Alle inzendingen over voortijdig

Halve waarheden doen vaak voortijdig scheiden. Eerlijkheid is een schoon streven. Maar wie durft zo zijn hart nog te geven. Als de basis voor een symbiose ook het sluitstuk kan zijn van de negatieve neurose. Dat gebroken niet langer in eerlijkheid gelooft, maar zich voortaan de leugen om bestwil veroorlooft.…

Heel wat studenten stranden na een jaar Vanwege een verkeerde studiekeuze Of de behoefte verder rond te neuzen Maar om iets nieuws te vinden valt vaak zwaar Ik wens die drop-outs -daar ik zelf gesjeesd ben- Veel sterkte op het pad waar ik geweest ben…

ik heb ze verloren zien gaan de stukjes leven op weg naar een bloeiend bestaan ze knopten voortijdig steelden te lang konden de lichtroof van anderen niet aan hun kleuren vervaagden door een brandende zon guur weer vertraagde florissante rijping alom weer is aarde gebarsten en in zijn vruchtbare grond krast klimaat desastreuze…

Hitte die alles Verzengend is En zelfs het Asfalt smelten Doet - Hersens, gefrituurd In deze voortijdige Zomerstorm, die de Kracht niet meer hebben De persoon te sturen Waartoe zij behoren Het wegdek waarlangs Ik mijn weg wil gaan Dat opensplijt en Mijn hele lichaam En alles wat daar Bij hoort in blinde woede Omvat…

Een gedicht als een ding een glazen draaideur en de chinese ober die steeds terugkeert met andere schotels een parkwachter die zijn nagels bijvijlt tussen siberische kinderen uit maine een venus van de voortijd samen met een spin op de snelweg een glas moedermelk, een geel gesteven smoking een bij, een pennenmes beide stekend, een…

ik heb in het boek van mijn tweede leven een stukje mogen lezen nog beven mijn handen van schrik slaat de angst mij om het gehavende hart het is leven en tijds- bepalend apart van de ene dag op de andere lijk je een wrak nee mijn hart is niet gebroken maar de uiterste houdbaarheid is door talloze bestralingen voortijdig…

langzaam verandert tijd in lichaam in huis zonder steen bloemloos gebrandneteld tot eikenhout langzaam verandert een gesprek in roddels bij de koffieautomaat blijkt perkament papier te zijn en een testament zonder wil voorlopig is voortijdig maar eigenlijk nooit wel opnieuw steenloos, alleen gedachte eenparig en op een plek zonder plaats…

Een moeder aan haar oudste zoon Voortijdig mij voorgegaan Die uit mij geboren was: Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer…

Nieuwe visies raken voortijds buitengaats. Er is niets veranderd. De wereld draait om zijn as. Progressief blijft de toekomst wenken. Klein blijft de mens die niet dankbaar was. Onveranderlijk wispelturig blijft de mens die raakt aan de grens. Zet zijn eerste stappen in het maanstof. Koestert de ruimte als een nieuwe wens.…

niets meer dan een vlucht is mijn geklaag en voortijdige conclusies. zie, je komt voor een reprimande maar verdwijnt weer met een schouderklopje mijn voorbeeld leeft niet meer is dood maar heeft trouwens nooit echt geleefd, het gebied tussen twee werelden in, daar wil ik mijn ijver slijten op de knieën gaan en in het stof bijten terwijl…

En zo danste Olga's korte leven op de passen van het immer angstig gegeven, dat een dikke ballerina nimmer voor de hoofdrol wordt gevraagd; en door anorexia nervosa voortijdig sterft als haar passie door de honger wordt weggevaagd.…

Hij kapte voortijdig ermee wegens slapte. Ze baalde en vloekte hem stijf.…

Ik spiegel al mijn daden af in gloeiend maanverlichte kolen waaruit de kleuren zijn gestolen die ik al mijn liefdes gaf Geen halsdaad was mijn aandacht waardig geen wanhoop heb ik ooit gegrond mijn ogen blijven even rond zelfs met lenzen eigenaardig Verslonden heb ik met genoegen vlees is een natuurproduct voortijdig uit de grond gerukt…

hoogbouw loopt gelukkig, daar staan ze, samengeklonterd onder het afdakje voor de deur, de paria’s van het dranklokaal inhalig te werken aan hun nicotine hou mijn adem in open snel de deur denkend: wat is erger een paffende stinker of een stinkende paffer ach kanker toch op neem gewoon een shot en val anderen niet lastig met je voortijdige…

Ik zal je niet benaderen niet in de toekomst of in dromen sluit het boek halverwege zonder verleden in het heden de nacht valt in vertrouwen onder lichte zomersterren van voortijdige stilte ik leef nauwelijks een leven zonder jou er is geen biefstuk, geen genadebrood er zijn geen vegetarische snacks je blijft zoals je bent als…

zag de bui al hangen een warme zee verlaten strand zij liepen hand in hand het koude binnenland door duinen waar het geel nog triomfeerde en herfst voortijdig te plots interrumpeerde met regensluiers die het stel niet interesseerden door zomer zongebrand komen zij oogsten ja hand in hand elkaar weer winteren beloven nu stralen…

Vormloos, vitaliteit voortijdig gebroken, val als dieptepunt van een ongeluksdag. Vleesgeworden gemoedelijkheid ontwricht. Vervreemdend stil, onzekere hospitaalgang. Besef van tragedie breekt traag door. Resteren laatste adem, huilende gezichten. Overlijdensberichten, keurig in de rij in de krant.…

Een schreeuw loopt dood in misplaatste gedachten, geen honger kan deze maaltijd verorberen binnen tijdige kaders en voorbij voortijdig ingrijpen. In een perkamenten lichaam blijft het kind een kind en de milde regen blust verdroogde kelen. Aan de oevers van stilstaande eeuwigheid wacht de verlossing uit het lijden.…

Andere tijden met Akkerland en weidekoeien, Kippen die alle tijd Van de wereld hadden, Die meer scharrelden Met elkaar dan met Een voortijdige dood - Eenvoud en geborgenheid Het vertrekpunt, Ontwikkeling die eindeloos Doorging en nooit stil mocht Staan - tot de tijd mij inhaalde, En het moment aanbrak Om mijn ontwikkeling…

we vliegen zonder vleugels spreiden armen in windstil moeten lopen zonder passen omdat de voet geen wegen wil met mijn liefde zal ik pijn doen van je houden met mijn haat eeuwig zijn in jou begeren als je ooit voortijdig gaat samen dagen zien als morgen iedere blik een andere kijk verschillend in elkaar beleven respect als ik je niet…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

het ging jou niet om de mooiste kleurigste of meest exorbitante bloem uit het boeket van leven het waren de stralende ogen en lach als jij haar onverwacht aan een ander mocht geven jij hebt gezocht voorzichtig geplukt gekozen uit groot en klein iets dat bijpassend moest zijn het is niet allemaal over rozen gegaan omdat zomeren voortijdig…

Soms als het regent in jouw nacht daken misnoegend schreien de wind strepen maakt op het veld dan zijn je wangen de uiterwaarden van al jouw verdriet al zou je willen vlieden voor instortende oevers, dan nog ben jij het waaiend riet dat buigzaam haar nest beschermt tegen de degens die jou voortijdig al hadden bekrast jij leeft voort in…

het kan nog wel even duren alvorens enig licht zich werpt op de waterwandeling van nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister…

voortijdig gaat het langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren…

Om niet voortijdig argwaan op te wekken zeg ik in 't dode idioom aju en fiets hermetisch door de strenge buurt. -------------------------- uit: 'Vergeetboek', 1961.…

Tenzij men het voortijdig wekt.. ------------------------------------ uit: 'Vergeten licht', 2000.…

vezel in je vege lijf naar een vleug erkentelijkheid teken van herinnering aan een ver vervlogen en te vlug verdampt roemrijk verleden nog sta je triomfantelijk kantelen van je vervallen slot te strelen met een gebroken lans in je uitgebeende hand dit land heeft je veel te vroeg tot bruid genomen en je sluier hangt mistroostig in voortijdig…

de zon schijnt fel door vlagen wind met kilte wolken worden afgevlakt in grijs jagen over land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig…

gevoelens kunnen naar buiten en binnen komen in liefdevolle vloeiende soms woeste stromen maar soms besef je het even weer en krijg je het langzaam in de gaten de scharnieren van mijn deur piepen steeds meer en meer niemand wordt nog tot kloppen op zo’n deur uitgedaagd het kloppen bereikt immers niet meer de kern van je hart het geluid is voortijdig…