Alle inzendingen over vlag gestreken en we

zonder reden gleden we tijdloos in zeeën van tijd zonder vragen zonder vlagen blies de wind zachtjes vleugen geluk in de nacht van onze gedachten aan meer aan eeuwig zonder alleen nog te zijn sleet de pijn alle wonden verbonden we in de lucht zuchten we zei je zacht ik heb alle tijd geduld ik wacht vervulde de geur…

je waait duwt zachtjes tegen mijn huid fluistert af en toe luid in kleine vlagen je wilt me dragen maar de schaduw maakt mij zwaar ik bied geen tegenstand met jouw duwtje in de rug gaan we nu twee keer zo vlug…

Geert Wilders zei in Brussel: “Ik verklaar: We kunnen beter uit de Unie stappen!” En om te laten zien: ‘ik maak geen grappen’, Greep hij de vlag en pakte hij een schaar. En onbedoeld ontstond aldus vanzelf: De nieuwe Europese Raad van Elf.…

Een vriendschappelijke wedstrijd een vriendelijke man met vlag, een boze puber die niet inzag, dat geweld niets oplost, een paar schoppen, een paar klappen een trap na, en geen dag, is hetzelfde voor de familie van de man, met de vlag, na die vriendschappelijke wedstrijd die het leven kostte aan de man met de vlag!…

de tijd leek even stil te staan en zo zijn eigen weg te gaan een vlaag.. ik zie je staan en jouw weg gaan ik wil je zien wil met je mee en bovendien wij met zijn twee.. de tijd zal nog eens blijven staan... ...zullen we naar Rome gaan?…

Maak eens een eigen vlag Want die mis je nog verleg dan je grenzen En plant dan jouw vlag in elk nieuw overwonnen gebied…

Een man met een vlag zwaait of zijn leven ervan afhangt. Koninginnedag valt vroeg dit jaar. De plaatselijke fanfare is ziek. Waar hebben we dit allemaal eerder gehoord? Waar hebben we dit allemaal eerder gelezen? Een dame in oranje tikt me op de schouder: zijn dat uw kinderen mevrouw?…

zie in de regen je lach tussen de druppels schuilen ze licht op in het vlagen van de wind je gezicht is nat maar onder het dak van je wimpers glanzen je ogen we zingen in het zachte ruisen ons liefdeslied waar refreinen na regen altijd de zon laten schijnen…

In een vlaag van verlangen kruisten je ogen mijn ogen en hoewel ik naar je keek voelde het gelogen je gezicht, je lach, alles leek in een vlaag van verlangen…

Mijn gedachten wapperen als was aan de waslijn, de mouwen en pijpen alle kanten frisse wind waait en geeft gul, droogt, daarna met de hand glad gestreken draag ik ze opnieuw en ruik de geur van buiten en voel me één geheel.…

je kunt een zakdoek horen vallen papa snikt op de radio treurige muziek mannenstemmen zeggen sombere dingen over nooit meer klokken luiden papa droogt zijn tranen morgen gaan we naar de maliebaan marcheren de soldaten de oranjeband met leeuw en het soldatenpak ze liggen klaar gestreken mama moet alleen de broek…

er bewegen mensen in de geschilderde stad het papier wacht geduldig op een nieuwe streek van de verdwaalde kwast naast een onbekend bed en groene bossen schaamte onder een strak gestreken lucht beamen in dat stille verdriet tranen die de verf verdunnen…

Ik heb een frisse bezem door mijn kledingkast gehaald bewaard wat ik nodig heb dat is minder de helft dus 60% schoon gewassen gestreken en opgevouwen naar de vluchtelingen zo ook mijn schoenen van 40 paar naar zeven en zeker ook mijn mantels maar geen halve, hele, mooie kleding is me sowieso een zorg!…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

tot op heden vlogen de woorden mij om de oren als ik weer inspiratie vond door te schrijven met een pen, vol betekenis golfde het op het papier. Dat nu ook al jaren het internet als vast hulpmiddel wordt gebruikt komt door de korte bochten, Zonder ook maar een omweg geeft google Mij de betekenis van eenzelfde woord Maar de site waar ik…

vreemd blijft het om het bed te zien kussens liggen stil, haast gerangschikt als museumstukken in een eigenaardig, oud licht het wordt koud, killer dan buiten ook dit schrijven kost meer tijd zoals de weg langs muren en loze lakens het doet pijn wanneer jij beweegt in een veranderde blik en ik vecht voor eigen recht de hemel leeft met…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

Toekomt en verleden schuiven nader zonder gevaar en berouw, het maakt niet uit waar en wanneer het verval zich dient, want we zijn nu bij elkaar en overal mijn vriend.…

de ander vlecht de loten met lemen wortels in het gras, nectar vloeit uit kristalen wijsheid te ademen uit zelfstandigheid zijn we vrienden in een lot? zijn we van een gelijk ras? krom gebogen in z’n denken waarin hij het meest gedijt?…

Wanneer ik je morgen moet verlaten ontkleedt me van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in het glazen ledikant, waarin ook jij geboren werd, vertel me je verhalen als ik ooit weer naast je wakker word, zodat ik over je kan waken in het moment van stille dood die tijdelijk wordt opgeschort, laat me meevaren in jouw…

hemel wordt weerspiegelt en uiteindelijk uit glas blijkt te bestaan het tart geluk in elk dierbaar moment waarvoor een naam is gekozen, magisch licht om de schalen van de wereld te breken, kroont zichzelf met tederheid waaruit een nieuw embryo zich met lauwerkransen presenteert,het taaiste ijs als dunne vliezen breken zal, zijn we…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

Ieder afzonderlijk individu. Een individuele regenparaplu voor de grilligheden van het levensklimaat. Een opmaat van de stuntelaar die weldra voor zijn mensdom staat. Een vrouwtje of een mannetje onderweg tijdens zijn bestaan. Somtijds regen na de zonneschijn, maar zo nu en dan een duikelaar na een verwoestende orkaan. Een vrouwtje of…

de waarheid is een lekkende sloep die in de geulen van zeeën verdwijnt wijs naar het wolkendek val neer in het stof roep goden aan beschuldig anderen huiver omdat de oorlog altijd weer begint omdat we de ander verliezen laten we verhalen delen en samen reizen zonder huiver zullen we weten dat we de ander zijn…

zijn gemaakt en droogt het ziltste zout van ervaring op het gelaat, Kijk om je heen, zoals je bent verstaan, we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…

We zijn even. We noemen het leven. Het schuurt langszij. Scheurt het wezen tot het besef voorbij. . We bestaan tot we vergaan. Elk verband verkruimelt tot het laatste restje verstand naar beneden tuimelt. We hopen dat er iets is dat de loper om zal keren. Maar er is geen meesterhand. We zijn zand. . “Druppels”…

Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Of komen we van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Blijft het oog van het heelal op ons gericht?…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…