in bewegingloos evenwicht op de hoogste klip onbevreesd voor de afgrond overschouwt de steenbok de wereld zijn machtig hoofd torst kunstig gedraaide horens die naar de hemel priemen in de karbonkels van zijn ogen smeult het licht zijn machtige kloten bengelen wellustig, zonder schroom, gezwollen van lust en kiemen van leven triomfantelijk…

Nimmer, dacht ik, ziet mijn oog hem weder, Die mijn steun, mijn leven was en vreugd; Hem, wiens liefde steeds zo trouw en teder Voor mij waakte sinds mijne eerste jeugd; Die zo gaarne 's levens moeite en zorgen Torste, indien dit mij verlichten mocht, En steeds rustloos, van de vroege morgen Tot de avond, mijn genoegen zocht; Die me…

Wie leed als landen torst draagt in zijn flank de vruchtbaarheid van honderdduizend zielen. IV De stem van Vincent Laat ons de blaren van alle leed vergaren. De aarde, ook vermoeid, heeft nooit dode blaren gedragen. De aarde wondt om, in de driedagestond, te laten herrijzen onder de loodzware kus van de liefde.…